สาวมหาลัย

1077 คำ
11 ปีผ่านไป.... ตอนนี้ฉันกำลังเข้าเรียนมหาลัยปีที่1 เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขจริงๆ เพราะคุณพ่อเริ่มปล่อยให้ฉันได้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกแล้ว แต่เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อคุณพ่อบอกว่าพี่พีชกำลังจะกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวร หมดกันความสุขหลังจากนี้คงมีแต่ความทุกข์แล้วล่ะ วันต่อมาฉันจึงต้องแบกร่างตัวเองมาเรียนเหมือนคนกำลังสิ้นหวังในทุกๆสิ่ง แต่ก็โชคดีที่ยังมีเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด นั่นคือผึ้งหลายผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังเรียนอยู่ และบียองเซ่สาวประเภทสองที่คอยซับพอร์ตฉันในทุกเรื่อง ผึ้ง: เหมยวันนี้มีคลาสพิเศษด้วยนะ เห็นว่ามีอาจารย์คนใหม่มาสอน มาจากอเมริกาเลยตื่นเตเนได้เห็นของนอก เหมย: หรอ.... ผึ้ง: เป็นอะไรอ่ะทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงเลยเหมย บียองเซ่: ก็พี่ชายต่างพ่อแม่มันจะกลับจากเมืองนอกไง คนที่เคยทำให้เหมยตกน้ำเกือบตายอ่ะ ผึ้ง: หืม...กลับนานไหมอ่ะเหมย เหมย: เห็นคุณพ่อบอกว่าถาวรเลยผึ้ง ผึ้ง: โอ้ยย เพื่อนฉันตายแน่ๆ เหมย: เฮ้ออออ ฉันนั่งคอตกอยู่ใต้ถุนตึกคณะกับเพื่อนๆ ในหัวก็คิดแต่เรื่องการเอาตัวรอดหากพี่พีชกลับมาฉันจะโดนแกล้งอีกหรือเปล่า ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่พีชจะมีความคิดโตพอที่จะแยกแยะได้หรือยัง คลาสพิเศษ เวลานี้นักศึกษาทุกคนเริ่มทะยอยเข้ามาหาโต๊ะนั่งแล้ว มีเพียงเหมยเท่านั้นที่ยังถูกอาจารย์เจยืมตัวไปช่วยงานที่ห้องประชุม จนทำให้เวลาล่วงเลยไปเกือบ10นาที 10นาทีผ่านไป.... เหมย: ตายแน่ๆคาบแรกก็สายเลยเหมยเอ้ย! ฉันรีบวิ่งมาที่ห้องเรียนก่อนจะขออนุญาตอาจารย์ที่กำลังยืนหันหน้าไปที่หน้าจอ พร้อมกับสายตาของเหล้านักศึกษาที่หันมามองฉันเป็นตาเดียว เหมย: ขออนุญาตค่ะ "วิชาของผมไม่ต้องการคนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ตรงต่อเวลา แค่นี้คุณยังรักษาเวลาไม่ได้ก็ไม่ควรมาเรียนกับผมนะครับ " เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็หันมามองนักศึกษาที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่เมื่อได้เจอกันทั้งสองก็ยืนนิ่งพลันคิดถึงเรื่องราวในอดีตทันที "โตขนาดนี้แล้วหรออาเหมย" เหมย: คือหนูไปช่วยงานอาจารย์เจมาค่ะ ขอโทษที่มาสายนะคะครั้งหน้าจะรักษาเวลาค่ะอาจารย์ "ถ้าอย่างนั้นคะแนนของวิชานี้คุณก็ไปให้อาจารย์เจจัดการแล้วกัน ไม่เรียนก็ออกไปอย่ามายืนเกะกะหน้าประตู" ชายหนุ่มยังคงจ้องมองสาวน้อยไม่ละจากสายตา เมื่อสาวน้อยเดินเข้ามานั่งโต๊ะด้านหลังชายหนุ่มก็กระตุกยิ้มก่อนจะหันหน้าไปอธิบายงานบนจอต่อ แม้เวลาผ่านไปเธอก็ยังหน้าแกล้งเหมือนเดิมเลยนะ บียองเซ่: อาจารย์โคตรเฮี๊ยบเลยว่ะแก ผึ้ง: จริง!! "ถ้าจะคุยกันเชิญด้านนอกนะครับนักศึกษา" พวกเราทุกคนนั่งกันเงียบกริบรวมทั้งนักศึกษาคนอื่นด้วย หลังจากหมดเวลาพวกเราสามคนก็ยังคงนั่งจดงานกันอยู่โดยมีอาจารย์นั่งเคลียร์งานอยู่ที่โต๊ะ เหมย: พวกแกฉันกลับก่อนนะรู้สึกไม่ค่อยสบายเลย บียองเซ่: เป็นอะไรหรอเหมย เหมย: ปวดหัวอ่ะ ปวดมากด้วย ผึ้ง: งั้นกลับดีๆนะ ถึงบ้านอย่าลืมทักมาล่ะ สาวน้อยรีบเดินจั้มมาที่ประตูแต่สายตาก็ยังคงมองชายหนุ่มอยู่ ไม่เจอกันตั้ง11ปี หล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะ "มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเมลดา" เหมย: ปะ...เปล่าค่ะ สวัสดีค่ะขอตัวนะคะ สาวน้อยรีบเดินมาที่ลิฟต์อย่างไวในใจนี่เต้นไม่เป็นจังหวะ คนอะไรน่ากลัวตั้งแต่เด็กยันแก่เลยจริงๆ เมื่อกลับถึงบ้านเหมยก็รีบวิ่งแจ้นเข้าบ้านอย่างไวแต่เวลานี้คุณพ่อยังไม่กลับมีเพียงพี่เฟิ่งที่กลับมาจากตลาดพร้อมกับถุงผักผลไม้ขนาดใหญ่ เหมย: พี่เพิ่ง!! พี่เฟิ่ง: อะไรคะคุณหนูทำไมทำหน้าอย่างกับเห็นผี เหมย: ยิ่งกว่าเห็นผีอีกค่ะ พี่เฟิ่งรู้หรือเปล่าคะว่าพี่พีชกลับมาแล้ว! พี่เฟิ่ง: รู้สิคะ ก็คุณท่านให้พี่ไปจ่ายตลาดเองกับมือ เหมย: เฮ้อ เหมยเริ่มกลัวแล้วอ่ะพี่เฟิ่ง พี่เฟิ่ง: กลัวโดนแกล้งหรอคะ เหมย: ใช่ค่ะ พี่เพิ่ง: คุณพีชตอนนี้ก็30แล้วคงไม่ทำตัวเป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ คุณหนูอย่ากังวลไปเลยนะคะ เหมย: พี่เฟิ่งรู้ไหมว่าวันนี้หนูไปเจอพี่พีชที่มหาวิทยาลัยด้วยนะ... พี่เฟิ่ง: จริงหรอคะคุณหนู เหมย: จริงค่ะ ยังดูเหมือนเดิมเลย สาวน้อยเดินขึ้นห้องมานั่งคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เธอถูกชายหนุ่มกลั่นแกล้ง เพราะหลึจากนี้เธอคงต้องเตรียมรับมือให้พร้อมและไม่อ่อนแอเป็นที่รองรับอารมณ์ของชายหนุ่มเด็ดขาด "เด็กขยะ!" "เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่!" "เด็กขอทาน!" หยดน้ำตาของฉันค่อยๆไหลลงมาเมื่อคำพูดของพี่พีชยังคงอยู่มนความทรงจำและฉันก็ไม่เคยลืมตำพูดพวกนี้ได้เลย ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! พี่เพิ่ง: คุณหนูคะ คุณท่านกลับมาแล้วนะคะ เหมย: มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เฟิ่ง ฉันรีบเดินมาเปิดประตูห้องก่อนจะเห็นพี่เพิ่งที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล พี่เพิ่ง: คุณท่านให้ลงไปพบด่วนเลยค่ะ เหมย: เรื่องพี่พีชใช่ไหมคะ พี่เพิ่ง: ใช่ค่ะ ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินลงมาเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทำให้เธอต้องรีบหยิบขึ้นมาดู ติก!! ?ผึ้ง: ถึงบ้านหรือยังเหมย ทำไมเงียบหายไปเลย ?เหมย: ถึงแล้วผึ้ง ?ผึ้ง: บีล่ะถึงยัง ?บียอนเซ่: ถึงแล้วค่ะกำลังช่วยคุณหญิงแม่ทำงาน ?ผึ้ง: วันนี้อาจารย์คนใหม่โคตรหล่อเลยอ่ะ เป็นปลื้ม.. ?เหมย: นั่นแหละพี่พีช พี่พีชตัวจริงเสียงจริงเลยแก ?ผึ้ง: ฮะ! ?บียอนเซ่: ตายห่าแล้วไง ?เหมย: ขอตัวไปชดใช้กรรมก่อนนะทุกคน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม