“ตื่นแล้วหรือคะ”
ปราปต์พลิกตัวกลับมา ส่งยิ้มบางๆ ที่มุมปากให้ แม้สติจะยังกลับมาไม่ครบร้อย แต่ก็รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน... กับใคร
“พี่ไปเมาที่ไหนมาคะ” แม้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องเป็นห่วงแล้ว แต่อุรัตน์นรินทร์ก็อดจะซักไซ้ไม่ได้
“เซ... เซเว่นอีเลฟเว่น”
“หือ พี่ปราปต์ไปนั่งดื่มคนเดียวหน้าเซเว่นข้างล่างเนี่ยนะคะ” เธอครางอย่างไม่อยากจะเชื่อ ต้องดื่มไปเท่าไรกันถึงได้เมามายไร้สติได้ขนาดนี้ แล้วไม่อายคนบ้างหรือไร
อุรัตน์นรินทร์เห็นเขาพยักหน้าหงึกหงักแล้วส่งยิ้มให้ (อีกแล้ว) ท่าทางแบบนี้น่าจะยังไม่สร่างดี
“ที่หนายยย... ก็เมาด้ายยย”
“แล้วทำไมต้องเมาด้วยคะ” ก็รู้หรอกว่าถามโน่นนี่ปราปต์ตอนนี้ ก็ไม่น่าจะได้เรื่องอะไรสักเท่าไร แต่พอเขาตอบง่ายๆ เสียงยานๆ มันก็ตลกดี
“เสียจายยย... เมียทิ้ง เศร้า เมียอยากมีผัวใหม่ หึง อยากฆ่าคน”
เธอไม่กล้าฟันธงว่าปราปต์เมาแอ๋จนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า คำตอบเป็นคำๆ ขอ
