"นายครับ นายใหญ่เรียกพบ"
ราฟเดินมาเคาะประตูห้องเรียกผู้เป็นนายอยู่หน้าประตู เขาไม่มีสิทธิและไม่กล้าเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของชารีฟสถานที่ที่เป็นส่วนตัวมากที่สุด
"เดี๋ยวกูไป"
ชารีฟกำลังเช็ดตัวให้ร่างเล็กตามที่หมอสั่งเอาไว้อย่างเบามือหันไปตอบลูกน้องด้วยเสียงเบาพอได้ยินเพราะเขาไม่อยากให้คนไข้ต้องตกใจตื่น
"แกพาใครมา"
อาหมัดผู้เป็นพ่อและเป็นประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ไม่เคยพาหญิงใดเข้าบ้านแต่นี้แอบพามาแบบเงียบๆทำให้เขาต้องสอบถามถึงเรื่องส่วนตัวที่เขาไม่เคยเข้าไปยุ้ง
"ผมขอไม่ตอบ"
ด้วยนิสัยที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กทำให้ชารีฟไม่เคยกลัวใครแม้แต่พ่อและเป็นที่เข้าใจกันว่าเขาเลือกที่จะพูดหรือไม่พูดก็ได้เพราะมันคือเรื่องส่วนตัว
"อย่าให้เกิดเรื่องผู้หญิงก็แล้วกัน"
อาหมัดกล่าวเตือนอีกครั้งและก็รู้สึกเสียดายที่ลูกไม่บอกเพราะเขาคิดไปไกลแล้วว่านั้นอาจคือสะใภ้ที่เขารอคอยถึงเธอจะเป็นใค
