ตลอดทางกลับบ้านภัควรินทร์ไม่พูดอะไรสักคำ กระทั่งเสียงสะอื้นก็ถูกสะกดกลั้นไว้ลึกสุดใจ เว้นแค่ตอนที่หย่อนตัวนั่งในรถเท่านั้นที่เผลอนิ่วหน้าและสูดปากเบา ๆ
“คุณโอเคหรือเปล่า?” ธีรักษ์ถามหลังจากคนสนิทกลับไปพักผ่อนที่บ้านกับครอบครัว
“น้ำหวานจะไม่โอเคได้ยังไงคะ ได้แต่งชุดสวย ๆ ไปออกงานทั้งที แถมคุณธารยังใส่ชื่อน้ำหวานเป็นเจ้าของภาพด้วย น้ำหวานโชคดีขนาดนี้ก็ต้องโอเคอยู่แล้วแหละค่ะ”
ภัควรินทร์แกล้งมีความสุขต่อหน้าคนรอบตัวจนลืมไปแล้วว่าธีรักษ์ต่างจากทุกคน เขารับฟังและใส่ใจกับเรื่องที่เธอเล่า สังเกตทุกรายละเอียดอย่างใกล้ชิด ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังจะน้ำตาแตกเต็มทีแล้ว
“หนูไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผม ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องเถอะ” เขาดึงตัวเธอมากอด กดใบหน้าเล็กแนบชิดกับอกกว้างและทาบจูบบนผมหอมเบา ๆ “การร้องไห้เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ มันไม่ได้หมายความว่าเราอ่อนแอเสมอไปหรอกนะ”
“คุณธาร…”
ภัค
