ฮ็อตคอลข้ามทวีป#2
1336 คำ
หลายวันต่อมา
ปอไหมพร้อมด้วยเจ้าหน้าที่โฆษณาในบริษัทคนอื่น ๆ เข้าไปในห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงของศศิวัตรกรุ๊ป พวกเขาได้รับเชิญให้ไปร่วมงานด้วยในฐานะของบริษัทโฆษณาที่ดูแลในส่วนนี้ แขกผู้มีเกียรติมากมายมาจากทุกวงการธุรกิจ ปอไหมสวมชุดจั๊มสูทสีดำขายาวแขนเดียว เน้นรูปร่างเพรียวบางจับคู่กับรองเท้าส้นสูงสี่นิ้ว ดูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ที่มีชีวิต เธอรวบผมขึ้น ดูสวยไร้ที่ติ แม้แต่สิงหายังมองเธอด้วยความตะลึงอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวไม่ได้ตระหนักถึงผลกระทบที่ตัวเองมีต่อชายเหล่านั้น ทว่ารับรู้ได้ว่ามีคนมองตัวเองอยู่
ปอไหมต้องรักษาระยะห่างจากผู้ชายทุกคนเอาไว้เพราะสายฟ้าไม่ชอบ เขาอาจดูยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับแขกคนอื่น ๆ แต่เธอรู้ว่าเขาจ้องเธออยู่ตลอดเวลา และในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับแชมเปญในมืออยู่นั้น ชายหนุ่มหน้าตาดีดีกรีนายแบบชื่อดังของประเทศก็เดินเข้ามาทักทาย
“สวัสดีครับ ผมวายุ” เขายื่นมือออกมา
“ปอไหมค่ะ” หญิงสาวยิ้มสุภาพขณะลังเล แต่สุดท้ายก็จับมือตอบ วายุยังจับมือกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ของเธอด้วย หากแต่สายตาไม่ละไปจากเธอ
“ผมเห็นคุณระหว่างถ่ายทำ แต่ไม่ได้ทำความรู้จักกัน” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม
“ใช่ค่ะ เรากำลังจัดโพรโมตให้ศศิวัตรกรุ๊ป” เธอตอบอย่างสุภาพ
“อืม... ถ้าคุณว่างไว้เราไปดื่มด้วยกันไหมครับ” เขาชวนด้วยรอยยิ้มคาดหวัง
“ขออนุญาตครับ..." ก่อนที่ปอไหมจะตอบ เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา “คุณปอไหม วรกิจธาดา มีคนอยากคุยกับคุณ ช่วยตามผมไปได้ไหมครับ”
สิ้นเสียงชายคนนั้น ทุกคนก็พากันอยากรู้อยากเห็น สายตาหลายคู่หันมาหาปอไหม ซึ่งเธอไม่กล้าสบตา
“ขอโทษค่ะ” เธอพึมพำก่อนจะเดินตามไป สงสัยว่าสายฟ้ายังอยู่ในสถานที่จัดงานหรือเปล่า แต่แล้วความคิดนั้นต้องหยุดลงเมื่อมาถึงประตู ชายคนเดิมเปิดประตูและผายมือเชื้อเชิญให้เธอเข้าไป ก่อนจะพบว่ามันเป็นห้องทำงาน สายฟ้ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องนั้นพร้อมกับส่งสายตาดุดันมายังเธอ
“เข้ามาใกล้ ๆ” สายฟ้าพึมพำ ปอไหมจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มมองเธออย่างสำรวจแต่ไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมสักพักก่อนที่เขาจะใช้มือกอดสะโพกเธอแล้วซุกหน้าลงตรงส่วนอ่อนไหวของเธอ
“คุณเซบ !...”
สายฟ้ากัดเธอพร้อมกับพึมพำ ขณะที่ยังกอดสะโพกเธอไว้
“ผู้ชายคนอื่นมองคุณเหมือนเจอเหยื่อเลยนะ”
ปอไหมนิ่งเงียบ อดทนต่อความเจ็บจากฟันของเขา
“คุณเลือกใส่ชุดได้ดีจริง ๆ มันทำให้ผู้ชายคลั่งไคล้ไปหมดเลย” ชายหนุ่มกล่าวเสริม ริมฝีปากยังคงแทะและสูดดมส่วนนั้นของเธอต่อไป มือก็ง่วนอยู่กับการหาซิปเพื่อถอดชุดเธอออก ก่อนจะเลื่อนมันลงแล้วสอดมือเข้าไปในตัวเธอ เขาอยากได้กลิ่นเธอมากกว่านี้ กลิ่นที่ทำให้เขาคลั่ง… “ผมชอบกลิ่นหอมของคุณ...”
“อ๊า คุณเซบหยุดก่อนค่ะ งานปาร์ตี้เพิ่งจะเริ่มเอง... อย่านะคะ” ปอไหมพยายามทำให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาจะหูหนวกไปแล้ว นิ้วเรียวยังคงขยับไม่เลิก “อ๊า...” เธอคว้าไหล่เขาแล้วจับไว้ เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่หยุดจนกว่าจะพอใจ “อื้มม...”
สายฟ้าเพลิดเพลินไปกับความเปียกแฉะของหญิงสาว เขาขยับนิ้วเร็วขึ้นเรื่อย ๆ กระตุ้นให้เธอถึงจุดสูงสุด
“อ๊า... ฉันกำลังจะเสร็จ อื้มม” ปอไหมเกร็งกระตุก จิกเล็บลงบนไหล่หนา ส่งเสียงครวญครางอีกครั้งหลังจากที่เขาดันนิ้วกลางเข้าไปข้างใน
“อุ่น นุ่ม และแน่นมาก…” เขากระซิบเสียงแหบ ก่อนดึงนิ้วออกมาแล้วอมไว้ เลียนิ้วที่เพิ่งออกมาจากความแฉะของเธอ ปอไหมไม่ได้ไม่แปลกใจกับการกระทำนั้นเท่าใดนัก เนื่องจากเขาทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว
“คุณทำฉันเลอะเทอะ...” เธอบ่น
“นี่...” สายฟ้ายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ทำเอาเธอจ้องอย่างเหลือเชื่อ “ดีกว่าไม่มีอะไรเลยนะ เว้นแต่คุณอยากให้ผมบอกให้แซมไปซื้อกางเกงในให้ใหม่”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวคว้าผ้าจากเขาเพื่อเช็ดความแฉะของตัวเอง ใบหน้าสวยง้ำงอ
“เช็ดเสร็จแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าคืนมาให้ผมด้วยล่ะ” สายฟ้าเอ่ย พลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ปอไหมมองเขาด้วยความตะลึง
“คุณจะเอากางเกงในฉันไปด้วยเลยไหมคะ” เธอประชดแกมเย้า
“ได้เหรอ ขอผมเลยนะ” คนตัวสูงตอบด้วยท่าทางสบาย เอนหลังพิงโซฟาพร้อมแบมือยื่นมาหาเธอ
“ล้อเล่นหรือเปล่าคะ”
“ไม่ ขอผมเถอะ ไหมคนดี...”
“คุณเซบ!” ปอไหมกระทืบเท้า รู้สึกหน้ามืดกับความหน้ามึนของอีกฝ่าย
“ไม่ได้เหรอคะ” เขาจ้องเธออย่างรอคอย
“คุณมันหน้าด้านมาก” เธอสบตาเขา มือเล็กจับกางเกงชั้นในแน่น ไม่มีความตั้งใจที่จะมอบมันให้กับเขาเลยสักนิด “ฉันจะเอาไปทิ้งถังขยะ”
ปอไหมหันหลัง แต่เขาคว้าเอวเธอไว้ก่อน
“ผมบอกแล้วไงว่าให้เอามาให้ผม ผมจะทิ้งมันให้เอง” เขาพึมพำขณะแงะนิ้วเธอออกแล้วหยิบออกมาอย่างดีใจ
“คุณเซบ !”
“ผมจะกำจัดมันให้เองเบบี๋ แม่บ้านจะได้ไม่เห็นด้วยไง ไม่ต้องกังวล ผมสัญญาว่าจะกำจัดให้” สายฟ้ารับรองด้วยรอยยิ้มขบขันราวกับเด็ก ปอไหมจ้องหน้าเขาก่อนจะยิ้มตาม นึกแปลกใจไม่น้อยที่เขาเป็นแบบนี้
“ฉันจะกลับไปที่งานปาร์ตี้แล้วค่ะ…”
“ได้ แต่จำไว้ว่าห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเด็ดขาด” สายฟ้าดึงเอวเธอไว้ พลางจ้องเธออย่างดุดัน
“คงจะยาก” เธอตอบกลับ
“ถ้าอย่างนั้น…” เขาพูด ก่อนจูบเปลือกตาเธอ
“ไม่มีใครสนใจฉันทั้งนั้นแหละค่ะ...” ปอไหมกระซิบ ขณะที่ริมฝีปากหยักลากไปตามใบหน้าเธอจนถึงริมฝีปากอิ่มจากนั้นดูดดึงและแทะจนพอใจ ทำให้เธอหายใจไม่ออก หน้าผากทั้งสองชนกันไป ถูกันมา เธอกระซิบขณะแนบชิดใบหน้ากับเขาว่า “ฉันขอทาลิปสติกใหม่ก่อน”
“ผมจะรอ...”
ไม่นานปอไหมก็กลับมาที่งานปาร์ตี้ โดยมีสายตาสงสัยของเพื่อนร่วมงานมองมา
“แค่คนรู้จักกันน่ะ” เธออธิบาย และแม้จะอยากรู้อยากเห็นมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครคาดคั้นอะไรต่อ พวกเขาเพลิดเพลินกับแชมเปญราคาแพงที่ถูกเตรียมไว้ภายในงาน
หลังจากนั้นไม่นาน สายฟ้า ศศิวัตรเกียรติกุล ซีอีโอหนุ่มก็เข้ามาในห้องโถงอีกครั้ง ตามด้วยบอดีการ์ดขนาบสี่คน บอดีการ์ดที่เดินตามหลังเขานั้น คือคนที่มาเรียกปอไหมไปก่อนหน้านี้ เพื่อนร่วมงานของเธอจึงรู้สึกสับสนไปตาม ๆ กัน
“เธอรู้จักกับเขาด้วยเหรอ” กานดาถามเสียงเบา
“ฉันเคยเจอเขาตอนเอางานมาเสนอน่ะ” ปอไหมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ไม่อยากโกหกเพื่อน ๆ มากนัก
ขณะเดียวกัน สิงหาแทบไม่ละสายตาจากปอไหมเลยแม้แต่น้อย ทว่าเธอทำเป็นไม่เห็นสายตานั้น นอกจากนี้สิ่งที่น่าแปลกใจคือ มีบอดีการ์ดยืนอยู่ใกล้ทุกที่ที่เธอไป ราวกับจงใจช่วยกันเธอออกจากผู้ชายคนอื่นอย่างไรอย่างนั้น อีกทั้งสายฟ้าที่ดูยุ่งอยู่กับแขกก็ยังเอาแต่มองเธอทุกครั้งที่สบโอกาสอีกด้วย…
- ผู้เขียน
