Stay Hug ที่พบรัก 20
1065 คำ
Stay Hug ที่พบรัก 20
พายุเข้าอย่างที่พี่แทนคุณบอกจริง ๆ ด้วย เหมือนจะตกตั้งแต่ตอนดึกเลยแหละเพียงแต่ฉันหลับลึกเท่านั้น พอรู้สึกตัวตื่นช่วงสายของวันฝนยังคงตกอยู่ดังเดิม และท้องฟ้าด้านนอกนั้นยังคงมืดมิดอยู่ไม่เปลี่ยนถึงแม้ตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาเก้าโมงเช้าแล้วก็ตาม หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินลงมาจากชั้นสอง พ่อกับแม่ออกไปทำงานแล้วตั้งแต่เช้าแต่จะกลับมาตอนเที่ยงส่วนพี่ชายทั้งสองคนตอนนี้กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องครัวพร้อมกับเสียงคุยกันดังออกมาให้ได้ยินเบา ๆ
“น้องชอบเผ็ด ใส่เครื่องเทศเพิ่มเข้าไปหน่อยไหม”
“ได้ น้องไม่ค่อยชอบเนื้อเยอะก็ใส่เครื่องเทศแล้วกัน ส่วนของที่ทำฝากก็ค่อยปรุงใหม่” เสียงพี่อชิและพี่อธิพูดคุยกันอย่างสบายใจ
“ทำอะไรกันอยู่คะ?” ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว มองพี่ชายสองคนนั่งอยู่ที่เก้าอี้คนละฝั่งของเคาน์เตอร์ เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยถามพวกเขาก็หันมามอง
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ พวกพี่กำลังทำไส้อั่วให้แบบที่เด็กชอบ เวลากินก็ค่อยเอาออกมาอุ่นนะ”
“ขอบคุณนะคะ ให้หนูช่วยไหม?” เอ่ยอาสาอย่างตื่นเต้น ฉันชอบไส้อั่วที่พี่ ๆ ทำให้ที่สุดเลย ส่วนกะเพราก็ชอบฝีมือพ่อมาก ๆ อ้อ ชอบกะเพราฝีมือพี่ชายด้วยค่ะ
“ไม่มีอะไรแล้ว พวกพี่กำลังเอาใส่ไส้เทียม คนสวยของพี่นั่งรอเลยครับ เอ้อ มีข้าวต้มในหม้อนะ ตักมานั่งกินก็ได้” พี่อชิบอก น่ารักอีกแล้วพี่ชายฉัน
“โอเคค่า เดี๋ยวนั่งกินรอ หิวแล้วเหมือนกัน” ตอบพี่ชายอย่างมีความสุข ระหว่างนี้ก็เดินลัดเลาะไปยังหม้อข้าวต้ม ฉันอุ่นให้ร้อนก่อนตักข้าวต้มรวมมิตรใส่ชาม แล้วยกมานั่งกินที่มุมโต๊ะด้านหนึ่ง ระหว่างที่นั่งกินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น มีข้อความจากพี่แทนคุณด้วยนะ เหมือนเขาจะถามว่าที่นี่ฝนตกไหม ฉันจึงตอบกลับไปสั้น ๆ แล้วกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์
“อยากได้อย่างอื่นด้วยไหม เดี๋ยวพี่ทำให้” พี่ชายคนโตเอ่ยถามระหว่างที่มือกำลังตักเครื่องใส่ไส้เทียม ส่วนฉันกำลังเพลิดเพลินกับการกินข้าวต้มรวมมิตร
“อยากกินแค่ไส้อั่วค่ะ อื้อ ๆ พรุ่งนี้พี่ไม่ต้องไปส่งหนูนะ หนูกลับเองได้ค่ะ” รีบบอกพี่ชายทั้งสองคนที่ปกติเวลาฉันจะกลับไปโรงแรมก็มักจะขับรถตามไปส่งเสมอ หรือไม่ก็มีหนึ่งคนขับให้ฉันนั่ง ส่วนอีกคนขับตามหลังไป แล้วค่อยกลับบ้านพร้อมกัน
“พวกพี่ว่าง”
“ไม่เอา ว่างหรือไม่ว่างไม่รู้แต่หนูกลับเองได้ หนูโตแล้วนะ ขับรถแข็งแล้วด้วย” รีบบอกอย่างมั่นใจ
“มั่นใจมากว่างั้น?”
“ช่ายย มั่นใจค่ะ” ฉันยืนยันพร้อมกับจ้องตาพวกเขาด้วยความจริงจัง
“โอเค ๆ พี่เข้าใจแล้ว แต่ว่าฝากเอาไส้อั่วไปให้เพื่อนพี่ด้วยนะ” พี่อชิบอกและยอมให้ฉันได้ขับรถกลับโรงแรมด้วยตัวเอง
“หืม ฝากใครคะ?”
“ชุดหนึ่งให้ไอ้แทนคุณ อีกชุดให้ไอ้ปริม ส่วนอีกสองชุดของเพื่อนเด็ก แล้วก็อีกสองชุดให้เด็กเอากลับไปกินที่โรงแรมคนเดียว” พี่อชิสรุป
“รับแซ่บ! แล้ว ๆ มีค่าฝากไหมอ่า?”
“หึ มีก็ได้ เดี๋ยวเอาให้” พี่ชายคนโตของบ้านหลุดหัวเราะเบา ๆ ยามฉันเอ่ยทวงค่าจ้าง
“แล้ว...เดี๋ยวนะ เด็กรู้จักพี่คุณด้วยเหรอ?” พี่อธิเดินไปล้างมือหลังจากกรอกเครื่องใส่ไส้เสร็จแล้ว พลันหันมามองด้วยความสงสัยทันที
“นั่นสิ ยังไม่เคยเจอกันไม่ใช่เหรอ?” ครั้งนี้พี่อชิเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้
“อ้อ เคยเจอแล้วค่ะ แล้วก็เขาเคยช่วยตอนที่รถเสียด้วย” เล่าให้พี่ชายฟังอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“อ๋อ ก็ว่าทำไมดูไม่ตกใจ”
“ไม่ตกใจหรอกน่า จริงสิ แล้วพี่อชิกับพี่แทนคุณสนิทกันเหรอคะ?” เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายคนโตอย่างสนใจไม่น้อย
“อื้อ เพิ่งมีโอกาสได้คุยกับมันหลังจากที่มันโดนแฟนล่มงานแต่งนั่นแหละ” พี่อชิบอกทั้งยังไหวไหล่อย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ...
ลุงเจ้าของสวนลำไยเคยจะแต่งงานงั้นเหรอ?
“ล่ม...งานแต่งเหรอคะ?” มองหน้าพี่ชายด้วยความข้องใจ เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“ใช่ เหมือนจะอีกแค่วันสองวันเองมั้ง แล้วจู่ ๆ แฟนมันก็มาบอกเลิก อย่าหาว่าเมาท์เลยนะ แต่หนีไปกับหนุ่มเมืองกรุงฯ ซะด้วย งานแต่งที่เตรียมไว้ก็ล่มกลางคัน”
“อ่า ใจร้ายจังเลย” ไม่ใช่เพียงว่าอีกแค่ไม่กี่วันทั้งคู่ก็จะได้แต่งงานกันแล้ว แต่เรื่องค่าใช้จ่ายจัดงานคงไม่ใช่น้อย ๆ เหมือนเอาเงินไปละลายแม่น้ำเลยแฮะ น่าเห็นใจจัง
“นานแล้วเหรอพี่ งานแต่งของพี่คุณน่ะ” ฉันก็สงสัยเหมือนพี่อธิเหมือนกัน
“ก็สักพักใหญ่แล้วล่ะ หลายปีแล้วมั้ง แต่คนที่มันจะแต่งด้วยเหมือนจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน จริง ๆ ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงหรอก คุณมันไม่ยอมปริปากบอกใครเลย” พี่อชิตอบ มือก็จัดไส้อั่วต่ออย่างใจเย็น พี่ชายคนรองของฉันไม่ได้ถามต่อ แต่ยกไส้อั่วที่ทำไว้แล้วไปอบเพื่อไล่ความชื้น และทำตามขั้นตอน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำยังไง เพราะพี่ชายทำให้กินมาตลอด เพียงแค่เอ่ยปากบอกว่าอยากกิน วันต่อมาก็ได้กินเลย
“แต่เด็กเล็ก อย่าไปถามหรือคุยกับมันเรื่องแฟนเก่าหรืองานแต่งมันนะ มันไม่ชอบให้ถามถึง คงจะลืมแฟนเก่าไม่ได้ละมั้ง รักมากขนาดจะแต่งงานด้วยน่ะ” พี่อชิเตือนด้วยความเป็นห่วง ฉันพยักหน้าเข้าใจ เพราะเข้าใจว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ดังนั้นฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเขาเด็ดขาดค่ะ
- ผู้เขียน
