“ได้รู้ว่ามือเล็ก ๆ คู่หนึ่งก็ช่วยปลอบโยนกันได้” คำว่ามือเล็ก ๆ มาพร้อมแรงกระชับ ส่งผลให้อวัยวะนั้นทาบติดไหปลาร้าเขายิ่งกว่าเดิม “แถมคุณไม่รังเกียจผมที่อัปลักษณ์และแปลกประหลาด”
อีกแล้ว...
“ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ ห้ามพูดคำว่าอัปลักษณ์เด็ดขาด” เกือบจะซึ้งอยู่แล้ว แต่ประโยคล่าสุดทำฉันสะดุดจนต้องดุเสียงเขียว “เอาอะไรมาน่าเกลียดก่อน คุณเท่จะตาย ปีกแบบนี้ไม่ใช่ว่าใครก็มีได้นะ”
“...”
“และหนูรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะพูดต่อจากนี้โคตรเห็นแก่ตัว แต่การที่คุณอดทนต่อความเจ็บปวดมานานเป็นร้อยสองร้อยปี ผ่านการแหลกสลายซ้ำ ๆ แล้วยังกลับมามีชีวิตได้ ต่อให้มันเป็นสิ่งที่คุณโกรธและเกลียดแค่ไหน แต่นี่น่ะ แสดงให้เห็นว่าคุณเข้มแข็งมาก สุดยอดโคตร ๆ เลยรู้ไหม?”
“…”
“อีกอย่าง” ฉันดึงสายตากลับมามองมือตนเองที่ถูกกระชับจนมิด “คุณเองก็ช่วยหนูไว้เหมือนกันไง มันไม่ใช่หนูฝ่ายเดียวที่ใจดีกับคุณนะ ถ้าวันนั้นคุณไม่ช่วยหนูจากส
