หนึ่งเดือนต่อมา @สนามบินอุดรธานี
“ขอโทษค่ะ” แพรวนภาเอ่ยขอโทษทันทีที่รู้สึกได้ว่าเธอได้ชนใครคนหนึ่งเมื่อเดินถอยหลังออกมาจากการหยิบกระเป๋าได้ตรงจุดรับกระเป๋า
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงจากคนด้านหลังเอ่ยขึ้นจนทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าหันมามอง
“อ้าวผู้พัน สวัสดีค่ะ” แพรวนภาเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นมิตรเช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายที่ยิ้มให้เธอก่อนจะทักทายกลับ
“สวัสดีครับคุณแพรว” ผู้พันตุลย์เอ่ยทักทายก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองตรงรางเลื่อนที่มาอยู่ตรงหน้าพอดี
“ผู้พันมาทำธุระที่นี่เหรอคะ” แพรวนภาเอ่ยถามขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากจุดรับกระเป๋า
“ให้ผมช่วยมั้ยครับ” ผู้พันตุลย์ขันอาสาช่วยลากกระเป๋าให้หญิงสาวแต่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธอย่างนุ่มนวลกลับไป
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”
“ผมมาหาเพื่อนครับ ก็สามีของเพื่อนคุณนั่นแหละ ไม่เจอกันตั้งสองเดือนเลยคิดถึง ปกติเราสองคนทำงานด้วยกัน พอมัน เอ๊
