หลังจากทานอาหารเรียบร้อยท่านคงคาเรียกหลานชายเข้าพบเป็นการส่วนตัวที่ห้องทำงานเพื่อถามความคืบหน้าเรื่องฝึกงาน
“ไงเรา ฝึกงานที่โรงพยาบาลเป็นยังไง” ท่านคงคานั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งด้วยท่าทางมาดมั่น อายุที่มากไม่ได้มีปัญหากับเสน่ห์ของท่าน พูดได้ว่ายิ่งแก่ยิ่งดูดี
“ฝึกงานที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้แย่ครับคุณปู่ ซานแค่ต้องอดทนนิดหน่อย” ถ้าไม่มีเรื่องที่อยากได้มีเหรอคนอย่างศรัณย์จะอดทนยอมไปเป็นคนใต้บัญชาพนักงานคนอื่น
“อดทนไหวหรือเปล่า”
“ถ้าไม่ไหวคุณปู่จะให้ซานเข้ารับตำแหน่งได้เลยใช่ไหมครับ” ว่าแล้วคุณปู่น่ะรักเขาตามใจเขาที่สุด คุณปู่เห็นเขาลำบากได้ไม่นานหรอกน่า
“ถ้าไม่ไหวก็กลับไปทำที่เดิม” ทว่าคำตอบของปู่ไม่ใช่สิ่งที่หลานชายสุดที่รักอยากได้ยิน ซ้ำยังพูดเหมือนเขาทำอะไรผิดมา
“โถ่ ได้ไงครับคุณปู่ ซานทนมาได้ตั้งเยอะแล้ว ซานไม่ยอมแพ้ครับ” ช่างเถอะคุณปู่ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร เขาก็แค่ต้องทำผลงานให้ดีต้อง
