หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงบนแก้มใส นัยน์ตาเหม่อมองใบหน้าของผู้เป็นแม่ด้วยสีหน้าของคนรู้สึกผิด
ชิตาแสยะยิ้มเย้ยหยันสภาพของเทียร์รดา ที่ต่อให้เธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจนดูดีขึ้นแค่ไหน ก็ยังคงเป็นสนามอารมณ์ให้ชิตาได้ระบายความเกลียดชังอยู่ดี
“บอกเธอสิคะ ว่าคุณแม่เสียใจแค่ไหนที่รู้ข่าวเทียร์รดาเป็นเมียน้อยชาวบ้านเขา” ชิตายังคงสาดคำพูดหยาบคายใส่อีกฝ่ายไม่หยุด
“เราคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องเอามาพูดต่อหน้าคนอื่น”
“อย่างเทียร์รดาไม่รู้จักคำว่ายางอายหรอกค่ะคุณแม่”
“แล้วไม่รู้เหรอว่าการที่ลูกทำแบบนี้ มันก็ไม่ได้ดีต่อตัวลูกเหมือนกันน่ะชิตา”
“ทำไมคุณแม่ต้องเอาแต่เข้าข้างมัน ตอนรู้ข่าวจนหน้ามืดเกือบเป็นลมไม่ใช่เพราะมันหรือไง” ชิตาตวาดเสียงแหลมเหมือนเด็กที่กำลังเอาแต่ใจ แต่อีกคนที่ได้ยินถึงกับชะงักงันไปต่อไม่ถูก
คุณหญิงนิภารัตน์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ปฏิเสธหรือโต้แย้ง
