เซี่ยเจียวหง หญิงหัวใจแกร่ง ยุค80

บทที่ 17 จดหมายของซือเฉิงซาน

ทว่าเซี่ยเจียวหงไม่รอฟังคำตอบของนายท่านจนจบ เธอรีบพุ่งตัวเข้าหากลุ่มของของนายท่านโล่ทันที เมื่อเข้าประชิดตัวได้ หญิงสาวใช้ ทั้งหมัดทั้งเข่า ทั้งชกทั้งเตะเข้าลำตัวแทบจะทุกคน ยังมีการกระทำที่ คล้ายกับหยามชายหนุ่มทั้งหลายด้วยการชิงอาวุธที่เหน็บอยู่ข้างเอว ก่อนจะแยกชิ้นส่วนทิ้งเรียงรายอยู่ตามพื้น

การต่อสู้เริ่มดุเดือดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองล้มลงไปกองอย่างหมดสภาพ และการถูกแย่งอาวุธประจำกายไปอย่างง่ายดาย ทำให้ทุกคน รู้ว่าหญิงสาวคนนี้มีความสามารถเกินตัวและเหนือกว่าพวกเขามาก

แม้ว่าจะลงแรงแค่ไหน แต่ชายหนุ่มแต่ละคนแทบจะไม่โดนตัวเซี่ยเจียวหงเลยแม้แต่โดนเท้าและหมัดของเธอสวนกลับมา จนทุกคนล้มลงไปกองกับพื้นและลุกขึ้นไม่ไหวจนต้องยกมือยอมแพ้

แปะ ๆ ๆ เสียงปรบมือของนายท่านโล่ดังขึ้น เขาเองก็ทึ่งกับความสามารถของเซี่ยเจียวหง แม้ว่ารูปร่างเธอจะยังไม่สมส่วนนัก แต่ความปราดเปรียวและการเคลื่อนไหวของร่างกายคล้ายกับคนฝึกหนักมาเป็นสิบปีโดยคนดูแลกลุ่มนี้ยังสู้ไม่ได้

“เจียวหงฉันต้องการให้เธอมาทำงานให้ฉัน เธอยินดีไหม”

นายท่านโล่เอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม เขาไม่สนใจว่าจะเป็นชายหรือหญิง ขอเป็นเพียงคนมีความสามารถก็พอ

“ฉันไม่ตกลงค่ะ ฉันมีลูกและแม่สามีรวมถึงครอบครัวที่ต้องดูแล ตอนนี้พี่เฉิงซานยังไม่กลับมา ฉันจึงเป็นเสาหลักของบ้านซือ ดังนั้นถ้าฉันต้องมาดูแลนายท่านโล่ตลอดเวลาโดยไม่มีเวลาดูแลลูกและแม่สามี ฉันจึงไม่ยินดี แต่ถ้ามีงานเป็นครั้งคราว ฉันค่อยให้คำตอบอีกครั้ง”

“แล้วเธอไม่ต้องการให้ฉันตามหาสามีให้หรือ เผื่อว่าจะเกิดเรื่องกับเขาขึ้นมา”

นายท่านโล่ยังคงถามคำถามเดิมและมองไปยังดวงตาของ เซี่ยเจียวหงว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือไม่ แต่ทว่าสิ่งที่เขาค้นหากลับไม่เห็นอะไรในแววตานอกจากความจริงใจในคำพูดของเธอเมื่อครู่นี้เท่านั้น

“ไม่ค่ะ อย่างที่ฉันเคยบอกนายท่านโล่ครั้งก่อน ตอนนี้พี่เฉิงซานอาจจะทำงานอยู่ที่ไหนสักแห่ง หรือไม่เขาอาจจะเจอคนที่รักจริงแล้ว อยู่กับครอบครัวใหม่อย่างมีความสุข ดังนั้นฉันจึงไม่คิดที่จะตาม เมื่อไรที่เขาคิดได้ว่ายังมีลูกทั้งสองคนและแม่ที่เริ่มอายุมากรออยู่เขาคงกลับมาเอง ฉันขอตัวก่อนนะคะ ไปกันเถอะพี่ใหญ่กวง ทุกคนกำลังรออยู่”

เซี่ยเจียวหงกล่าวลาอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์ตระกูลโล่พร้อมกับกวงฮ่าวจื่อเพื่อกลับเข้าหมู่บ้านไปหาทุกคน

“นี่สะใภ้ซือยังไม่รู้เรื่องของเฉิงซานใช่ไหมครับท่าน”

เชอเจียไท่ไม่เข้าใจสามีภรรยาคู่นี้ จึงเอ่ยถามเจ้านายของตน คนหนึ่งอยู่ในเรือนจำก็เขียนจดหมายมาหาครอบครัวเพียงฉบับเดียว ส่วนอีกคนมีความสามารถเกินหญิงชาวบ้านทั่วไป คล้ายจะไม่สนใจสามีแต่กลับสนใจที่จะดูแลลูกทั้งสองและแม่สามีตลอดชีวิต

“เท่าที่ดูเจียวหงน่าจะยังไม่รู้เรื่องของสามี ดังนั้นรอเวลาก็แล้วกัน ฉันรู้สึกว่าอีกไม่นานเจียวหงจะต้องกลับมาหาเราอีกครั้ง”

นายท่านโล่ถอนหายใจเขาเสียดายความสามารถของเซี่ยเจียวหงจริง ๆ เธอมีความสามารถมากกว่าจะเป็นแม่ค้าตามตลาด แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะเลือกเดินทางนี้ เขาจึงหวังว่าวันหนึ่งจะได้ร่วมงานกัน

ย้อนกลับมาที่เรือนจำในเมืองชุนชิง

ผู้บัญชาการเรือนจำหลังจากที่วางสายกับนายท่านโล่ เขาถึงกับนั่งกุมขมับก่อนจะเรียกผู้คุมที่ดูแลในพื้นที่ห้องขังในส่วนที่ซือเฉิงซานอยู่มาสอบถาม

“นักโทษซือเฉิงซานที่ถูกตัดสินให้จำคุกตลอดชีวิตอยู่ในส่วนที่คุณดูแลใช่ไหม”

ผู้คุมจ้านและผู้คุมเค่อมองหน้ากันย่างแปลกใจที่ผู้บัญชาการเรียกเขามาถามเรื่องของนักโทษที่ชื่อซือเฉิงซาน

“ใช่ครับ ซือเฉิงเป็นนักโทษที่ผมดูแลอยู่ ท่านมีอะไรจะสั่งหรือว่าเจ้านั่นทำสร้างเรื่องให้ใครไม่พอใจ...”

เมื่อผู้บังคับบัญชาเรือนจำมือขึ้น ผู้คุมจ้านจึงหยุดคำพูดของตน

“เขาคือคนที่ไม่ควรแตะต้อง อย่าให้เกิดเรื่องอะไรกับซือเฉิงซานเด็ดขาด เพราะคนที่ฝากฝังให้ดูแลเขาไม่ธรรมดา คนคนนั้นสามารถย้ายได้แม้กระทั่งตัวผมแล้วคิดว่าผู้คุมเช่นพวกคุณยังจะอยู่ในตำแหน่งได้ อีกไหม”

ถ้าคนอย่างนายท่านโล่ที่มีเบื้องหลังไม่ธรรมดาแล้วใครแทบไม่มีใครอยากจะแตะต้องเช่นนั้นอยู่เบื้องหลัง และสั่งให้คอยดูแลนักโทษ คนนี้เป็นอย่างดี เขาเองก็ยังคงแปลกใจว่าทำไมเรื่องคดีความของ ซือเฉิงซานคนนี้จึงไม่มีใครยื่นมาเข้ามาแก้ต่างให้

แต่ในเมื่อนายท่านโล่สั่งและไหว้วานมา เขาเชื่อว่าหากคดีนี้ มีการใส่ความแล้วจับแพะมาลงโทษ คนที่เล่นงานซือเฉิงซานต่อให้มีอำนาจและเงินมากแค่ไหนคงไม่เท่ากับนายท่านโล่ที่แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงยังหวั่นเกรง อีกทั้งท่านเองยังไม่เคยทำผิดกฎหมาย นี่แหละคือบารมีที่ท่านสั่งสมมาจนไม่มีใครกล้าแตะต้อง

วันเวลาล่วงเลยมาจนบ้านซือสร้างเสร็จพร้อมกับเข้าอยู่ นอกจากบ้านซือจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางที่ดี แต่รูปร่างหน้าตาของเซี่ยเจียวหงยังสวยขึ้นจนผิดหูผิดตาอีก หากสามเดือนที่ผ่านมาใครที่ไม่เคยไม่เห็นเธอจะต้องเหลียวหลังและจำไม่ได้ว่าเธอคือใคร

“แม่ครับ เราจะย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้จริงหรือ”

ซืออี้ฝานเอ่ยถามด้วยความสุขและรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“พี่ใหญ่ ในเมื่อมาสร้างตรงที่ดินของย่าย่อมต้องเป็นบ้านของพวกเราสิ” ซืออี้เจินตัวน้อยแย้งพี่ชาย

ความน่ารักและน่าเอ็นดูของสองแฝดบวกกับรูปร่างที่เริ่มกลม ทำให้ใครเห็นต่างก็มองกันด้วยรอยยิ้ม ยิ่งหลัง ๆ มาช่างพูดกันนัก

“ใช่แล้วครับอาฝาน เจินเจิน บ้านนี้คือบ้านใหม่ของครอบครัวเรา แต่จะมีบ้านย่ากวงมาอยู่ด้วยชั่วคราวรอบ้านกวงสร้างเสร็จแล้วจะย้ายกลับไป ลูกยินดีให้ย่ากวง ลุงใหญ่และป้าสะใภ้มาอยู่ด้วยไหม”

เซี่ยเจียวหงบอกลูกทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม และอยากจะรู้ว่า สองแฝดจะว่าอย่างไร หากบ้านกวงจะมาอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว

“ยินดีครับ /ยินดีค่ะ น้องตัวน้อยจะได้มาอยู่ด้วย”

สองแฝดตอบเสียงดังฟังชัด ตอนนี้สะใภ้กวงได้คลอดลูกสาว ตัวอวบอ้วนให้กับครอบครัวกวงแล้วหนึ่งคน ด้วยเพราะร่างนุ่มนิ่มและไม่งอแงทำให้สองแฝดชอบใจนักและกลายเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไป โดยปริยาย

หลังจากที่จัดของเข้าที่และเลือกห้องพักแล้ว ตอนนี้สองแฝด จึงต้องอยู่ด้วยกันไปก่อน เพราะสองห้องต้องแบ่งให้บ้านกวงอาศัยจนกว่าบ้านจะสร้างเสร็จ

พื้นที่บ้านเก่าพรุ่งนี้จะทำการรื้อถอนเพื่อปรับพื้นที่ เซี่ยเจียวหงตั้งใจจะซื้อลูกเจี๊ยบจำนวนหนึ่งมาเลี้ยง พื้นที่บางส่วนจะปลูกผักไว้กินหากเหลือก็จะนำไปขายพร้อมกับอาหารที่ต้องไปขายที่ตลาดทุกวัน

เย็นนี้ทุกคนจึงกินอาหารกันพร้อมหน้า ถ้าถามว่าทำไมยัง ไม่จัดเลี้ยงขึ้นบ้านใหญ่ เซี่ยเจียวหงและทุกคนมองว่าไม่จำเป็นเพียงแค่ไหว้บรรพบุรุษก็พอ อีกทั้งสามเดือนหลังจากนี้บ้านกวงสร้างเสร็จคงต้องเลี้ยงครั้งใหญ่

เซี่ยเจียวหงหลังจากที่ไปส่งลูกทั้งสองคนที่ห้องนอนแล้ว กว่าจะได้ออกมาต้องนั่งดูลูก ๆ ทั้งสองคนเล่นกันเพราะสองแฝดมัวแต่ตื่นเต้นที่ได้ห้องนอนใหญ่ มีที่นอนนุ่ม ๆ และผ้าที่ห่มแล้วอุ่นแสนอุ่น และกว่าที่ทั้งสองคนจะยอมนอนก็ร่วมชั่วโมง

เมื่อกลับมาถึงห้องตัวเองเซี่ยเจียวหงจึงจัดเก็บของเข้าที่ จนสายตาเหลือบมาเห็นกล่องเหล็กกล่องหนึ่งที่ดูเก่าและเหมือนจะสนิมขึ้น หญิงสาวไม่รอช้ารีบหาอุปกรณ์มางัดแงะทันที

ภายในนั้นมีจดหมายอยู่เพียงหนึ่งฉบับ ด้านหน้าบอกว่าส่งมาจากเมืองชุนชิง และหน้าซองก็มีชื่อเธอส่วนคนส่งคือซือเฉิงซาน

“ทำไมเจียวหงคนก่อนจึงได้เก็บจดหมายอย่างแน่นหนา เอ๊ะ! มีใบหย่าด้วยนี่”

เซี่ยเจียวหงคลี่กระดาษสองแผ่นออกมาแผ่นแรกคือใบหย่า ส่วนแผ่นที่สองคือจดหมายจากซือเฉิงซานส่งถึงภรรยา

ถึงเจียวหง

ตอนนี้ผมเกิดปัญหาบางอย่างที่ไม่สามารถทำงานหาเงินได้ ผมส่งเงินก้อนนี้มาให้ก้อนสุดท้ายและไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ผมจะได้ส่ง มาให้คุณและทุกคนอีก ผมกลายเป็นนักโทษที่ไม่ได้กระทำผิด แต่เพราะถูกใส่ร้าย ไม่รู้ว่าผมจะโดนตัดสินโทษอย่างไร ผมจึงตัดสินใจ เขียนจดหมายฉบับนี้มาให้คุณ พร้อมกับหนังสือหย่าที่ผมขอให้ผู้คุมหา มาให้ ไม่ว่าผมจะได้กลับบ้านหรือไม่ ผมขอร้องคุณอย่าทิ้งลูกและแม่ ฝากดูแลทั้งสามคนด้วย

ซือเฉิงซาน