อะ อีน้องโย นี่แกอยู่ปอสามหรือมอสามกันแน่หาาาา! เป่าให้ลมหมดปอดมันก็ไม่หายหรอก ไอ้บ้า!
แล้วทำไมหน้าฉันร้อนจังวะเนี่ย ฉันชอบคาถาโอมเพี้ยงของน้องเหรอ ไม่นะ! อีขวัญตั้งสติ แกอายุยี่สิบกว่ามันเกินวัยที่จะมาหวั่นไหวกับคาถาเด็กๆ แบบนี้แล้วนะยะ!
ถึงจะคิดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ไม่ว่าน้องจะทำอะไร ฉันก็รู้สึกว่าน้องกำลังท้าทายศีลธรรมในจิตใจฉันอยู่ตลอด ให้ตายเถอะ… น้องแม่งน่ารักเกินไปแล้วนะ!
โอ๊ยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใจบางแล้วนะโว้ย ฉันหน้าร้อนรู้สึกอยากจะงับหัวน้องแทนการเป่าแต่ฉันต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกลมปราณแห่งความดีงามกลับเข้ามาสถิตที่จิตอันไม่สงบพร้อมจินตนาการถึงพื้นที่หลังลูกกรง โอเลี้ยงและข้าวผัดที่อาจจะเป็นอนาคตของฉันหากเผลอทำอะไรผลีผลาม
ขวัญเอ้ย ขวัญมา
ฉันถอนหายใจยาวมากก่อนจะดึงตัวเองออกมาแล้วเบี่ยงสายตาไปทางอื่น ไม่พูดถึงเรื่องคาถามนตราอะไรที่น้องร้องขอ
“ทายาดีกว่านะ พี่ว่า”
