~ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย
ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ
นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่า ~
ฉันอยากจะร้องเพลงนี้ออกมาให้ลั่นบ้านจนหลังคาสะเทือนเสียจริงๆ เมื่อฉันย่างเท้าเข้ามาในบ้านของเฮียราม เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าเฮียรามแกขโมยฉันมาจากพ่อน่ะสิ จะบอกว่าขโมยมาได้ไหมนะ ในเมื่อพ่อฉันเป็นคนเก็บข้าวของแล้วยัดกระเป๋าของฉันใส่มือเฮียรามเสียเอง
"ทำตัวตามสบาย ถือซะว่าเป็นบ้านของตัวเอง"
"งั้นหนูไล่เฮียออกจากบ้านได้ไหม ก็เฮียบอกว่าเป็นบ้านของหนูแล้วไง" ฉันตีหน้านิ่งถามคนตัวสูงที่ยืนอยู่ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเรียบตึงของเขาแล้วฉันก็เลยหัวเราะแห้งๆ แก้เก้อก่อนจะเอ่ยต่อในประโยคต่อมา
"....."
"ไม่ได้สินะ..."
"คิดว่าไงล่ะ"
"ก็แค่ล้อเล่นเองน่ะเฮีย ทำซีเรียสไปได้" ฉันลากกระเป๋าตัวเองตามหลังคนตัวโตไปยังห้องที่เขาบอกว่าจะให้ฉันอยู่ แม้ว่าฉันกับเขาจะตกลงกันว่าจะอย
