ขอรักได้ไหมคุณพี่เลี้ยง 10
2171 คำ
ขอรักได้ไหมคุณพี่เลี้ยง 10
บ้านฉันยังปิดสนิท มีรถจอดอยู่หนึ่งคันคงจะเป็นของใครอื่นไม่ได้นอกจากพี่ชายฉัน หิ้วมื้อเช้าและกาแฟลงจากรถเพื่อเดินเข้าบ้าน ชั้นหนึ่งยังคงมืดเพราะไม่ได้เปิดผ้าม่านและฉันก็ไม่คิดจะเปิดในตอนนี้ เดินเข้าไปในห้องครัวหยิบจานชามออกมาเตรียมไว้เพื่อที่จะได้เทโจ๊กและอุ่นให้ร้อนกว่านี้สักนิด
“หยุด!” เสียงเข้มดังจากด้านหลังพร้อมกับอะไรบางอย่างที่จ่ออยู่ที่กลางศีรษะ มือที่หยิบชามชะงักค้างก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองด้านหลัง แล้วก็มีเรื่องให้ตกใจทวีคูณเมื่อพี่ชายทั้งสองกำลังถือปืนจ่อหน้าผากฉันอยู่
“เฮีย!!”
“อ้าว นึกว่าขโมย” ได้ยินเสียงฉันเหวดังลั่นทั้งสองถึงได้ลดปืนลงและเดินไปเปิดไฟในห้องครัว ฉันกอดอกจ้องหน้าพี่ชายทั้งสองด้วยความขุ่นเคืองใจไม่น้อย
“จำกันไม่ได้เลยหรือไง! เอาปืนมาจ่อหัวแบบนี้ไม่ได้นะ!” แม้จะงอแงแต่ก็หยิบชามโจ๊กเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ
“ขอโทษ มันมืดอะเฮียก็เพิ่งตื่นกันตอนได้ยินเสียงกุกกัก” เฮียหานเดินมานั่งที่เก้าอี้กินข้าว ฉันจึงเดินเอากาแฟไปให้พี่ชายทั้งสองคนตามด้วยโจ๊กและหมูปิ้งร้อน ๆ ที่อุ่นเพิ่งเสร็จพอดี
“เกือบแล้วไหม”
“เอาน่า มันเป็นสัญชาตญาณพวกเฮียอะ” ก็เข้าใจได้แหละทำงานแบบเฮีย ๆ ต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอด ได้ยินเสียงอะไรแปลกไปนิดหน่อยก็ต้องตื่นตัวและป้องกันตัวเองอยู่เสมอ และนี่คงเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ยอมไปทำงานกับเฮีย ๆ
“เข้าใจค่ะ กินข้าวกันค่ะซื้อมาให้แล้ว จากร้านอร่อย”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณครับ” พี่ชายทั้งสองคนเอ่ยบอกกับฉันอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ได้ยินว่ามีร้านก๋วยเตี๋ยวอร่อยอะ พาเฮียไปกินหน่อยตอนเที่ยง”
“ได้เลย พี่เจ้าของร้านก็อยู่ข้าง ๆ บ้านหนูเองแหละ หนูไปกินบ่อย” ร้านก๋วยเตี๋ยวที่แทบจะวัดดวงตอนไปกิน ถ้าไปแล้วร้านไม่ปิดก็ต้องมาคอยลุ้นกันต่อว่าของจะหมดไหม แต่อร่อยจริง ๆ เวลาไปฉันจะซื้อมาทีละสามสี่ถุงแล้วแช่แข็งไว้ถึงเวลาก็ค่อยเอาออกมาอุ่นกินทีหลัง เพราะถ้าจะให้ไปร้านทุกวันไม่ไหวค่ะ ลูกค้าที่ร้านพี่เขาเยอะมากฉันคนนี้ขอไม่สู้ดีกว่าค่ะ
“วันนี้วัดทำบุญให้แม่กันดีไหม เที่ยงก็ค่อยกลับมากินก๋วยเตี๋ยว”
“ได้นะ อยากไปเหมือนกัน” พี่ชายทั้งสองคนชวนและตกลงกันเอง แล้วน้องสาวอย่างฉันจะไปปฏิเสธอะไรได้ละคะ ก็ต้องเออออตามพี่ ๆ ไปนั่นแหละ
“แล้วไปทำงานเป็นยังไงบ้าง” เฮียไห่ถามฉันมือก็หยิบหมูปิ้งขึ้นกินไปเรื่อย
“ก็ถือว่าโอเคค่ะ ดูแลเด็กเป็นหลัก ระหว่างวันจะว่างหน่อยเพราะน้องไปเรียน เดี๋ยวสักบ่ายสองครึ่งก็ต้องไปรับน้องแล้วค่ะ”
“เฮียไม่ให้ทำประจำนะอย่าลืม เมื่อถึงจุดหนึ่งก็กลับมาอยู่บ้านเฮียไม่อยากให้เหนื่อย” เฮียคนโตเอ่ยย้ำกับฉัน
“รู้แล้วค่ะ กินเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจะได้ไปวัดกันสักที”
สองเฮียกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยก่อนจะทยอยกลับขึ้นไปบนชั้นสองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด ส่วนฉันก็ทำความสะอาดจานชามและห้องครัวจนเรียบร้อยเสร็จแล้วก็ออกไปยังสวนเล็ก ๆ หลังบ้านเพื่อรดน้ำดูผัก ต้นขนาดเท่านี้น่าจะเก็บกินได้แล้วล่ะ เดี๋ยววันนี้ฉันเก็บไปทำชาบูกินดีกว่า ชวนน้องเติร์ดกินด้วย ไม่รู้ว่าน้องจะชอบไหม
“ไปกัน เฮียเสร็จแล้ว”
เราสามพี่น้องเดินทางไปทำบุญที่วัดด้วยกัน จัดได้ว่าทำชุดใหญ่กันเลยทีเดียวนอกจากนี้ยังเหมาไอศกรีมรถเข็นหน้าวัดไปแจกเด็ก ๆ ที่เรียนอยู่โรงเรียนข้าง ๆ ด้วยเลย จัดการทุกอย่างเสร็จก็เดินทางกลับมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวและเราโชคดีมาก ๆ ที่มีโต๊ะว่างและของยังไม่หมด
“อ้าว น้องอ้าย” พี่จี้เป็นคนแรกที่เห็นฉันและร้องทักด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะพี่จี้ วันนี้มาอุดหนุนแหละ” เอ่ยบอกพี่สาวตรงหน้า
“ยินดีมาก ๆ เลย นั่งเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ” เดินนำเฮียทั้งสองไปนั่งที่โต๊ะมุมร้านมือก็หยิบกระดาษขึ้นมาจดรายการที่จะกินรวมถึงสั่งใส่ถุงกลับบ้านด้วยสามถุง ส่วนสองหนุ่มกินเส้นเล็กพิเศษรวมแต่ไม่เอากลับบ้านเพราะเย็นนี้หนุ่ม ๆ จะสั่งข้าวไปกินที่บ้านและพรุ่งนี้เช้าจะออกเดินทางไปที่จีน
“มองอะไรขนาดนั้น พี่จี้มีแฟนแล้ว”
“อา โอเคเลิกมอง” เฮียไห่ที่ถูกจับได้ว่ามองพี่สาวที่กำลังลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่หน้าหม้อน้ำซุปนั้นมีแฟนแล้วก็ถึงกับทำหน้าผิดหวังและหันกลับมายกแก้วน้ำอัดลมดื่มไปเสียหลายอึก
“เอาน่า หนูเคยขอไปแล้วว่าใครมีแฟนแล้วอย่าไปยุ่ง ทำให้หนูได้ใช่ไหม” ถามย้ำกับพี่ชายทั้งสองคน ฉันไม่ชอบที่สุดคือเรื่องมือที่สาม มีชู้ มีกิ๊ก อะไรแบบนั้นฉันรับไม่ได้จริง ๆ และไม่ปรารถนาที่จะข้องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
“ครับ เฮียทำได้”
“เหมือนกัน ไม่ชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกัน”
ได้ยินเฮียทั้งสองคนพูดแบบนั้นก็พอจะเบาใจลงไปบ้าง กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็กลับบ้าน ฉันหยิบตะกร้าใบเล็กออกไปเก็บผักที่ปลูกไว้หลังบ้าน ส่วนมากจะเป็นผักชี ขึ้นฉ่าย แล้วก็มีผักสลัด เก็บได้พอประมาณก็เดินกลับเข้ามาภายในบ้าน นั่งเล่นกับพี่ชายได้ไม่นานก็พบว่านี่เป็นเวลาบ่ายสองโมงครึ่งแล้ว ฉันถึงกับรีบร้อนหยิบตะกร้าผักไปไว้ที่ท้ายรถข้าง ๆ ถุงก๋วยเตี๋ยว ฉันสวมกอดพี่ชายทั้งสองคนพร้อมกับยกมือไหว้ลา พรุ่งนี้สองหนุ่มจะต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้ามืดและฉันเองก็คงไม่ได้ไปส่ง เลยต้องบอกลากันตรงนี้และไม่ลืมที่จะย้ำให้พี่ชายโทรหาฉันก่อนขึ้นเครื่อง
“ขับรถดี ๆ เดือนหน้าเฮียจะมาหาใหม่” เฮียหานเอ่ยบอกมืออุ่น ๆ ยกลูบที่ผมฉันอย่างอ่อนโยน
“ถ้ามีอะไรโทรหาเฮียได้เลย อยากได้อะไรก็บอก” เฮียไห่เองก็เช่นเดียวกัน ฉันส่งยิ้มให้กับทั้งสองคนก่อนจะโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม ค่อย ๆ ถอยรถออกจากบริเวณบ้านเพื่อไปรับเด็กน้อยที่ชื่อว่า น้องเติร์ด และเย็นนี้เรามีนัดกันจะไปซื้อของด้วยกัน ก่อนอื่นเลยรับเติร์ดเสร็จต้องถ่ายรูปส่งคุณนิธิสรายงานว่าจะไปไหนรวมถึงขณะที่เดินซื้อของก็ส่งรูปให้เขาได้เห็นมุมมองที่แปลกใหม่ของลูกชายเขาบ้าง
เราซื้อของทำชาบูกันจนครบ และได้นมมาอีกนิดหน่อย เสร็จแล้วก็เตรียมเดินทางกลับบ้านโดยมีเด็กน้อยที่นั่งเบาะด้านหน้าข้างคนขับพูดเรื่องที่โรงเรียนไม่หยุดตั้งแต่ขึ้นรถจนตอนนี้ครึ่งทางแล้วก็ยังเจื้อยแจ้ว ต่างจากเด็กน้อยเมื่อวานที่มีท่าทีโมโหฉุนเฉียว
“ยาหยีเอาช็อกโกแลตมาให้พี่เติร์ดด้วยนะครับ”
“หือ ทำไมจู่ ๆ ถึงเอามาให้เติร์ดล่ะ” ถามเด็กชายตัวเล็กกลับไปก่อนจะหลุดยิ้มบาง ๆ เมื่อได้ยินคำตอบ
“ยาหยีบอกว่าชอบเติร์ด แต่ว่าเติร์ดไม่อยากคบใคร เราเป็นเพื่อนกันก็ได้” โห หล่อเลือกได้เหลือเกินตัวแค่นี้ ฉันนั่งฟังเติร์ดเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ฟัง ไม่ได้ขัดและยังชวนคุยหรือถามเป็นครั้งคราวให้เราทั้งสองคนมีส่วนร่วมในบทสนทนาของกันและกัน
“แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันนะครับพี่อ้าย” เติร์ดเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความสนใจไม่น้อย
“ชาบูค่ะ เติร์ดเคยกินไหม?” ถามกลับและก้มมองเล็กน้อย ก็พบว่าน้องเติร์ดส่ายหน้าให้ฉัน
“พี่เติร์ดไม่เคยกิน แต่เคยเห็นเพื่อนไปกินกับพ่อแม่ พี่เติร์ดมีแค่พ่อ พี่เติร์ดกินไม่ได้ครับ” หา? ทำไมเด็กน้อยถึงได้คิดแบบนี้ล่ะ
“ใครพูดคะว่าพี่เติร์ดกินชาบูไม่ได้”
“เพื่อนที่ห้องครับ”
“พี่เติร์ดฟังพี่อ้ายนะ...” ระหว่างที่คุยกับเติร์ดฉันก็หมุนพวงมาลัยเข้าไปในเขตหมู่บ้าน
“ครับ”
“พี่เติร์ดกินอาหารได้ทุกอย่าง ขอแค่เป็นอาหารที่พี่เติร์ดไม่แพ้ จะชาบู หมูกระทะ พี่เติร์ดกินได้หมดเลยนะ ต่อไปอยากกินอะไรบอกพี่อ้าย พี่อ้ายจะพาพี่เติร์ดไปกินเองค่ะ พี่กินที่ร้านยังได้เลย” ขอแค่เจ้านายอนุญาตอะนะ
“เย้! ขอบคุณครับ แต่ว่าพี่เติร์ดกินได้จริง ๆ ใช่ไหม” น้องเติร์ดทวนถามด้วยแววตาเปล่งประกาย
“กินได้ค่ะ เดี๋ยววันนี้พี่อ้ายจะทำให้กิน อร่อยจนต้องยกนิ้วเลยล่ะ”
“พี่เติร์ดชวนพ่อด้วยได้ไหมครับ พี่เติร์ดอยากกินกับพ่อด้วย” เด็กน้อยหนอเด็กน้อย ช่วงเวลาดี ๆ ที่จะเกิดขึ้นก็คงอยากให้คนสำคัญและคนที่เจ้าตัวรักอยู่ด้วยสินะ
“งั้นเดียวเข้าบ้านกันก่อนแล้วพี่อ้ายจะติดต่อคุณนิธิสให้พี่เติร์ดคุยเองนะคะ”
“ขอบคุณครับพี่อ้าย”
“เอาละ เด็กดีของพี่อ้าย เราลงจากรถกันเถอะค่ะ ถึงบ้านแล้วนะ”
ประตูรถถูกเปิดโดยฝีมือพี่สิทธิ์ที่วันนี้ไม่ได้ไปรับและไปส่งเติร์ด ฉันลงจากรถไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองมาคล้องคอ หยิบกระเป๋านักเรียนของเติร์ดมาสะพายไหล่ มือข้างหนึ่งหิ้วถุงก๋วยเตี๋ยว ส่วนมืออีกข้างถือตะกร้าใส่ผัก อีนุงตุงนังไม่น้อยเลยฉันในตอนนี้
“ผักเหรอ?” เติร์ดที่ยืนรออยู่ข้างรถเอ่ยถามดวงตาเป็นประกายยามเห็นผักใบเขียว
“ใช่ค่ะ วันนี้พี่อ้ายกลับบ้านมาผักที่ปลูกไว้โตเต็มวัยพอดีเลยตัดมานิดหน่อยเผื่อทำกับข้าวให้พี่เติร์ด” ยิ่งเล่าน้องเติร์ดยิ่งมองผักด้วยแววตาเป็นประกายตื่นเต้น
“พี่เติร์ดขอถือให้ได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ถือระวังนะคะ”
“ครับ” ค่อย ๆ ส่งตะกร้าผักให้เติร์ดได้ช่วยถือ เด็กน้อยค่อย ๆ เดินประคับประคองตะกร้าผักอย่างดี ฉันไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายวิดีโอความยาวสิบห้าวินาทีเพื่อส่งให้คุณนิธิส ทันทีที่ส่งเสร็จข้อความก็ถูกเปิดขึ้นอ่านทันที ฉันไม่ได้ส่งอะไรเพิ่มเติม ดูจากวันนี้ก็มีแค่รูปถ่ายที่ฉันส่งให้เขาไม่มีข้อความจากอีกฝ่ายตอบกลับมาเลยสักประโยค
=====
คือเราชอบสองพี่น้องไห่หานมากเลยอะ แบบ กับคนอื่นทำเป็นเข้มนะทีกับน้องสาวคือรั่วมาก ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งอะ แต่สงสารน้องเติร์ดมาก เด็กคนหนึ่งต้องเจ็บปวดเพียงเพราะคำพูดคนอื่นมากขนาดไหนนะ เจอกันตอนหน้านะคะ
ตอนที่ 11 (ตอนหน้าขอเริ่มติดเหรียญนะคะ)
ขอชี้แจ้งดังนี้
1. ในเว็บทั้ง เด็กดี readAwrite ธัญวลัย จะติดเหรียยตั้งแต่ตอนที่ 11 ไปจนถึงตอนจบ หากคุณนักอ่านยังไม่มีแรงสนับสนุนเหรียญเราขอแนะนำให้vjkoผ่านธ*****ยนะคะ เพราะจะมีปลดให้ใช้กุญแจได้ #แต่ หลังจากวันที่อัปเดท 2หรือ3 วัน กุญแจเหมือนเราจะต้องคอยเก็บสะสมไว้ค่ะเป็นกิจกรรมของทางเว็บ
2. ทีมอีบุ๊ค ต้องขออภัยด้วยนะคะเรื่องนี้ไม่ได้จัดโปรลดราคา เราจะลดให้เรื่องหน้านะคะ ตอนนี้อัปโหลดไฟล์ให้ทาง Meb แล้วเรียบร้อย รอทาง Meb อนุมัติค่ะ ส่วนนักอ่านท่านไหนสะดวก *****คแพล็ตฟอร์มไหนสามารถแนะนำได้เลยนะคะ
สิ่งที่จะมีในอีบุ๊ค
-เนื้อหาทุกตอนเหมือนกับในเว็บ
-ตอนพิเศษ 1 (?)
-ตอนพิเศษ 2 เฮียหาน
-ตอนพิเศษ 3 เฮียไห่
-ตอนพิเศษ คุณนิธิส
ปล.เราอิงจากคอมเมนต์ส่วนใหญ่นะคะ เราเข้าใจมากๆเลยที่ทุกคนอยากอ่านจนจบ และเราก็ยินดีหาทางที่จะให้ทุกคนสนุกไปด้วยกัน
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^_^
- ผู้เขียน
