EP02.2 ll His wife?!?! [2]
1232 คำ
“ตื่นๆ ตื่นโว้ยยย” เสียงกวนประสาทดังขึ้นข้างหูพร้อมกับกระชากปอยผมฉันเบาๆ จนต้องหรี่ตาสู้แสงสว่าง ใบหน้าสวยจิ๊เสียงในลำคอเมื่อฉันฟาดหมอนแรงๆใส่หน้ามัน ใช่ เมื่อวานเรามีอะไรกันแล้ว...
แต่ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลยวะ ร้องไห้ดีมั้ย เผื่อจะดูเป็นนางเอกเวลาเสียซิง... (-_-;)
“เป็นเหี้ยอะไรแต่เช้า” ฉันเบ้หน้าก่อนจะควานหาเสื้อผ้ารอบตัวและชะงักเมื่อจู่ๆไอ้เวรข้างๆมันดันกวนประสาทด้วยการ...
“มึงว่ากูเหมือนมดเอ็กซ์ป่ะ” ไอ้เตย์ว่าพร้อมกับเอาบราเซียร์วิคตอเรียเมียเสม็ดไปทาบเข้ากับเบ้าตาอย่างนึกสนุก (-_-^) ฉันแทบจะแค่นหัวเราะกับพฤติกรรมปัญญาอ่อนของมัน เอาล่ะ ฉันจะบอกให้ ไอ้เตย์มันเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาธรณีวิทยา อายุ ยี่สิบสองปี แต่ตอนนี้สติปัญญาอยู่ในระดับ...
“กูคือเตย์ชิโร่ (Ovo)/”
โร่พ่องงงงงง!
“ตอนเด็กๆนายเตชิตหยิบเพ็ดดีกรีสลับกับข้าวหน้าปลาทูให้มึงแดกป่ะเนี่ย -_-^”
“กูคือมดเอ็กซ์”
มันยังยืนยันคำเดิม (-_-)
เออ อยากจะเอ็กซ์ก็ตามสบายแต่อย่าเอาวิคตอเรียกูไปเป็นอุปกรณ์แปลงร่าง กูกราบล่ะ!
ฉันกระชากบราเซียร์กลับมาแล้วแยกเขี้ยวใส่มันอย่างหงุดหงิด ในขณะที่ไอ้เวรนี่ขำไม่เลิกแถมยังแอบเปิดผ้าห่มส่องดูเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของฉันอีกต่างหาก และแน่นอนว่ามันไม่รอดสายตาไอ้เวย์ไปได้
แป๊ะ!
เลยจัดการตบหน้าผากมันไปหนึ่งที กรณีกวนตีนมากเกินไป!
“แน่ะ ตบกูรู้มั้ยพลาดมาก” ไอ้เตย์หัวเราะหึหึทำหน้าเจ้าเล่ห์พร้อมกับพูดประโยคเดิมเด๊ะๆทำให้ฉันถอนหายใจยาว มุขเก่าอย่าเอามาเล่าใหม่ กูฮาได้ครั้งเดียวค่ะ!
“อย่าเยอะ กูรีบไปขึ้นวอร์ด”
“ไปขึ้นหวันกับพี่เตย์ก่อนมา” ร่างสูงยกยิ้มกวนประสาทแล้วทำทีจะเข้ามาปล้ำอีกรอบก่อนจะชะงักเพราะประโยคของฉัน บางทีมันก็ได้ใจมากเกินไปควรสั่งสอนซะบ้างว่ามั้ย...?
“มึงเคยอ่านคดีหมอเสริมกับหมอวิสุทธิ์ป่ะ?” ฉันพูดขึ้นพร้อมยกยิ้มร้าย
“ฮะ?” ไอ้เตย์เลิกคิ้วสูงเหมือนไม่เข้าใจว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไรอยู่
อ่าฮะ เดี๋ยวได้รู้เลย
“รู้ป่ะสองคนนี้โดนคดีฆ่าคน...ฆ่าหั่นศพอ่ะ” พอฉันพูดจบประโยค คนตรงหน้าก็ค่อยๆถอยร่นตัวเองออกไปด้วยใบหน้าเงิบๆประมาณสองเซนติเมตรแต่มือซุกซนนั่นก็ยังคงไต่แตะบริเวณหน้าอก
สงสัยจะยังขู่ไม่พอ ขออีกนิดละกัน J
“แต่น่าเสียดายคนนึงเอาชิ้นส่วนทิ้งลงชักโครก อีกคนทิ้งท่อระบายน้ำ โดนจับได้ซะงั้น” ฉันหรี่ตามองหน้าสวยๆนั่นเพื่อดูว่ามันรู้สึกยังไง ซึ่งทำให้ฉันแทบจะหลุดขำเพราะมันกำลังอ้าปากพะงาบๆเพราะรู้ว่าฉันจะสื่อถึงอะไร…
“ถ้าเป็นกูนะ...”
“...”
“กูจะเอาไปต้มแดก!”
หน้าไอ้เตย์ >> (=O=;;)
หน้าฉัน >> J
“มึงว่าดีมั้ย? J” ฉันเหยียดยิ้มร้ายแบบโรคจิตสุดๆก่อนจะหัวเราะหึหึทำให้ไอ้เตย์เบ้หน้าแล้วปาหมอนใส่ฉันหนึ่งทีอย่างหงุดหงิดที่เสียเชิง
“ซีอุยชัดๆ -_-;”
“สัส ซีอุยเป็นแพะรับบาป ฆาตกรมันเส้นใหญ่ เลยใส่ร้าย สารคดีอ่ะ เคยดูมั้ย?” ฉันว่าแล้วส่ายหัวให้กับความไร้สาระของไอ้เตย์ ตอนเด็กๆฉันชอบโดนขู่เวลาดื้อว่าระวังซีอุยจะมากินตับ แต่พอโตมาถึงได้รู้...
ว่าให้ระวังไอ้เตย์กินตับ! -_-!
“กูเคยดูแต่มดเอ็กซ์ปะทะหนุมานอ่ะ” มันเกาแก้มแกรกๆเหมือนซีเรียสที่ฉันพูดแต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ได้คิดอะไร โตเป็นควายแล้วนั่งดูมดเอ็กซ์ นี่ถ้าเหล่าสาวๆของแม่งรู้จะผิดหวังขนาดไหน บรรยายสามหน้าก็ไม่จบ ฉันไม่สนใจอะไรมันอีกก่อนจะลุกขึ้นมาแต่งตัวอย่างรีบๆเพราะไม่อยากโดนรุ่นพี่จวกเรื่องไปสาย แต่มีปัญหาหนึ่งอย่าง...
เสื้อ..
กู…
ขาด!!!!
ย้ากกกก! ไอ้เตย์ ไอ้เวร เมื่อวานแม่งเล่นกระชากซะกระดุมหลุดทำให้ฉันแทบกุมขมับ แล้วจะให้ใส่เสื้อมันก็ใช่ที่ ใส่ทียังกับเดรส ออกจากห้องไปนี่รู้เลยว่าทำอะไรกันมา
“เตชิต”
“ไร ศรีสมร” มันทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาพร้อมกับหาวหวอดๆ น่าตบเป็นบ้า
“ดูเสื้อกูค่ะ” ฉันว่าแล้วชูเสื้อเชิ้ตสีขาวขาดวิ่นนั่นให้มันดูผลงานของตัวเอง แต่แทนที่แม่งจะสำนึกผิด ดันหัวเราะขึ้นมาซะงั้น
“ก็ใส่ไปโรง’บาลดิ เซ็กซี่ดี เผื่อได้ผัวเป็นหมอ” ไอ้เตย์ไหวไหล่ทำให้ฉันอยากจะกระโดดเข้าไปข่วนหน้ามันสักสามร้อยที เหอะๆ ได้ผัวเป็นหมอนี่ไม่เท่าไหร่ ใส่เสื้อตัวนี้ออกไป ยามเฝ้าหอข้างล่างกูยังไม่รู้เลยจะรอดมั้ย!
“กวนตีน”
“กรุบกริบอ่ะ” ร่างสูงว่าก่อนจะลุกออกจากเตียงพร้อมบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วแล้วยักคิ้วจึ๋งๆทำให้ฉันอยากจะเอามีดจ้วงมันขึ้นมาชอบกล นี่ถ้าไม่ติดว่าฆ่าคนแล้วผิดกฎหมาย ไอ้ผู้ชายตรงหน้าไม่น่ารอดถึงวันนี้หรอก จริง!
“ยืมเสื้อหน่อย” ฉันเข้าเรื่องเพราะไม่อยากวุ่นวายกับมันเท่าไหร่ก่อนที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ฉันจึงตัดสินใจใส่เสื้อมันไปก่อนแล้วค่อยโทรบอกเพื่อนคนอื่นให้หยิบเสื้อมาเผื่อฉันสักตัวก็จบ ง่ายดี
“หาเอาเองได้ป่ะล่ะ ไม่ได้เป็นง่อยช้ะ?”
เหอะ! เดี๋ยวคนแถวนี้จะได้ง่อยแดกเร็วๆนี้แหละ!
“เอออออ” ฉันลากเสียงแล้วเดินไปมารอบห้องทั้งๆที่ใส่บราเซียร์หนึ่งตัวกับกระโปรงนั่นแหละ ไหนๆเมื่อวานมันก็เห็นหมดละ อายไปก็ใช่ที่ เสียเวลาง้องแง้งอีก รำคาญตัวเองเปล่าๆ
ไม่ได้ติสต์นะ แค่ขี้เกียจคิดเยอะ!
ฉันเบ้หน้าไม่พอใจแล้วเดินดุ่มๆไปที่ตู้เสื้อผ้า ไอ้เตย์มันดูสำอางกว่าที่คิดไว้เล็กน้อยเพราะเสื้อผ้าของมันจัดเป็นระเบียบสุดๆ ผิดกับสภาพห้องรกๆนี่คนละขั้ว ยังดีที่ตัวเราพอๆกันติดแค่มันสูงกว่าเท่านั้นแหละ ฉันยืนเลือกอยู่ไม่นานก็คิดว่าใส่เสื้อยืดธรรมดาน่าจะใช้ได้ แต่ดูเหมือนความวุ่นวายของพวกเรามันยังไม่จบ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
นั่น (-_-;;)
มันมาแล้วลางสังหรณ์สัมผัสที่แปด...
ฉันกับไอ้เตย์หันมองหน้ากับขวับแล้วกะพริบตาปริบๆอย่างรู้ดีว่าเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ไหน ไอ้เตย์ทำหน้าแหยๆก่อนจะเดินไปส่องตาแมวแล้วพูดเสียงเบาจนจับใจความไม่ได้ แต่ที่รู้ๆจากสายตาและการอ่านปากมันแล้วละก็ มันกำลังบอกฉันว่า...
‘เมียกูมา’
- ผู้เขียน
