“ฉันขอร้อง พี่.. พี่ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
ในชีวิตจริงไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทันเหมือนในละคร..
เทียร์รดาที่นอนน้ำตาไหลอาบแก้มได้แต่ร้องขอให้อีกคนปล่อยเธอไป ความรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจจนอยากจะทิ้งตัวลงในอ่างแอลกอฮอล์ ทำให้เธอรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก
มือหนาตะปบไปทั่วเรือนร่างที่ยั่วยวน เทียร์รดาครางฮือในลำคอจำยอมให้อีกคนได้ดมดอมเรือนร่างผ่านปลายจมูกโด่งสันทัด
“ถ้ารู้ว่าเธอมีของดีขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอกเทียร์” เสียงกระซิบหยอกเย้าอยู่ข้างใบหู ก่อนจะใช้ริมฝีปากลากผ่านลำคอขาวยาวระหงลงไปถึงกลางอกหญิงสาว
“พี่ขุน”
“ฉันน่าจะรั้งให้เธออยู่บ้านหลังนี้ต่อ จะได้เห็นของเล่นสวยๆ ทุกวัน”
ขุนพลเคยเป็นคนที่ดูถูกเธอทั้งสายตาและวาจา มักจะทำให้เธอต้องอับอายขายหน้าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม
เขาเคยมองเทียร์รดาเป็นเพียงแค่ของเล่นแก้เหงา เวลาได้เห็นเธอร้องไห้หรือไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งได้ใจเพราะรู้สึกเ
