2

1503 คำ

จึงไม่อยากจะสุงสิงกับเขาเลยสักนิด เธอไม่เคยลืมว่าสมัยเป็นเด็ก เขาชอบรังแกเธอขนาดไหน แทนคุณชอบมาแกล้งดึงผมเปียเธออยู่บ่อยๆ หัวเราะเยาะเธอทุกครั้งเวลาเธอทำอะไรผิดพลาด “ซื้ออะไรแล้วมันยุ่งอะไรกับนาย กรุณาหลีกไปด้วย” พนิดาพูดอย่างถือดีมองเขาแบบไม่เกรงกลัวสักนิด “ดุจริงๆ น้องพริกหวาน” แทนคุณพูดพร้อมทั้งลูบปลายคางไปมาอย่างกวนๆ “จะดุไม่ดุไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” พนิดาว่าใส่เขาด้วยความหงุดหงิดที่เขาไม่ยอมถอยไปสักที “เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว เพราะอนาคตแม่ของลูกพี่ดุอย่างนี้ พี่ต้องเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้” “ไอ้บ้า! พูดจาทุเรศ ใครจะไปเป็นแม่ของลูกนาย” พนิดาหน้าแดงในคำพูดของเขา “ทุเรศตรงไหนพี่พูดเรื่องจริง” แทนคุณเอามือลูบปลายคางไปมาอย่างกวนอารมณ์หญิงสาวไม่เลิกรา “เรื่องจริงอะไรของนาย” พนิดาถามด้วยความโมโหจัด จนหน้าแดงก่ำไปหมด “ลืมไปแล้วเรอะ ที่พี่เคยพูดเอาไว้” แทนคุณเน้นยำในคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอ ตอนที่เธอแตกเนื้อสาวว่าห้ามเธอมีใครเพราะเธอจะต้องเป็นเมียของเขาคนเดียวเท่านั้น “ทำไมจะต้องลืม เพราะไม่เคยจำด้วยซ้ำ” พนิดาเชิดหน้าตอบอย่างถือดี แทนคุณหรี่ตามองหญิงสาวอย่างไม่ชอบใจ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในตลาดผู้คนจอแจหรือเธอพาลูกน้องมาเยอะเช่นนี้ เขาจะลากไปปล้ำทำเมียเสียให้เข็ด “ปากดีนักนะ” แทนคุณกระชากร่างอรชรเข้ามาปะทะกับอกกว้าง ลูกน้องที่กำลังมองหน้ากันอยู่ทำท่าว่าจะฆ่ากันตายเพราะเจ้านายที่กำลังเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลูกน้องของแทนคุณและพนิดาคุ้นชินกับเหตุการณ์เช่นนี้มาเนิ่นนานเพราะทั้งสองเจอกันที่ไหนก็ต้องทะเลาะกันทุกคราไป มีเพียงช่วงหนึ่งเท่านั้นที่ทั้งสองไม่ได้ทะเลาะกัน ตอนที่แทนคุณไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่เมื่อกลับมาเพียงไม่กี่วัน ไดเจอกันใหม่ ก็ยังทะเลาะกันอีกเช่นเดิม “ปล่อย!” พนิดาพยายามกระชากมือออกจากมือหนาที่จับเธออย่างแนบแน่น แต่เขาหาปล่อยไม่ “ไม่ปล่อยจะทำไม” แทนคุณพูดอย่างไม่สนใจว่าเธอจะมีลูกน้องมากมายขนาดไหนเพราะเขาไม่เคยเกรงกลัวเลยสักนิด “นายหัวแทนคุณ กรุณาปล่อยคุณหนูของเราด้วย” หย้งกับจอมที่รักนายสาวยิ่งชีวิตเตือนแทนคุณอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน “อย่าเสือก!” แทนคุณหันไปตวาดลูกน้องคนสนิทของพนิดาอย่างวางอำนาจ “ปล่อย” พนิดาดิ้นรนสะบัดแขนบอบบางอีกครั้ง ครั้งนี้แทนคุณยอมปล่อยแต่โดยดี “ที่ปล่อยเพราะไม่ใช่ว่ากลัวลูกน้องของเธอ แต่ที่พี่ปล่อยเพราะที่นี่ไม่เหมาะที่จะฉุดเธอไปทำเมีย” แทนคุณพูดอย่างยั่วโมโหไม่เลิก พนิดาสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างเกลียดขี้หน้าเขาจับใจ “ไปกันเถอะค่ะคุณหนู” เอิบบอกนายสาวเสียงแผ่วเพราะดูๆ ไป ถ้ายังไม่ไปจากตรงนี้คงมีเรื่องเป็นแน่ “ค่ะป้า” พนิดารับคำ จูงมือป้าเอิบเดินไปซื้อของต่อ โดยมีสายตาของแทนคุณมองตามร่างอรชรไปอย่างหมายมาด เขาคิดในใจว่าคงจะมีเธอเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่มองเมินเขา ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยได้รับการปฏิเสธจากหญิงสาวคนใดมาก่อน ความอยากเอาชนะหญิงสาวตรงหน้าปะทุขึ้นมาแทบล้นอก “แล้วเราจะได้เห็นดีกันพริกหวาน ที่เธอกล้ามาทำหยิ่งยโสใส่พี่” แทนคุณหันไปพยักหน้ากับลูกน้องคนสนิทให้เดินตามเขาไปเพื่อสำรวจตลาดอีกครา ลูกน้องคนอื่นๆ เดินตามเจ้านายหนุ่มอยู่ไม่ห่าง “จะดีเหรอคะคุณหนู ไล่ลูกน้องไปหมดแบบนั้น” เอิบพูดอย่างไม่เห็นด้วยเมื่อพนิดาไล่ลูกน้องไปหมดและให้เหตุผลว่ารู้สึกไม่เป็นส่วนตัวที่จะมีใครเดินตาม แต่โชคดีที่เอาหย้งกับจอมตามมาด้วย เพื่อมาถือของให้ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าเอิบ” พนิดาบอกเสียงสดใสให้ท่านคลายความกังวล “นายหัวแทนคุณน่ากลัวจังค่ะคุณหนู ป้าคิดดูแล้ว เหมือนเขาจงใจจะหาเรื่องคุณหนูนะคะ” เอิบแสดงความคิดเห็นเมื่อเดินมาจับจ่ายซื้อของต่อ “จะไปกลัวเขาทำไมคะป้า หนูไม่เห็นจะกลัวเขาสักนิด” พนิดาพูดอย่างไม่เกรงกลัวดังใจคิด “ป้าว่าคุณหนูระวังตัวไว้ก็ดีนะคะ อย่าไปไหนคนเดียว ป้ารู้สึกว่าสายตาที่เขามองคุณหนูมันดูแปลกๆ ชอบกล” เอิบแสดงความคิดเห็นอย่างตั้งข้อสังเกต นางอาบน้ำร้อนมาก่อน จึงรู้ว่าแทนคุณกำลังคิดเช่นไรกับนายสาว และสิ่งที่ชายหนุ่มคิดไม่มีวันเป็นไปได้เพราะทั้งสองตระกูลไม่ถูกกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตาทวด “ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลยค่ะป้า เราอย่าพูดถึงเขาเลยค่ะ พูดถึงทีไรหนูหงุดหงิดทุกที” พนิดาตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ “วันนี้คุณหนูอยากทานอะไรคะ” ป้าเอิบเปลี่ยนเรื่องตามนายสาวเพราะรู้ว่าพนิดาไม่อยากพูดถึงแทนคุณ “อยากทานหลายอย่างค่ะป้า พูดแล้วหิวเลย” พนิดาพูดอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่อเปลี่ยนเรื่องคุย “เราเดินไปดูตรงทางฝั่งโน้นกันดีกว่าค่ะคุณหนู” ป้าเอิบชวนหญิงสาว “ค่ะป้า” พนิดารับคำยิ้มๆ “วันนี้คนเยอะดีนะคะคุณหนู” ป้าเอิบพูดกับหญิงสาวขณะเดินเลือกซื้อของโดยมีลูกน้องคนสนิทเดินตามไม่ห่าง “ค่ะป้า วันนี้ของสดนะคะ หนูอยากทานแกงเลียงแล้วแกงไตปลาจังเลยค่ะ” พนิดากอดแขนป้าเอิบอย่างประจบประแจง “ค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าจะเลือกวัตถุดิบไปทำให้แล้วกัน ผักที่บ้านเราเยอะ ไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ” พนิดาเดินเลือกซื้อของกับเอิบอย่างเพลิดเพลินจนเกือบครบทุกอย่าง “ว้าว... น้องพริกหวานคนสวย ไม่ได้เจอกันเสียนาน วันนี้เราคงมีวาสนาต่อกันเป็นแน่แท้” โตมอญ บุตรชายของนายหัวตะวันพูดกับหญิงสาวเสียงหวาน พร้อมทั้งไล่สายตาโลมเลียไปทั่วร่างงามอรชรของพนิดาอย่างหื่นๆ หญิงสาวมองกลับอย่างไม่ชอบขี้หน้า เพราะนอกจากที่เขาจะชอบเบ่งก้ามใหญ่โตแล้ว ครอบครัวของเขาเบื้องหลังยังประกอบอาชีพทุจริต เปิดบ่อนการพนัน เปิดซ่อง ที่ร้ายกว่านั้นเขายังเจ้าชู้อย่างร้ายกาจ แถมครอบครัวยังเป็นคู่แข่งทางธุรกิจที่สำคัญของครอบครัวเธออีกด้วย “ใครอยากมีวาสนากับคนอย่างนาย” พนิดาโต้กลับอย่างไม่ชอบใจ หญิงสาวจูงมือป้าเอิบเลี่ยงไปอีกทาง ไม่อยากจะคุยด้วย “จะรีบไปไหนล่ะน้องพริกหวานคุยกับพี่ก่อน” โตมอญฉุดแขนเรียวของหญิงสาวเข้ามาหาอย่างหยาบคาย หย้งกับจอมลูกน้องคนสนิทจะเข้าไปช่วยนายสาวแต่โดนลูกน้องของโตมอญที่เยอะกว่าล็อกร่างเอาไว้ ทำให้ทั้งสองไม่สามารถช่วยนายสาวได้ “ปล่อย! ไอ้บ้า” พนิดาสะบัดแขนออกอย่างรังเกียจ “ไม่ปล่อย อย่าดีดดิ้นเล่นตัวไปหน่อยเลย” โตมอญมองด้วยสายตาลามเลียไม่ปิดบัง หญิงสาวมองกลับอย่างรังเกียจ “มองพี่ด้วยสายตารังเกียจขนาดนี้เชียวรึ” โตมอญมองหญิงสาวก่อนหัวเราะเสียงน่าเกลียดเช่นเดิม “ปล่อย! บอกให้ปล่อยไง” พนิดาพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุมแต่ไม่สำเร็จเพราะโตมอญจับอย่างแน่นหนา “ปล่อยคุณหนูเถอะค่ะ” เอิบเข้าไปช่วยเจ้านายสาว จึงโดนผลักเสียหลักล้มลงไป “ป้าเอิบ! ไอ้คนสารเลว” พนิดาพยายามสะบัดมือเพื่อจะเข้าไปช่วยป้าเอิบที่ล้มลงไป “ไม่ต้องชมพี่ขนาดนั้นก็ได้ยาหยี” โตมอญหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “ไอ้บ้า! โรคจิต” พนิดาเตะต่อยแต่สู้แรงเขาไม่ไหว ถึงเธอจะมีฝีมือด้านการต่อสู้ แต่ระยะกระชั้นชิดแบบนี้แทบตั้งตัวไม่ทัน “ปล่อยพริกหวานเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มแสดงถึงพลังอำนาจตวาดมาแต่ไกล ทุกคนหันไปมองตามเสียงนั้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยพนิดาเพราะรู้กิตติศัพท์ความโหดร้ายและนักเลงหัวไม้ของโตมอญดี ส่วนลูกน้องของพนิดา เธอไล่ให้กลับไปรอที่รถเพราะรำคาญที่ต้องมีคนเดินติดตามมามากมายเช่นนี้ รถที่จอดอยู่อีกฟากไกลจากที่เธอซื้อของมากนัก ตลาดในตัวเมืองกว้างขวาง ลูกน้องคนสนิทของหญิงสาวกำลังเสียท่าให้กับลูกน้องนับสิบของโตมอญ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more