ช่วงบ่ายคล้อยของวัน บรรยากาศในร้านกาแฟที่ยังคงมีลูกค้าทยอยเข้าร้านเรื่อยๆ พนักงานแต่ละคนทำงานตามหน้าที่ของตัวเองตามปกติ เมลดาเดินออกมารับออเดอร์จากลูกค้าที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ เธอชะงักไปเล็กน้อยเพราะชายหนุ่มหนึ่งในสองคนที่นั่งอยู่คือคนที่เธอเจอที่ริมชายหาดเมื่อเช้า
“สวัสดีค่ะ คุณลูกค้ารับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“ผมเอาเอสเพรสโซ่เย็นกับเค้กชาเขียวครับ แล้วนาย?” ตะวันเอ่ยตอบเธอพร้อมกับหันหน้าไปมองเพื่อนของเขา
“ดาร์คช็อคโกแลตเฟรปเป้หวานน้อยครับ”
“รอสักครู่นะคะ”
เมลดายิ้มให้เขาขณะที่จดออเดอร์เรียบร้อยแล้ว เธอชะงักกับเสียงที่พูดทักขึ้นมาของตะวัน
“เอ่อ.. เดี๋ยวก่อนครับ”
“จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ”
“ขอเพิ่มดาร์คช็อคโกแลตฟัดจ์เค้กด้วยครับ”
“ดาร์คช็อคโกแลตฟัดจ์เค้กนะคะ รอสักครู่นะคะ”
สายตาของชายหนุ่มทั้งคู่หันไปมองตามเมลดาที่เดินตรงไปที่เค้าเตอร์กาแฟ
“แกกินคนเดียวแล้วสั่งเค้กมาทำไมตั้
