ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ธีรักษ์มักออกไปข้างนอกกับคนสนิทในช่วงบ่าย บางครั้งก็กลับค่ำมืดโดยมีกลิ่นน้ำหอมหรือไม่ก็กลิ่นบุหรี่ติดเสื้อผ้ามาด้วย เขารู้ดีว่าไม่ใช่กลิ่นที่ภัควรินทร์ชอบ พอกลับถึงบ้านจึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยตรงมากอดเธอที่ยังคงนอนอยู่ในห้องเขาตามคำสั่ง แม้รอยช้ำจะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม
“ยังไม่นอนอีกเหรอน้ำหวาน?” เขาถามเมื่อเห็นเธอขยับตัว ดวงตากลมโตวูบไหวราวกับมีเรื่องกวนใจอยู่
“น้ำหวานมีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ” เธอลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ไม่ได้โอดโอยเหมือนเมื่อหลายวันก่อน “น้ำหวานอยากกลับไปนอนห้องของตัวเอง น้ำหวานไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ”
“ให้ผมดูหน่อย…”
“แค่นี้น้ำหวานก็อายจะตายอยู่แล้วนะคะ” ภัควรินทร์ยืนยันอยู่นานกว่าเขาจะยอมฟัง แค่ให้ดูรอยช้ำและทายาให้เฉพาะสองวันแรกก็มากพอแล้ว
“ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว น้ำหวานหายแล้วจริง ๆ ค่ะ”
“แต่ผมอยากให้คุณนอนด้วยนี่นา…”
“ไม่ดีหรอกค่ะ เร
