ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ
1042 คำ
มื้อเย็นวันนี้คุณพ่อจัดเต็มเรื่องอาหารและเครื่องดื่มเพื่อต้อนรับลูกชายกลับบ้านในรอบ11ปี แถมยังเข้าครัวไปจัดการทำอาหารด้วยตัวเองอีก
พีช:พ่อสวัสดีครับ //ผมเดินเข้ามาหาพ่อที่นั่งคุยกับเด็กนั่นอยู่ทีาห้องรับแขก
พ่อ: มาแล้วหรอลูกเป็นยังไงสบายดีนะ
"ฉันนั่งมองสองพ่อลูกคุยกันจนรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตรงนี้เลยขอตัวไปช่วยพี่เฟิ่งเตรียมจัดโต๊ะอาหารดีกว่า"
พี่เพิ่ง: คุณพีชกลับมารอบนี้ดูโตขึ้นเยอะเลยนะ ดูสิหล่อมากๆด้วย
เหมย: หรอคะ //ฉันหันไปมองพี่พีชซึ่งเป็นจังหวะที่พี่พีชหันมาทางฉันพอดี
มื้อค่ำ
พ่อ: พีชวันนี้ก็ได้สอนน้องแล้วสิ
พีช: ครับพ่อ เพิ่งเจอกันวันนี้แหละ
เหมย: ใช่ค่ะคิดว่าพี่พีชจะจำเหมยไม่ได้แล้วซะอีก
พีช: ก็เกือบจำไม่ได้เหมือนกัน เอ่อพ่อครับงานที่บริษัทพ่อจะให้ผมทำจริงๆหรอผมกลัวจะแบ่งเวลาไม่ถูก
เหมย: ทำไมพี่พีชถึงเลือกเป็นครูล่ะคะ เรียนบริหารมาไม่ใช่หรอ
พีช: ฉันเรียนจบด็อกเตอร์มาผู้อำนวยการเลยขอให้มาช่วยสอนคณะบริหารที่นี่หน่อย
เหมย: อายุแค่นี้เรียนจบด็อกเตอร์เก่งจังเลยนะคะ
พ่อ: เราก็ตั้งใจเรียนล่ะ พีชพ่อฝากน้องด้วยนะ น้องหัวไวแต่ติดเล่นไปหน่อย จบมาจะได้มาช่วยงานที่บริษัทกัน
เหมย: พี่พีชยังอยากแกล้งเหมยอยู่ไหมคะ
พ่อ: ฮ่าๆๆๆๆ ฝังใจจริงๆเลยนะเรา
พีช: ก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าเธออยู่แล้วปะ โตขนาดนี้ยังไม่เลิกพูดมากอีก!
เหมย: ขอโทษค่ะ //ฉันก้มหน้าตักข้าวในจานเข้าปากดูเหมือนพี่พีชจะไม่ชอบฉันจริงๆ
พ่อ: เรานี่จริงๆเลยพีช ว่าแต่วันนี้สอนวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก เหนื่อยไหม
พีช: ไม่เท่าไหร่ครับ นักศึกษายังเกร็งๆกับผมอยู่ด้วย แต่ก็จะมีบางคนที่เข้าเรียนสายน่าหักคะแนนจริงๆ
หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จสาวน้อยจึงออกมาเดินชมดาวบนฟ้าและจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเธอคิดถึงพ่อกับแม่ ป่านนี้พ่อกับแม่คงรอดูความสำเร็จของเธออยู่บนฟ้าแน่ๆ
"มายืนโง่ๆให้ฉันผลักลงน้ำหรอ"
เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้สาวน้อยตกใจหันมามองจนก้าวขาพลาด ทำให้เธอเกือบหงายหลังลงไปในสระน้ำ
กรี๊ดดดด
ชายหนุ่มรีบเข้าไปคว้าแขนแล้วดึงร่างของสาวน้อยเข้ามาโอบไว้
พีช: รอบนี้ฉันไม่ได้แกล้งเธอนะ!
เหมย: พี่พีช!!
พีช: อะไรเธอโง่ถอยลงไปเองนะเหมย
เหมย: ก็พี่อ่ะทำเหมยตกใจหมดเลย
พีช: แล้วเหม่ออะไรคิดถึงแฟนหรอ?
เหมย: เปล่า!!
พีช: หึ!
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้สาวน้อยยืนขวัญเสียอยู่คนเดียว
เหมย: คนบ้า!! เอ่อ....พี่พีชคะ!
สาวน้อยตะโกนเรียกจนชายหนุ่มหยุดเดินแต่ไม่ได้หันมามอง
เหมย: ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ
พีช: อืม.....
"เฮ้อออ เย็นชาเหมือนเดิม"
สาวน้อยบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะถูกคุณพ่อเรียกตัวให้ไปพบโดยด่วน
เหมย: คุณพ่อเรียกเหมยมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ
คุณพ่อ: หลังจากนี้พ่อ จะให้เหมยไปเรียนพร้อมพี่พีชนะ
เหมย: จะดีหรอคะคุณพ่อ
คุณพ่อ: ทำไมล่ะ
เหมย: คือว่า....
คุณพ่อ: อ่ะนี่ไลน์พี่เค้า ลองทักไปคุยดู
ฉันรีบกระดาษที่จดไอดีไลน์ของพี่พีชมาดูก่อนจะทักไปหาพี่พีชที่เดินหนีขึ้นห้องไปแล้ว
ติก!
?เหมย: สวัสดีค่ะพี่พีช
?พีช: เอาไลน์ฉ้นมาได้ไง!
?เหมย: เอามาจากคุณพ่อค่ะ
?พีช: แล้วมีธุระอะไร
?เหมย: คุณพ่อบอกว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปให้เหมยไปเรียนพร้อมพี่พีชค่ะ
?พีช: ไม่ได้!
?เหมย: ทำไมล่ะคะ พี่พีชจะไปรับสาวหรอ
?พีช: เปล่า! ฉันไม่ชอบ รำคาญ!
?เหมย: งั้นเหมยบอกคุณพ่อนะคะ
?พีช: เดี๋ยว!! ทำไมขี้ฟ้องจังเลยฮะ!
?เหมย: จะบอกแล้วนะคะ
?พีช: เออได้ จะไปก็ไป!
?เหมย: คุณพ่อบอกว่า ดีมากหัดทำตัวให้น่ารักเหมือนพี่บ้านอื่นบ้าง
?พีช: นี่ฟ้องพ่อหรอ!!
?เหมย: เหมยอยู่กับคุณพ่อค่ะ
ชายหนุ่มถึงกับปวดหัวเมื่อเจอความแสบของเหมยก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
เช้าวันใหม่....
สาวน้อยในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่า รีบวิ่งลงมาชั้นล่างโดยมีชายหนุ่มยืนรออยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหาสาวน้อยในครัว
เหมย: มอนิ่งค่ะพี่พีช ทานอะไรหรือยังคะ พี่เฟิ่งขาขอนม1แก้วค่ะแล้วก็ขนมปังด้วยนะคะ
พี่เฟิ่ง: คุณหนูเหมยค่ะ คุณพีชรอนานแล้วนะคะ....
พี่เลี้ยงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ก่อนจะเหลือบตาไปมองชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง
เหมย: 7โมงเองค่ะ พี่พีชไม่รีบขนาดนั้นหรอก
พีช: รู้ดี!!
ชายหนุ่มพูดสวนกลับทันทีพร้อมกลับดูเวลาที่ข้อมือ
เหมย: พี่พีชรีบหรอคะ เหมยยังไม่ได้กินอะไรเลย วันนี้มีเรียนถึงมืดคงหิวตายแน่ๆ แถมร่างกายอาจจะต้องหยุดเจริญเติบโต ทำให้สมองไม่มีการพัฒนาเรียนไม่เก่ง สอบตก หมดอนาคต ไม่มีงานทำ อดตายแน่ๆ
พีช: บ่นอะไรของเธอนี่มันสายแล้วฉันต้องไปพบผู้อำนวยการอีก ไปหากินข้างหน้าก็ได้ฉันเสียเวลากับเธอมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ
เหมย: ป่านนี้รถคงติดแย่แล้วเนอะ
สาวน้อยทำแก้มป่องก่อนจะถอนหายใจออกมา ท่ามกลางสายตาของพี่เลี้ยงและชายหนุ่ม
พีช: เพราะใครล่ะ ไปฉันรีบ!!
สาวน้อยเดินตามชายหนุ่มออกมาก่อนจะหยุดชะงักเพราะชายหนุ่มกำลังคล่อมมอเตอร์ไซค์บิกไบต์ ก่อนจะสวมหมวกแล้วหันมามองสาวน้อยที่ยืนงงอยู่...
- ผู้เขียน
