“เพราะผมไม่อยากเห็นคุณเดินจากไปอีกแล้ว”
ประโยคนั้นยังดังกึกก้องอยู่ในหัว ลมหายใจของชายหนุ่มที่สัมผัสข้างแก้มยังร้อนผ่าวถึงตอนนี้ ราวกับมีผีเสื้อขยับปีกชวนให้มวลท้องอย่างบอกไม่ถูก
เธอเกือบยินยอมรับจูบจากเขาแล้ว..
“คุณเป็นใครกันแน่คียติณณ์.. ทำแบบนี้กับฉันทำไมกัน”
ร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวสีขาวกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมของห้องนอน ภายในห้องปิดไฟมืดโดยที่เปิดม่านให้แสงจันทร์และดวงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาแทน
ดวงตาของเทียร์รดาบวมแดงผลจากการร้องไห้หนัก เอนศีรษะพิงกำแพงห้องด้วยสายตาหมดอาลัยตายอยาก
“เหอะ” สาวเจ้าแสยะยิ้มบนมุมปาก ก่อนเบะริมฝีปากตั้งท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
เธอเหม่อมองเสื้อสูทของคียติณณ์ที่พาดอยู่บนเก้าอี้ทำงาน พลางซุกหน้าลงบนท่อนแขนที่โอบกอดตัวเองไว้หลวมๆ
แสงจากหน้าจอมือถือสว่างวาบขึ้นมา เมื่อได้รับแจ้งเตือนทางโซเชียลมีเดียที่ตอนนี้เทียร์รดาถูกถล่มอย่างต่อเนื่อง
ไม่รู้ว่าคนอ
