3

1476 คำ

“ใครวะ?” โตมอญหันไปมองร่างสูงของแทนคุณตาขวางอย่างเอาเรื่อง “จำฉันไม่ได้เหรอไอ้โตมอญ” แทนคุณลูบปลายคางไปมาอย่างกวนอารมณ์ “อ๋อ... ไอ้แทนคุณ แกเองเหรอ ไม่เจอแกเสียนาน ฉันนึกว่าแกไปที่ชอบที่ชอบเสียแล้ว” โตมอญพูดพร้อมกับระเบิดหัวเราะอย่างชั่วร้าย ช่วงที่แทนคุณไปเรียนต่อ เขาเหงามากที่ไม่มีคู่ต่อสู้ที่สูสีกัน ได้ข่าวว่าแทนคุณกลับมาหลายวันแล้ว แต่เขายังไม่ได้เจอ เพิ่งจะเจอก็วันนี้เอง “คนที่จะไปที่ชอบที่ชอบ น่าจะเป็นแกมากกว่า” แทนคุณพูดเสียงกร้าว โตมอญระเบิดหัวเราะอีกครั้งอย่างน่าเกลียดเมื่อได้ยินคำพูดนั้น “ปล่อย! ไอ้บ้า! เชิญนายสองคนกัดกันไปเลยอย่ามายุ่งกับฉัน” พนิดาพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากมือหนาของโตมอญ แต่ไม่หลุด พนิดาก้มลงไปกัดแขนของโตมอญเต็มแรง “โอ้ย! น้องพริกหวาน” โตมอญร้องด้วยความเจ็บจึงเป็นโอกาสให้หญิงสาวรีบสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม พนิดารีบวิ่งไปดึงมือป้าเอิบไปอีกทางเพราะลูกน้องของแทนคุณและโตมอญกำลังกระโจนเข้าหากันต่อสู้อย่างดุเดือด รวมถึงลูกน้องคนสนิทของเธอทั้งสองก็เข้าไปช่วยลูกน้องของแทนคุณด้วย “ป้าเป็นยังไงบ้างคะ” พนิดาถามป้าเอิบด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู แค่เคล็ดๆ นิดหน่อย คุณหนูไม่เป็นอะไรนะคะ” ป้าเอิบถามนายสาวด้วยความห่วงใย “ไม่เป็นไรค่ะป้า” พนิดาตอบแต่สายตาหวานมองดูเหตุการณ์ที่ลูกน้องของทั้งคู่กำลังสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร “นายกับฉันสักตั้งสิวะ” โตมอญท้าทาย สายตาหยามหยัน แทนคุณมองด้วยศัตรูด้วยสายตาพิฆาต เดินวนไปมาเพื่อดูเชิงคู่ต่อสู้ ในที่สุดก็กระโจนเข้าหากัน โตมอญต่อยเข้าไปก่อนหมัดแรก แทนคุณเสียหลัก เมื่อได้โอกาสโตมอญกระโจนเข้ามาหมายจะซ้ำแต่โดนเตะเข้าไปจังๆ ทั้งสองแลกหมัดกันอย่างดุเดือด “ฝีมือแกไม่ได้เรื่องยังไงก็ยังเหมือนเดิม” แทนคุณพูดยั่วอารมณ์ของศัตรูเพราะเขารู้จุดอ่อนว่าโตมอญเป็นคนอารมณ์ร้อนเพียงใด “อย่ามายุ่งกับพริกหวานอีก จะหาว่าไม่เตือน” โตมอญพูดข่มขู่ระหว่างที่ทั้งสองกำลังห้ำหั่นคลุกวงในกันอยู่ “ของอย่างนี้มันใครดีใครได้สิวะ ฉันเคยบอกนายเอาไว้แล้วว่า พริกหวานนะต้องเป็นเมียฉันเท่านั้น ขนาดฉันเปิดโอกาสให้นาย โดยการไปเรียนต่อหลายปี นายยังไม่มีปัญญาเอาพริกหวานทำเมียเลย” แทนคุณโต้กลับอย่างเจ็บแสบ หัวเราะเยาะเสียงดัง “ไอ้เลวเอ้ย+ แกกับฉันต้องตายกันไปข้างนึง” โตมอญพูดอย่างโมโหทำให้เสียท่าแทนคุณที่รอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว เขาเตะเข้าจังๆ ที่หน้าท้องจนร่างหนาของโตมอญเจ็บจุกหงายหลังลงไปอย่างไม่เป็นท่า “นายหัว” ศักดิ์ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทเข้ามาพยุงร่างกำยำของโตมอญแต่กลับโดนสะบัดอย่างโมโหจัด “อย่าเสือ!” โตมอญตวาดลูกน้องอย่างหัวเสีย ศักดิ์หัวหดทันที “นายหัว คนของเราแย่แล้วครับ” ศักดิ์กลัวเจ้านายก็กลัว แต่ยังรีบบอกอย่างรัวเร็วเมื่อลูกน้องของแทนคุณกำลังได้เปรียบซ้อมลูกน้องที่ติดตามเจ้านายจนสะบักสะบอมไม่เป็นท่า ทั้งสองฝ่ายสู้กันจนข้าวของในตลาดกระจุยกระจายกันไปหมด แต่ดูท่าทางว่าฝ่ายแทนคุณจะเหนือกว่าหลายชั้นนัก เสียงแม่ค้าและชาวบ้านที่มาซื้อของต่างวิ่งกันแตกตื่นด้วยความจาละหวั่นเพราะกลัวโดนลูกหลง พนิดาจูงมือของป้าเอิบหลบไปอีกทางมองเหตุการณ์อย่างตระหนกไปเหมือนกัน หญิงสาวหันมองชายฉกรรจ์ที่ชกต่อยกันอย่างบ้าคลั่งไม่มีใครยอมรับ แต่สุดท้ายลูกน้องของแทนคุณเป็นฝ่ายชนะ โตมอญมองมาอย่างอาฆาตแค้นที่ทำอะไรแทนคุณและลูกน้องไม่ได้ พนิดาหันไปพยักหน้าว่าไม่เป็นอะไร หย้งและจอมที่เพิ่งวิ่งเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วงถึงกับถอนใจโล่งอก ลูกน้องของพนิดาอีกฟากวิ่งเข้ามาหาเจ้านายสาวด้วยความตกใจจนแทบตลาดพัง “ฝากไว้ก่อน รับรองคราวหน้าพวกแกไม่รอดแน่” โตมอญชี้หน้าแทนคุณและลูกน้อง ก่อนพาทุกคนออกไปจากตลาดด้วยความแค้น แทนคุณมองโตมอญด้วยดวงตาแข็งกร้าว เขาถ่มน้ำลายปนเลือดออกมา มือหนาจับปากที่โดนต่อยเบาๆ แต่ถ้าเทียบกันแล้ว เขาแค่ฟกช้ำเล็กน้อยเท่านั้นเพราะฝีมือการต่อสู้ของเขาเหนือชั้นกว่าโตมอญมาก ถึงแม้จะไปเรียนต่อหลายปีแต่ไม่เคยทิ้งศิลปะการต่อสู้ที่บิดาฝึกฝนให้ตั้งแต่เด็ก “ไม่คิดจะถามบ้างเหรอว่าพี่เป็นยังไงบ้าง” แทนคุณถามหญิงสาวหลังจากโตมอญและลูกน้องออกไปจากตลาดแล้ว “ไม่เห็นต้องถาม เห็นอยู่ว่านายไม่ได้เป็นอะไร” พนิดาตอบอย่างยียวนแต่ในใจยังนึกขอบคุณเขาอยู่เหมือนกัน แทนคุณทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจในคำพูดของสาวเจ้า เขาหันไปมองลูกน้องของเขาที่สะบักสะบอมเอาการอยู่ ก่อนจะหันไปมองลูกน้องของพนิดาที่กรูกันเข้ามาปกป้องนายสาว ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างรู้ทันความฉลาดเจ้าเล่ห์ล้ำของเธอที่ป้องปกไม่ให้ลูกน้องต้องบาดเจ็บ จะมีแต่ลูกน้องคู่ใจของเธอเพียงสองคนที่เข้ามาช่วยลูกน้องของเขา “ไม่คิดจะขอบคุณสักคำหรือไง” แทนคุณถามหญิงสาวที่กำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาว่างเปล่า “ไม่เห็นจำเป็น นายกับไอ้โตมอญพวกอันธพาลทั้งคู่ ได้ออกแรงกันบ้าง คงจะทำให้ทานข้าวอร่อยไปหลายวัน โดยเฉพาะน้ำพริก อีกอย่างจะได้หายบ้าด้วย” คำพูดของพนิดาทำให้แทนคุณหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจมากขึ้น “อย่างนั้นเหรอ หยิ่งๆ แบบนี้แหละพี่ชอบ พี่อยากปราบพยศนัก” แทนคุณเข้าไปกระชากแขนเรียวเข้ามาหาอย่างไม่สนใจลูกน้องของหญิงสาวที่ห้อมล้อมอยู่เป็นสิบ ลูกน้องของพนิดากำลังมองอย่างลังเลเมื่อเห็นนายสาวโบกมือว่าไม่เป็นไร “แต่ฉันไม่อยากให้นายมายุ่งกับฉัน ชัดไหม” พนิดาเน้นคำพูดอย่างรังเกียจ “ชัด! แต่พี่อยากจะยุ่ง” แทนคุณโต้กลับด้วยอารมณ์รุนแรงเช่นกัน “แล้วก็ปล่อยได้แล้ว ก่อนที่นายกับลูกน้องจะต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้มอีกหลายวัน” พนิดาสะบัดมือหลุดจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม ตวัดสายตาไปมองลูกน้องของเขาเพื่อจะบอกว่าถ้าจะสู้กันตอนนี้ เขาจะต้องแพ้เธออย่างแน่นอน “จำคำพูดของเธอเอาไว้พริกหวาน พี่จะทำให้เธอครวญครางใต้ร่างพี่แทบขาดใจ” แทนคุณกระชากแขนเรียวกลับมาใหม่พูดกระซิบอย่างคุกคามที่ริมหู “ไม่มีวัน ขาอ่อนฉัน นายก็จะไม่ได้เห็น” พนิดาสะบัดออกอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปบอกลูกน้องว่าให้กลับกันได้แล้ว แทนคุณเช็ดเลือดที่มุมปากมองตามร่างอรชรไปอย่างมีแผนการ “เธอรู้จักพี่น้อยไปแล้ว อย่าว่าแต่ขาอ่อนเลยทุกส่วนในร่างกายของเธอก็เป็นของพี่” แทนคุณทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะหันไปสั่งลูกน้องให้กลับ “นั่นแกไปโดนอะไรมา” เทพ อัศวโยธิน ทักบุตรชายที่เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องคนสนิททั้งสองด้วยความสงสัย เห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าแล้วตกใจไม่น้อย “ไปกัดกับหมามาครับพ่อ” แทนคุณทิ้งตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิด “หมาที่ไหน” เทพลิกคิ้วถามลูกชายหัวเราะเสียงดังในคำพูดนั้น “ไอ้หมาโตมอญ” แทนคุณตอบสั้นแต่ได้ใจความ ก่อนยกน้ำที่ทับทิมสาวใช้เอามาให้ดื่ม “ไอ้โตมอญเหรอ แกไปมีเรื่องอะไรกับมันอีก” แทนคุณเล่าให้บิดาฟังเรื่องราวทั้งหมด เทพรับฟังเรื่องราวของลูกชายอย่างใช้ความคิด เขารู้ว่าลูกชายของเขาชอบพนิดาไม่น้อย แต่จะให้เขาไปขอลูกสาวคู่แข่งอย่าง พิง อัครมหาศาลเขาไม่มีวันทำแน่ เรื่องนี้ทำให้เขากับลูกชายมีปากเสียงกันบ่อยครั้ง “แกไปสำรวจตลาดเป็นไงบ้าง” เทพถามบุตรชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพื่อเปลี่ยนเรื่องการสนทนา “ก็ดีครับ สินค้าเราขายดี แต่ของเพชรสุริยะกับอัครมหาศาลก็ใช่ย่อย” แทนคุณตอบบิดา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more