“เด็กๆ” ปราปต์ลุกพรวดออกมานอกห้องพร้อมตะโกนโหวกเหวกอย่างที่เคยทำ และชอบทำ เพราะเขาเป็นคนใจร้อนมุทะลุไม่มีใครเกิน... เพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีคนบางคนคอยขานรับและเดินหน้าตื่นเข้ามาหาเหมือนทุกที “ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยรึไงห้ะ”
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว คุณปราปต์ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ” สาวใช้นางหนึ่งกระหืดกระหอบวิ่งขึ้นมาชั้นบน
“ใครเป็นคนเอาเครื่องนอนไปซัก !”
“นะ... หนูเองค่ะ” เด็กสาวตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะเสียงตะคอกของเจ้านายหนุ่ม
“คุณอินเธอให้พวกหนูเปลี่ยนผ้าปู ปอกหมอน ผ้าห่มที่ซักใหม่สองวันครั้งค่ะ เห็นบอกว่าคุณปราปต์แพ้ฝุ่นห้ามลืมเด็ดขาด” แล้วไหนจะทุกๆ สามเดือนที่ต้องเรียกบริษัทกำจัดไรฝุ่นเข้ามาดูดไรฝุ่นที่เตียงไม่ได้ขาดอีก เธอยังจำได้ดีไม่เคยลืม
สาวใช้อธิบายไปพร้อมก้มหน้าน้อยๆ ปกติก็ทำกันอย่างนี้ตลอด ไม่รู้ทำไมวันนี้คุณปราปต์ถึงทำเหมือนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายซะอย่างนั้น
ปราปต์หายใจสะดุด เรื่อง
