สาววัยใสหัวใจทะลุบรา

ควบสอง

ตอนที่ 4

คืนนี้ทั้งห้าคนหญิงสี่ชายหนึ่งสนุกกันเต็มที่ แอลกอฮอล์แต่ละแก้วที่ผ่านลงคอมันช่างมีฤทธิ์เดชมหาศาลซะจริงเชียว ยิ่งกินเข้าไปเยอะเท่าไหร่ พวกเขาไปต่อกันอีกที่ผับอีกที่หนึ่ง เพราะผับที่มานี้มีแต่เพลงเพื่อชีวิต ทั้งหมดอยากจะแด๊นซ์ ก็พากันย้ายสถานที่

เมื่อย้ายมาที่ใหม่ ที่ผับแห่งนี้ แรงขับเคลื่อนในการวาดลวดลายก็ทำได้มากขึ้นกว่าเพราะเปิดเพลงแดนซ์มัน ๆ พีทจะคอยโอบกอดน้ำน่านอยู่ไม่ห่าง จนหญิงสาวเริ่มอึดอัด แต่เหมือนยิ่งปัดป้อง พีทก็เหมือนกันจะลวนลามมากขึ้น จนน้ำน่านต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

“ไหวมั้ยวะน้ำน่าน” เสียงโรซี่กระแทกเข้าที่รูหู แทรกเสียงเพลงที่กำลังดังกระหึ่ม

“ไหวอยู่แต่ไม่ชอบพี่พีทเลย มือเป็นปลาหมึกเลยว่ะแก” กว่าจะพูดได้จบประโยค เธอรู้สึกว่าลิ้นมันรัวๆ พันกันยังไงไม่รู้ คบกันนานขึ้นน้ำน่านก็รู้สึกว่าพีทเป็นคนหื่นกามขึ้นทุกวัน ถึงแม้เธอจะชอบเขาแต่ก็ไม่ได้อยากใจง่ายขนาดนั้น หลัง ๆ มานี้เธอเริ่มรู้สึกไม่ค่อยชอบใจหลาย ๆ อย่างในตัวพีทเอาเสียเลย

“ถ้าแกไม่ชอบก็ยกให้ชั้นสิ..น้ำน่าน แหม่!!..จะอะไรกันกอดนิดกอดหน่อยไม่สึกหรอหรอกมั้ง” โรซี่รีบบอกเพื่อนสาว

กลับมานั่งได้ไม่นาน น้ำน่านที่ต้องคอยชนแก้วกับพีทจนเมามายแทบนั่งไม่อยู่ เพราะวันนี้พีทชงเหล้าเข้มมาก

“จะอ้วกเหรอน้ำน่าน งั้นพี่พาไปอ้วกละกัน เดี๋ยวถ้าไม่ไหวก็กลับกัน เลยก็ได้นะ จะตีสองอยู่แล้วนี่ เดี๋ยวก็ปิดแล้ว อันดาสั่งเช็กบิลเลยก็ได้นะ เดี๋ยวพี่พาน้ำน่านไปห้องน้ำก่อน ปันปันที่เป็นห่วงน้ำน่านก็ตามมาดู เพราะพีทส่งได้แค่หน้าห้องน้ำหญิงเท่านั้น”

ที่ผ่านมา น้ำน่านเธอไม่เคยกินเหล้าเลย เป็นเด็กอยู่ในกรอบของมารดามาตั้งแต่เกิดจนถึงเมื่อมาผจญโลกภายนอกด้วยตัวเอง ที่การเข้ามาเรียนที่ในเมืองกรุง เหมือนได้ออกจากกรอบที่แม่ได้วางเอาไว้ น้ำน่านอยู่กับแม่เพียงสองคน แม่เธอมีอาชีพขายของออนไลน์

ขากลับ พีทแวะค้างคืนกับปันปันและน้ำน่านที่หอพัก แต่เขาดันไม่กลับ เขาอ้างว่าเมาขับรถไม่ไหว และถ้าฝืนขับต่อไปอาจจะเจอด่านตรวจแอลกอฮอล์ก็เป็นได้ ทั้งสองสาวจึงต้องฝืนกฎหอหญิงที่พาผู้ชายขึ้นห้อง แต่ทั้งสองก็คิดว่าคงไม่มีใครเห็น เพราะมันเป็นเวลาตีสอง แล้วนักศึกษาห้องอื่น ๆ ก็คงหลับกันหมดแล้ว

ชุดนอนปันปัน เป็นเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นลายการ์ตูนที่ตกทอดมาจากน้ำน่าน ร่างของหญิงสาวในชุดหวาบหวิวก้าวออกมาจากห้องน้ำ กางเกงชุดนอนผ้ายืดแนบเนื้อที่สั้นกุดจนเห็นขาอ่อน กับเสื้อผ้าบางเบา ทำให้พีทมองแล้วต้องกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ

ส่วนน้ำน่านก็อยู่ในชุดที่ไม่ต่างกัน เพราะไม่คิดว่าจะมีคนอื่นต้องมานอนด้วยแบบนี้ ชุดของน้ำน่านก็เป็นเสื้อกล้ามแนบเนื้อ ต้องรีบใส่ ๆ แล้วด้วยความเคยชินที่เธอไม่ชอบใส่ชุดชั้นในนอนด้วย ตอนนี้หญิงสาวต้องรีบนอนเพราะขืนอยู่ต่อต้องเวียนหัวแล้วอ้วกออกมาอีกเป็นแน่

“พี่ไม่มีชุดมาเปลี่ยน ยืมเสื้อน้ำน่านก่อนก็ได้นะคะ น้ำน่านมีเสื้อตัวใหญ่ ๆ ไม่ได้ใช้แล้ว” ปันปันรีบบอกเพราะเธอไม่อยากใช้ของร่วมกับคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าจะชอบพีทอยู่บ้าง แต่เมื่อพีท ออกตัวว่าจีบน้ำน่าน ปันปันก็ไม่อยากจะต้องมาแย่งเพื่อน

“ได้..งั้นพี่ขอยืมผ้าเช็ดตัวด้วยนะ” น้ำน่านลังเลเพราะเธอเพิ่งใช้เสร็จและเหลือเพียงผืนเดียว ที่เหลือก็อยู่ในตะกร้ายังไม่ได้ซัก

“พี่ไม่ถือหรอก” หญิงสาวจึงยื่นให้ด้วยความจำใจ

“นอนกันเถอะ พี่พีทนอนฝั่งนี้นะคะ” น้ำน่านจัดที่นอนให้โดยเอาหมอนข้างกั้นเอาไว้ และก็ขยับไปนอนชิดกับปันปัน

ห้องกว้างพอประมาณ มีเพียงที่นอนสองผืนปูต่อกันเอาไว้ ไม่มีเตียงนอน ถัดไปก็เป็นตู้เสื้อผ้าสองตู้แยกเป็นสองฝั่งของน้ำ น่านอยู่ฝั่งซ้ายและของปันปันอยู่ฝั่งขวาทั้งสองตู้มีราวตากผ้าขนหนูแยกออกมาด้านข้างคนละฝั่งเช่นกัน จะมีเพียงโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้นที่ทั้งสองใช้ร่วมกัน พีทกวาดสายตามอง ชั้นในที่แขวนอยู่ตรงราวตากผ้าของปันปันและน้ำน่าน เขาเหลือบไปเห็นว่าไปเห็นว่าปันปันมีขนาดบราเซียร์ที่ใหญ่กว่าน้ำน่านเมื่อสังเกตด้วยตาเปล่า สงสัยว่าเธอจะต้องซ่อนรูปเป็นแน่ เพราะมองจากรูปร่างของเธอภายนอกผ่านเสื้อผ้าก็ไม่ใหญ่เท่าไหร่ เพียงแค่ไฟดับไปลง แสงไฟสลัวจากข้างนอกห้องก็เข้ามาแทนที่