ร้านค้าขายของแห้งที่พึ่งเปิดได้ไม่นานตอนนี้มีชาวบ้านหลั่งไหลมาซื้อของกันไม่ขาดสาย ทำให้อ้ายฉิงต้องวุ่นวายอยู่หน้าร้านจนแทบไม่เหลือเวลาทำสิ่งใด นางวิ่งวุ่นไปมาทั้งวัน แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ ลี่หลินมองภาพตรงหน้าด้วยความสุขใจ นางไม่เคยเห็นเด็กขยันขันแข็งอย่างอ้ายฉิงมาก่อนเลย
“พักกินข้าวกลางวันก่อน เดี๋ยวข้าดูแลร้านให้” ลี่หลินบอกอ้ายฉิงหยุดพักอย่างใจเย็น
“ได้อย่างไรเจ้าคะพี่สะใภ้ ยังมีของต้องเติมอีกหลายอย่าง ข้าไม่หิวเลย อีกหน่อยค่อยกินแล้วกัน” หลังจากตอบลี่หลินเสร็จอ้ายฉิงก็หันกลับไปทำงานต่อทันที
“ข้าบอกให้เจ้าหยุดพักแล้วมากินข้าว หากเจ้าไม่ยอมเชื่อฟังข้าจะพังร้านทิ้งเสีย” ลี่หลินข่มขู่ออกมาเสียงดังจนอ้ายฉิงต้องหยุดงานในมือ
“พี่สะใภ้อย่าดุสิเจ้าคะ ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งท่านแล้ว” อ้ายฉิงชี้แจงเสียงเบาออกมา นางกลัวพี่สะใภ้พังร้านเป็นที่สุด
“ถ้าเจ้าเชื่อฟังข้าจะดุเจ้า
