“จูบอีกค่ะ... ขอร้อง”
“ตื่นมาจะไม่ตบพี่ใช่ปะ” ถ้ารู้ว่าป่วยแล้วดีอย่างนี้ เขาจะขอนายไปประจำแล็บเพาะเชื้อโรคให้รู้แล้วรู้รอด เมียเขาจะได้ป่วยบ่อยๆ
“ชักช้าชะมัด !”
คนป่วยที่สะลึมสะลือเพราะฤทธิ์ยาสะบัดผ้าห่มดังพึ่บ แล้วโถมตัวเข้าหาที่ยึด ในฝันนี่ดีจัง จะทำยังไงก็ได้ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่ต้องรับรู้ด้วยว่าเขาเป็นของใคร... รู้แค่ว่าตอนนี้เขาเป็นของเธอแค่คนเดียว
เมื่อกลางวันว่าอุรัตน์นรินทร์ขี้วีน ขี้หงุดหงิดแปลกๆ แล้ว ตอนนี้ยิ่งแปลกกว่า ดูเธอเอาแต่ใจขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อ
“อิน เดี๋ยว...”
“เชอะ ไม่เอาแล้วก็ได้ อินไม่รักพี่ปราปต์แล้ว” ร่างบางซบลงสะบัดเสียง และสั่นสะอื้นเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาอีกเมื่อถูกปัดป้องขัดใจขนาดเธอป่วยแบบนี้ จะขอมีความสุขในฝันสักนิดก็ไม่ได้
“ไม่ได้ !”
อะไรจะเกิดหลังจากนี้ก็ช่างหัวมัน ! ถ้าเธอรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วจะตบหรือจะตี เขาจะยอม แต่ตอนนี้ขอทำตามใจตัวเองและกล่อ
