บท 18 ห่วงใยอยู่ห่างๆ (3)

1344 คำ

เวลา 16.30 น. @ โรงพยาบาลอุดรธานี “กูมาทำอะไรที่นี่วะเนี๊ย” ผู้พันกานต์ก่นด่าถามตัวเองอย่างไม่เข้าที่อยู่ๆก็พาตัวเองมาอยู่ตรงนี้หลังจากที่เลิกงานจากที่กองบิน ซึ่งการพาร่างของตัวเองที่เดินเข้าไปยังโรงพยาบาลแล้วเดินออกมาจากโรงพยาบาลอุดรธานี หลังจากที่เดินเข้าไปดูตารางการเข้าเวรของหมอแผนกกุมารเวชกรรม ผู้พันหนุ่มก็ยังนั่งอยู่ในรถอยู่อย่างนั้นมาเกือบครึ่งชั่วโมงได้แล้ว โดยไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปไหนทั้งที่มีบ้านให้กลับ แล้วผู้พันกานต์ก็ได้คำตอบนั้นทันทีเมื่อเห็นร่างของอดีคนรักเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับหมออีกคน “น้องดา” ผู้พันกานต์เรียกชื่อคนที่มองเห็นแต่ไกลด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของคนที่เอ่ยชื่อในระหว่างที่เธอพูดคุยกับหมออีกคนขณะที่เดินมาด้วยกัน จนกระทั่งเห็นรถของอดีตคนรักขับผ่านไป ผู้พันกานต์ที่ทิ้งชั่วให้ระยะไว้จึงทำการขับรถตามโดยเว้นระยะห่างตลอดการขับตามเพื่อนไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม