หัวใจนี้ยังมีรัก นายวิศวะ รอรัก

สถานะไม่ชัดเจน

ฉันลืมตาตื่นมาอีกครั้ง หลังจากหลับไปเพราะความเพลีย

"ห้าวววว "

"อ๊ะ พี่ทำไมยังไม่กลับ"ฉันรีบถามเมื่อยังเห็นพี่เอตั้น ยังนั่งอยู่ที่เดิม

"พอดีพี่เล่นเกมส์เพลินไปหน่อย"

"หิวมั้ยอะ "

"ไม่อะขี้เกียจกินแล้วมันดึก"

"พี่หิวเหรอ มีมาม่ายุนะ"ฉันบอกพี่เขาออกไป

"อืม หิว เธอเอาด้วยมั้ย"ไอ้คำว่าเธอนี่มันห่างเหินจังวะ ทีเมื่อก่อนแฟนพี่อย่างนู้นอฟนพี่อย่างนี่

"ว่าไงเอามั้ย พี่จะต้มเผื่อ"พี่เอตั้นหยุดและถามฉันอีกรอบ

"ไม่ ฉันไม่หิว"ฉันตอบออกไปอย่างไม่สบอารมย์

"หืม ฉันอีกแล้วเหรอ "

"พี่อย่าถามมากรีบกินรีบกลับได้แล้วฉันง่วง"

"ง่วงอะไร นอนทั้งวัน"

ฉันไม่ตอบเดินเข้าห้องไปหยิบเสื้อที่ใส่คลุมมา ไปวางให้เขา

"อะเอากลับไปด้วย"

"กินเสร็จ ออกไปปิดไฟปิดประตูให้ด้วยฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้ว

"อืม"

ปั้ง

เสียงประตูห้องนอนของฉันปิดลง

"ฮือ ฮือ ฮือ ถ้ากลับมาแล้วมาเป็นคนละคนแบบนี้ฉันไม่ต้องการหรอกนะ"

จริงๆพี่เอตั้นในควาทรงจำฉัน ช่างอ่อนโยน เหลือเกิน แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่เขาเลย

เช้าวันจันทร์

ครื้ดดดดด

(ฮัลโหล)

(รีบลงมา พี่รออยู่ข้างล่าง)

(พี่มารอฉันทำไม ฉันมีรถ)

(ลงมาเร็วๆ)

ติ๊ด

ฟุ้ววว

"นี่เขาเป็นอะไรวะ"

ตึก ตึก ตึก

ฉันเดินมายังรถสปอร์ตหรูที่จอดรอ และฉันก็เปิดประตูเข้าไปนั่งทันที โดยไม่พูดอะไร

"กินอะไรก่อนมั้ย"พี่เอตั้นหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนกลับไปมองถนน

"ไม่หิว"

ฉันตอบโดยไม่หันไปมองหน้าพี่เขา

มหาลัย

"อ้าว แกทำไมถึงมากับพี่เอตั้นอะ "น้ำค้างถามขึ้น

"เออนั่นดิอธิบายมา แกสองคนดีกันแล้วเหรอ"

ออยเอ่ยถาม

"ไม่รู้"ฉันตอบไปเพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

"สถานะไม่ชัดเจนว่างั้น"

"พอเถอะมาย อย่าตอกย้ำฉันเลย"ฉันพูดบอกมายออกไป

"ป๊ะ ไปเรียนกัน"ฉันเอ่ยชวนพวกเพื่อนและเดินจากไป

เอตั้น

"ไงครับเพื่อน อธิบายมา"ไอ้ติวเตอร์เจ้าเดิมเจ้าเก่า รีบเอ่ยแซว

"อย่าบอกนะว่ามึงกับน้อง แอบไปกระชับความสัมพันธ์กันแล้ว"

"ไอ้ตะวัน มึงพูดแบบนั้นน้องเค้าเสียหาย"

"โอ้ย ไอ้ppไอ้พ่อพระ แม่คงมึงมันพ่อพระมาโปรด สัส"

"ไอ้เตอร์ กูยังยืนยันคำเดิม.ถ้าไอ้เอตั้นมันจะเลิกกับน้องกูจะจีบ เพราะกูชอบน้อง"

ผลั๊ววว

"โอ้ย ไอ้เชี่ยตะวัน ถีบกูทำเชี้ยไร "เสียงไอ้ppโวยวายขึ้นเมื่อโดนถีบ

"ถ้ามึงบอกว่าชอบน้อง ใครก็พูดได้น่องสวยขนาดนั้นไม่ชอบก็พระอิฐพระปูนแล้ว ตอนน้องมาขอลายเซ็นต์กูยังเล็งน้องเลย แต่พอกูรู้ว่า ของเพื่อนกูก็ไม่เอา"

"เออ กูพูดไปงั้นแหละ กูอยากให้ไอ้เอตั้นมันยอมรับแคนั้นแหละ แต่ไอ้เชี่ยแม่งปากแข็ง สัสๆ"ที่ไอ้ppพูดมันก็มีส่วน แต่ตอนนี้ไม่รูจะเริ่มยังไง เหมือนน้องอยากสร้างกำแพงอะไรซักอย่าง หรือเป็นเพราะเราห่างกันนานไป

หลังเลิกเรียน

"จี้ แกกลับยังไง ฉันไปส่งมั้ย"

"ไม่เป็นไรมาย ฉันกลับเอง บ้ายนะพรุ่งนี้เจอกัน"

"เค บ้ายแก"

ฉันเอ่ยลาเพื่อนๆก่อนจะเดินไปหน้ามหาลัยเพื่อเรียกแท็กซี่

"มาขึ้นรถ"ฉันหันไปตามเสียงเรียก

"พี่ไม่มีธุระเหรอ ฉันกลับเองได้"

"ขึ้นมาเถอะ"

ฉันตัดสินใจเปิดประตูรถพี่เขา และเข้าไปนั่ง

"เดี๋ยวพี่ขอแวะหาเพื่อนแปบนะ"

"เอ้า ไหนว่าไม่มีธุระไง"

"พี่พูดเหรอ"ดูสิพูดแล้วทำลอยหน้าลอยตา ถ้าเป็นไปได้ ฉันจะเขย่าคอเสื้อเขาแล้วตะโกนดังๆออกไปว่า คายพี่เอตั้นของฉันคืนมาาาาา

ไม่นานรถก็มาจอดยังร้าน เหมือนคาเฟ่

"ลงมาก่อนสิ"พี่เอตั้นเดินออ้มมาเปิดประตูฝั่งฉัน

"รออยู่นี่ได้มั้ย"ฉันไม่อยากลงไป

"มันนาน พี่คุยธุระกับเพื่อน ไปนั่งกินชาไข่มุกรอ"ฉันจำใจต้องก้าวลงรถ

หมับ

"เฮ้ยพี่จับมือทำไหมเนี่ย"ฉันตกใจเพราะอยู่ดีๆพี่เขาก็มาคว้ามือฉันไปจับและเดินจูงไป

"อยู่เฉยๆ เพื่อนพี่มีแต่เสือ"

"หึ ดีแต่พี่ว่างั้น"

"จิ๊ "หยุดพูดก่อนสิ๊

เมื่อเดินมาถึงพวกเขาก็อยู่กันครบแก๊ง

"แหม ๆๆฟ ไอ้เอตั้น พวกกูก็อุตสาห์นั่งรอตั้งนาน นี่เหรอธุระของมึง "เสียงไอ้ติวเตอร์เอ่ยแซว

"สัส"ผมพูดสั้นๆตอบมันไป

"สวัสดีค่ะพี่ๆ"ฉันยกมือไหว้เพื่อนพี่เอตั้นอย่างนอบน้อม

"สวัสดีครับน้องจี้ๆ มานั่งข้างๆพี่ได้นะครับ"พี่ๆทุกคนก็นับไหว้แต่เป็นพี่ppทีาเรียกฉันไปนั่งข้างๆ

"นั่งตรงนี้"พี่เอตั้นกดไหล่ฉันเบาๆให้นั่งลง

"กินอะไรพี่สั่งให้ "และก็หันมาถามฉัน

ฉันไม่ตอบ ก่อนจะหันไปส่งสายตาค้อนให้เขานี่เขาจำไม่ได้แล้วหรือไงว่าฉันชอบอะไร ทั้งที่เมื่อก่อนเราไปซื้อด้วยกันทุกเที่ยง เมื่อไม่ได้คำตอบพี่เขาก็ลุกเดินไปที่เคาท์เตอร์ไม่นานก็กลับมานั่งข้างๆฉัน และหันไปคุยงานกับเพื่อนๆ

"ชาเขียววิปครีมเพิ่มไข่มุกได้แล้วค่ะ"

ไม่นานพนักงานก็เรียกให้ไปเอาชานมที่สั่ง

พี่เอตั้นลุกไปเอาชานมที่สั่งกลับมาว่างตรงหน้าฉัน พี่เขาจำได้ เมนูนี้ฉันชอบที่สุด

"ขอบคุณค่ะ"

"เหอะ เดี๋ยวนี้โลกมันไปไกล ขนาดมองตาก็รู้ใจเลยเหรอวะ ไอ้เอตั้น"เสียงพี่ตะวันเอ่ยแซว

"มึงก็แซวแต่มัน น้องเค้านั่งหน้าแดงอยู่นู่น"

เสียงพี่คาร์บอมเอ่ยออกมา

"อย่าถือสาพวกพี่เลยนะครับ น้องจี้ทำตัวตามสบาย"

"ค่ะ" สบายกับผีสิแล้วดูไอ้คนนั่งข้างฉันสิ เอาแต่จ้องหน้า ไม่รู้จ้องไรนักหนาเกร็งไปหมดแล้ว ที่ตอนแนะนำตัว ตะโกนกันเสียงดังฉี่แทบเล็ด ตอนนี้ทำตัวยังกะลูกแมว

ผมเอาแต่จ้องคนตัวเล็กดูสิ ดูดชาเขียวเคี้ยวไข่มุกจนแก้มป่องเชียว น่ารักเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือ สวยขึ้น

เมื่อคุยงานกับเพื่อนๆเสร็จ ผมก็พาจี้ขับรถกลับคอนโด

"ที่ห้องมีอะไรกินมั้ย"

"ไม่ มีแค่มาม่า"

"การเรียนต้องใช้สมอง เราจะกินแค่มาม่าได้ไง"

"ก็จี้เอาไว้กินแค่ตอนฉุกเฉิน "

"หึ เห็นฉุกเฉินตลอด"

ห้างสรรพสินค้า

"มาทำไมเนี่ย"

"เอ้ามาซื้อของไปไว้ทำกินไง จะกินแค่มาม่ามันไม่สมค่าเทอมเหยียบล้านของเราหรอกนะ"

"จี้ไม่ชอบทำอาหาร"

"พี่ทำเอง"

"พี่เอาไปไว้ห้องพี่เลย"

"แล้วจี้จะไปกินที่คอนโดพี่รึไง"

"ถามได้เนาะ ใครจะไป"ตอนนี้เป็นอะไรกันยังไม่รู้เลย ตลกชิบหาย