ทันทีที่ชื่อของชายหนุ่มตรงหน้าหลุดออกจากปากเทียร์รดา คุณหญิงนิภารัตน์ก็ถึงกับป้องปากด้วยความตกใจ
“รู้จักกันแล้วเหรอลูก” เธอระบายยิ้มให้ลูกสาวคนสวย มือรั้งแขนเทียร์รดาให้มายืนอยู่ข้างกาย
“เอ่อ เคยบังเอิญเจอกันที่กองละครน่ะค่ะ” เทียร์รดายิ้มรับพร้อมค้อมศีรษะเล็กน้อย ก่อนช้อนสายตามองคียติณณ์ที่โปรยยิ้มหวานไม่หุบ
เขาขยับสายตามองเธอกลับ “ใช่ครับ เราเคยเจอกันที่กองละครครับคุณอา”
“อ่า ดีจังเลย อาจะได้ฝากน้องกับเราได้เนอะติณณ์”
“ได้สิครับ คุณอาไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลย”
ใบหน้าหล่อเหลาเคล้าความละมุนทำให้หญิงสาวตกลงไปในภวังค์ความคิด เขาอยู่ในชุดสูทดูดีกับผมที่เซทเข้าทรง ยิ่งขลับความสง่างามออกมาจนอีกคนลืมตัวไปเลยว่ากำลังจ้องเขม็งตาไม่กะพริบ
เขามีแววตาที่อ่อนโยนชวนให้เคลิ้บเคลิ้มยามสบมอง แต่ในบางครั้งลูกเล่นในนัยน์ตาที่มองมาก็แพรวพราวราวกับเพชร
“ทำไมมองพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก หรือว่ามีเรื่องให้ทะเล
