EP.3 เมื่อเจ้าพ่อจูบคืน(แสนหวาดหวั่นในอ้อมแขน)
1025 คำ
...มันคือแหวนมังกรทอง!!...
...คุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหน..
แล้วนิสาชลก็นึกออก...
‘ใช่แล้ว ที่โรงพัก นายโจฮานนั่นก็สวมแหวนวงนี้’
เมื่อสงสัย นิสาชลก็บังคับให้ตนเองมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม เธอพยายามที่จะไม่มองตํ่าลงไปกว่านั้น
สังเกตเครื่องหน้าของเขาที่โผล่ออกมาจากหน้ากาก ค่อยๆย่องเข้า ไปใกล้อีกนิด ดีที่เขายังไม่ตื่นทั้งเธอเปิดไฟ กะว่าเดินเข้าไปอีกก้าวเพื่อดูว่า เขาใช่... คนเดียวกันหรือเปล่า เธอก็จะรีบเผ่นออกไปจากห้องทันที
ความอยากรู้เอาชนะความรู้สึกอื่นทั้งมวล ร่างเพรียวบางเดินเข้าไป อีกก้าวอย่างเงียบกริบ
“กรี๊ดดด...ว้าย!!!”
หญิงสาวตกใจสุดขีดกรีดร้องสุดเสียงเมื่อร่างของเธอลูกเหวี่ยงเข้าสู่อ้อมแขนของคนตัวโตที่เธอเพิ่งคิดว่าโชคดีที่เขายังหลับอยู่
‘เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’
ร่างเล็กในล้อมแขนกำลังตกอยู่ในอาการช็อกอีกครั้ง เบิกตากว้าง มองชายหนุ่มแบบไม่กะพริบตา ทั้งกลัว หวาดหวั่น จนตัวสั่นงันงกไปหมด
‘เขาจะฆ่าเธอไหม’
“เธอเข้ามาในคฤหาสน์ของฉันได้ยังไง แล้วยามวิกาลแบบนี้เธอเข้า มาในห้องของฉันได้ยังไง เธอเป็นคนของใคร บอกมาเดี๋ยวนี้”
“ฉะ...ฉัน ปะ...เป็นหลานของป้ามูน คะ...คะคือว่าฉันตาม จะ...เจ้า หมาตัวนั้นเข้ามา คือ... คือพรุ่งนี้ ฉะ...ฉันก็จะกลับ เมืองไทยแล้ว ปล่อยฉัน ไปเถอะนะ”
หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกักปากสั่นๆ ใบหน้าอ่อนเยาว์ขีดเผือดเมื่อลูก จับได้ และลูกจับอยู่ในอ้อมกอดแน่นๆแบบนี้เสียด้วยสิ
“เธอนั้นเอง จะบอกให้นะ... ไม่มีผู้หญิงแปลกหน้าคนไหนที่รู้ ความลับของเอเลียสแล้วจะรอดออกไปได้ง่ายๆ”
“ฉะ...ฉะฉัน ไม่... ไม่รู้อะไรเลย” เธอบอกเสียงสั่น
“เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกสาวน้อย เธอคงรู้แล้วว่าฉันคือโจฮาน ฉัน เห็นเธอมองไปที่แหวนวงนั้น แล้วก็เห็นสีหน้าของเธอ”
“คะ...คุณมองเห็นฉันตอนไหน ฉันเห็นคุณหลับอยู่”
“ฉันตื่น ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาแล้ว”
“คะ...คือฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะ...”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ไม่ว่าเธอจะตั้งใจหรือไม่ ตอนนี้มันสายไปแล้ว เพราะฉันเริ่มสงสัย แล้วว่า เธอตามฉันมาถึงที่นี่เพื่ออะไร”
“ฉันไม่ได้ตามคุณมานะ ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าคุณเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้” หญิงสาวพยายามตั้งสติอธิบายด้วยเสียงสั่นไหวที่เหมือนจะสั่นมากขึ้นด้วยความกลัว
‘มิน่าล่ะ แม็กเซสถึงได้บอกว่า ถ้าถึงคราวคับขันให้อ้างว่าเป็นผู้หญิง ของเขา ที่แท้... เขาก็น่ากลัวแบบนี้นี่เอง’
“แค่คำพูดใครจะเชื่อ”
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันสาบานได้”
“คนอย่างเอเลียสไม่เคยใสใจในคำสาบาน”
“แล้วต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ”
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”
“หมายความว่าคุณจะปล่อยฉันไปใช่ไหม”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ไม่... มีทาง”
“เอเลียส!” หญิงสาวอุทานชื่อของเขาอย่างตกใจ
“กลัวฉันเหรอ หือ”
“ละ...แล้วต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมปล่อยฉันไป”
“หึ มีวิธีเดียวที่ฉันจะปล่อยเธอไปอย่างปลอดภัย”
นิสาชลมีความหวังขึ้นมา
“ฉันต้องทำยังไง”
“มาเป็นผู้หญิงของเอเลียสสิ แล้วก็มีลูกให้ฉันสักหนึ่งคน ฉันถึงจะปล่อยเธอไป ”
“มะ...ไม่นะ มันเป็นเงื่อนไขที่มากเกินไป”
“ไม่มากหรอก น้อยไปด้วยซํ้า เพราะเธอได้เห็นความลับของฉัน ทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เอเลียสกับโจฮานเป็นคนๆเดียวกัน และเรือนร่างของฉัน”
“เก๊าะ... ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมองสักหน่อย”
“รู้ไหมมาดมัวแซล ว่าถ้าผู้หญิงคนไหน รู้ความลับของฉัน ผู้หญิงคน นั้นเสร็จฉันทุกราย”
“แล้วฉันเป็นคนที่เท่าไรล่ะ” อยู่ๆหญิงสาวก็อยากรู้ขึ้นมา
“มาเป็นผู้หญิงของฉัน นานๆไปเธอก็จะรู้เอง”
“ไม่... ฉันไม่ตกลงหรอก ฉันจะกลับเมืองไทย”
“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องสิ่งใดทั้งนั้น เพราะเธอได้ลํ้าเส้นมาแล้ว ตั้งแต่เธอเหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ และจำได้ไหม... ที่เธอจูบฉันที่โรงพัก ฉันบอกเธอว่า... สักวันฉันจะจูบคืน”
“คะ... คือว่า ตอนนั้น... ฉัน” อะไรดีนะ เธอจะบอกเหตุผลในการ จูบเขาในตอนนั้นไปว่ายังไงดี แค่อยากลบคำสบประมาทอย่างนั้นเหรอ มันเป็นเหตุผลที่โง่เง่าเกินไปหรือเปล่า
“บอกเหตุผลมาสิว่าตอนนั้นจูบฉันเพราะอะไร ถ้าตอบไม่ได้ภายใน หนึ่งวินาทีฉันจูบคืนนะ”
‘แค่วินาทีเดียวใครจะคิดออก’ หญิงสาวค่อนขอดผู้ชายจอมเผด็จ การในใจเหตุผลที่เธอจูบเขาก็เพราะ...
“เหตุผลที่ฉันจูบ...นะ...นาย ตอนนั้น... ก็เพราะ....” แล้วใบหน้า หล่อเหลาที่เขย่าหัวใจสาวๆทั้งประเทศก็โน้มตํ่าลงมา
หมดเวลาตอบแล้วเหรอ เหตุผลที่เธอจูบเขาตอนั้นก็เพราะ... เพราะ อะไรนะ ทำไมตอนนี้สมองถึงไม่ทำงานเลย
ริมปีปากลีสดบางเฉียบของเขากำลังจะเข้ามาแนบชิดแล้ว ยังรู้สึกถึง ลมหายใจอุ่นๆรินรดลงพวงแก้มของเธออยู่เลย
คิดสิ... ทำไมถึงคิดไม่ออก
“หึ คิดออกหรือยัง หมดเวลาแล้วนะ”
เมื่อเห็นทุกอย่างเต็มสองตาและเพราะเป็นคนช่างสังเกต หญิงสาว ถึงกับอุทานลั่นในใจด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม
‘ที่แท้นายโจฮานนั่น กับเอเลียสเจ้าพ่อคาสิโนแห่งนีซก็คือคนๆ เดียวกันนี่เอง’
นิสาชลยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อค่อยๆหันหลังกลับ โดยลืมเลือนไป เลยว่าเธอเดินเข้ามาในห้องนี้ทีแรกด้วยจุดประสงคํใด
ทว่าเมื่อเท้าข้างหนึ่งกำลังจะก้าวผ่านธรณีประตูออกไป ร่างเพรียว บางก็หมุนคว้างเข้าสู่อ้อมกอดอันแข็งแกร่ง
- ผู้เขียน
