บท 3 ความผิดที่ซ่อนไว้ (2)
1588 คำ
เวลา 17.00 น. @โรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ
ผู้พันหนุ่มตัดสินใจสิ่งแรกที่สามารถทำได้ก่อน นั่นก็คือการมาตรวจร่างกายเพื่อหาโรคที่ติดเชื้อทางเพศสัมพันธ์ โดยเขาเลือกมาตรวจโรงพยาบาลเอกชนที่เลขาของแม่เขาเป็นคนแนะนำและทำการจัดการให้เสร็จสรรพเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
หลังจากตรวจร่างกายแล้ว ระหว่างรอผลตรวจเขาจึงทำการโทรไปรายงานตัวกับคนรักที่วันนี้ทั้งวันไม่ได้โทรหาเลย แถมอีกฝ่ายก็ไม่มีการโทรตามเหมือนอย่างเมียของเพื่อนๆ ในกลุ่ม นี่เป็นข้อดีของคนรักของเขาที่ทำให้เขาคบกับเธอได้ยาวนานขนาดนี้
ครืด ครืด (เสียงสั่นมือถือผู้พันกานต์)
(ถึงบ้านแล้วเหรอคะ)
“เอ่อ พอดีพี่มาทำธุระข้างนอกครับ แต่ตอนนี้อยู่กรุงเทพฯแล้วครับ น้องดาทำอะไรอยู่ครับ”
(เพิ่งลงเวรค่ะ กำลังไปหาอะไรทาน พี่กานต์อยู่ตรงไหนคะ จะมาทานข้าวกับน้องดามั้ย)
“พี่คิดว่าธุระของพี่น่าจะนานค่ะ พี่กลัวน้องดาหิว น้องดาทานไปก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวพี่เสร็จธุระ พี่จะแวะไปหาที่บ้าน ถ้าน้องดายังทานต่อไหว เดี๋ยวเราออกไปทานของหวานข้างนอกกัน ดีมั้ยครับ”
(อืมม เอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ งั้นเจอกันที่บ้านน้องดานะคะ)
“ครับ พี่คิดถึงน้องดานะครับ”
(ไปแค่คืนเดียวเอง คิดถึงกันแล้วเหรอคะ)
“ไม่เจอกันแค่ครึ่งวันก็คิดถึงแล้วล่ะครับ แต่ก็ต้องอดทน”
(คริคริ พี่กานต์วันนี้ดูตลกจัง งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ)
“ครับ” ผู้พันกานต์วางสายสนทนาจากคนรักด้วยสีหน้าอย่างคนรู้สึกผิด
“พี่ขอโทษนะครับ...ที่รัก” น้ำเสียงที่ได้ยินในช่วงสนทนากันของคนรักมันยิ่งทำให้ผู้พันหนุ่มรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น จนไม่กล้าที่จะสารภาพความจริงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
หลังผลตรวจร่างกายออกมาว่าเขาไม่มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (หนองใน, หนองในเทียม, ซิฟิลิส, เริม, ไวรัสตับอักเสบบี, เชื้อเอชไอวี (HIV) ) เลยสักโรคเดียว จึงทำให้รู้ว่าผู้หญิงที่เขานอนด้วยนั้นสะอาดดี แต่ยังสร้างความแคลงใจให้กับเขาอยู่ไม่น้อยว่าที่ผู้หญิงคนนั้นมานอนกับเขา เธอต้องการอะไรจากเขากันแน่ เหตุผลเพียงต้องการหลับนอนด้วยดูมันจะง่ายไปหรือเปล่า ในระหว่างที่คิดหาคำตอบ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาทำให้เขาต้องหยุดความสงสัยนั้นแล้วรับสายที่โทรเข้ามา
ครืด ครืด (เสียงสั่นมือถือผู้พันกานต์)
Kan’s heart Calling…
“ดวงใจของกานต์เลยเหรอคะ พี่กานต์จะเมมเบอร์น้องดาแบบนี้จริงๆ เหรอ”
“ครับ ก็คนนี้เป็นดวงใจของพี่จริงๆ นี่ครับ เป็นทั้งดวงใจและชีวิตของพี่เลย”
“พี่กานต์ก็เป็นดวงใจของน้องดาเหมือนกันค่ะ”
“ไว้น้องดาเรียนจบเมื่อไหร่ เราแต่งงานกันนะครับ”
“ครับน้องดา”
(พี่กานต์เสร็จธุระหรือยังคะ)
“พี่เพิ่งเสร็จธุระพอดีเลยครับ กำลังเดินไปขึ้นรถ น้องดาถึงบ้านแล้วเหรอครับ”
(น้องดายังไม่ถึงบ้านเลยค่ะ รถติดมากเลย ถ้าเปลี่ยนจากเจอกันที่บ้านเป็นเจอกันที่ร้านประจำของเรากันได้มั้ยคะ พี่กานต์อยู่ไกลจากร้านมากมั้ยคะ)
“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะครับ”
(โอเค งั้นน้องดาขับรถไปที่ร้านเลยนะคะ แล้วเจอกันค่ะ) เสียงกดวางสายจากปลายสายทำให้ผู้พันหนุ่มเลิกสนใจในสิ่งที่กังวลสงสัยแล้วพาตัวเองเดินไปยังรถทันที
ในระหว่างที่ขับรถเพื่อไปร้านประจำที่นัดเจอกับคนรักประจำ ผู้พันหนุ่มรอบออกไปรอบนอกรถอย่างใช้ความคิด ยิ่งนึกถึงคำพูดของเพื่อนรักที่ให้คำตอบมาเมื่อเจอสถานการณ์เดียวกับเขาในตอนนี้ ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดความจริงกับคนรัก พร้อมกับปลอบใจตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้คงไม่มาสร้างความเดือดร้อนให้เขาในภายภาคหน้าหรอกมั้ง พอคิดได้แบบนั้น เขาจึงตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้ให้คนรักรู้เป็นอันขาด ให้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้มันปิดตายไปกับการหายตัวไปของผู้หญิงคนนั้น
เวลาต่อมา @ร้านอาหารต้นรัก
“มาถึงนานหรือยังคะ” ปรียาดาเดินมาโต๊ะอาหารที่มีผู้พันกานต์นั่งอยู่ก่อนแล้วพร้อมกับเอ่ยถามอย่างเกรงใจที่เห็นว่าคนรักมาถึงก่อน
“มาถึงก่อนน้องดาไม่นานครับ”
“ขอโทษนะคะ วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร รถติดมากเลย”
“สั่งอะไรมาทานเลยมั้ยครับ”
“พี่กานต์สั่งไปหรือยังคะ”
“ยังครับ พี่รอน้องดามาสั่งให้”
“งั้นเดี๋ยวน้องดาสั่งของโปรดพี่กานต์มาทานกันดีกว่า” ปรียาดาหยิบเมนูอาหารมาดูก่อนจะยกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์อาหาร
หลังจากที่ปรียาดาสั่งอาหารกับพนักงานเสร็จ คนทั้งคู่ก็เริ่มถามไถ่กันและกันถึงช่วงเวลาที่ไม่ได้พบหน้ากัน
“งานเลี้ยงรุ่นปีนี้เป็นยังไงบ้างคะ” ปรียาดาเริ่มต้นเอ่ยถามคนตรงหน้าก่อนทำให้อีกฝ่ายชะงักนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อภาพบทรักระหว่างตนเองกับผู้หญิงคนนั้นลอยขึ้นมาในหัว
“ก็...ดีครับ เพื่อนๆ พี่ถามถึงน้องดากันใหญ่” ผู้พันกานต์ตอบออกไปอย่างหลบสายตา
“น้องดาก็อยากไปกับพี่กานต์นะคะ แต่ว่าเพิ่งบรรจุเป็นหมอเดือนแรก ถ้าลางานเลยก็กลัวจะดูไม่ดี” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดทำให้ผู้พันกานต์รีบพูดขึ้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดไปมากกว่านี้
“เอาไว้ปีหน้าเราสองคนไปด้วยกันก็ได้ครับ งานจัดขึ้นทุกปีอยู่แล้ว ปีหน้าเราอาจจะมีอีกคนไปด้วยกับเราด้วย”
“พี่กานต์...” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พร้อมกับคำพูดเหมือนกดดันในเรื่องที่เธอขอไว้ ทำให้คนทั้งคู่ทำได้เพียงมองหน้ากัน แล้วเป็นผู้พันกานต์ที่ทำลายบรรยากาศที่คุกรุ่นนั้นออกไป
“พี่ไม่ได้จะกดดันให้น้องดาต้องแต่งงานกับพี่เร็วๆ นี้หรอกครับ พี่แค่พูดเผื่อไว้ พี่รอน้องดาพร้อมที่จะเป็นแม่ของลูกจริงๆ อย่าคิดมากนะ พี่รอน้องดาได้ตลอดชีวิต”
“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจ น้องดาสัญญาว่าจะไม่ให้พี่กานต์รอนาน”
“แล้ววันนี้คนไข้เยอะเหรอครับ” ผู้พันกานต์เอ่ยถามคนรักเมื่อสังเกตสีหน้าเหนื่อยล้าที่ปรากฏบนหน้า
“ไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่เคสฉุกเฉินเข้ามาเยอะกว่าทุกวันในวันนี้ เลยเหมือนทำอะไรไม่ค่อยถูก ดีหน่อยที่อาจารย์หมอยู่ถึงสองคน เลยผ่านไปได้ด้วยดี”
“อย่าโหมงานหนักมากนะ รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง” ผู้พันหนุ่มเอื้อมมือขึ้นมาลูบที่ศีรษะคนรักอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดออกไป
“รู้แล้วค่ะ พี่กานต์ก็เหมือนกันนะคะ อย่าหักโหมกับงานและรับงานที่เสี่ยงมากเกินไป น้องดาเป็นหมอที่ไม่อยากรักษาคนที่ตัวเองรัก รู้มั้ย”
“รับทราบครับผม คุณหมอ”
เวลาต่อมา @บ้านของพลเอกปกรณ์
“ขับรถกลับดีๆ นะคะ” คุณหมอสาวหันมาบอกคนรักขณะที่ผู้พันหนุ่มกำลังปลดเข็มขัดนิรภัยให้กับเธอ
“ครับ” ผู้พันกานต์ตอบออกไปก่อนจะยิ้มให้คนรักที่กำลังจะเปิดประตูรถ
“น้องดาครับ” อยู่ๆ ในห้วงขณะหนึ่ง ผู้พันหนุ่มกำลังใช้ใจอันแรงกล้าที่จะสารภาพความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นต่อหน้าคุณหมอสาว
“คะพี่กานต์” แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่แม้จะมีสีหน้าอิดโรยเหนื่อยล้าจากการทำงาน กลับทำให้ผู้พันหนุ่มไม่สามารถพูดในสิ่งที่ต้องการจะบอกออกไปได้
“เอ่อ ถึงห้องแล้วก็พักผ่อนนะครับ ไม่ใช่อ่านตำรารักษาคนไข้จนไม่ได้พักผ่อน”
“ทราบแล้วค่ะ วันนี้คงอ่านไม่ไหวจริงๆ ถ้าพี่กานต์ถึงบ้านพักแล้ว อย่าลืมไลน์บอกน้องดาด้วยนะคะ น้องดาเป็นห่วงนะรู้มั้ย อ้อ แล้วก็อย่าขับรถเร็วด้วย เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ ที่สำคัญอีกเรื่อง ถ้ามีเพื่อนชวนไปเที่ยวต้องปฏิเสธนะคะคืนนี้ อย่าใช้ร่างกายหักโหมเกินไป”
“รับทราบครับคุณหมอ” ผู้พันการยกมือขึ้นวันทยหัตถ์เพื่อแสดงให้อีกฝ่ายรับรู้ว่ารับทราบแล้วพร้อมปฏิบัติตาม
“ไปจริงๆ แล้วนะ จุ๊บ” คุณหมอสาวโน้มใบหน้าให้ริมฝีปากแตะลงที่แก้มผู้พันหนุ่มโดยที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว แล้วจากนั้นเธอก็เปิดประตูลงจากรถแล้วโบกมือให้กับผู้พันหนุ่มพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“พี่ขอโทษนะครับ” ผู้พันกานต์เอ่ยออกมาเบาๆ กับตัวเองก่อนจะขับรถออกไปจากบริเวณบ้านของคนพักเพื่อมุ่งตรงไปยังบ้านพักในกองบิน
- ผู้เขียน
