Chapter 19

1313 คำ
และแล้วช่วงเย็นก็มาถึง งานเลี้ยงถูกจัดใจกลางของไร่และมีกิจกรรมให้เล่นหลากหลาย ของรางวัลในวันนี้เยอะแยะมากมายใครโชคดีก็มีโอกาสได้รับของรางวัลใหญ่เป็นสร้อยทองมูลค่าหนึ่งบาท “น่ารักจังนางฟ้าตัวน้อย” เฮียอาร์ตจับหญิงสาวหมุนรอบไปมาก่อนจะยิ้มกว้างออกมามองเธออย่างหลงไหล เป็นผู้หญิงที่มองไม่เคยเบื่อยิ่งมองยิ่งสวยหรือเพราะว่าเขาหลงผู้หญิงตรงหน้ามากเกินไปก็ไม่รู้ “เฮียก็หล่อนะคะ” “ก็ต้องหล่อสิไม่งั้นจะไม่เหมาะสมกับที่นางฟ้าได้ยังไง” “ปากหวานจริงๆ อ่อ พรุ่งนี้ญาดาจะกลับบ้านสักสองวันนะคะ พอดีว่าเป็นวันเกิดคุณพ่อท่านเพิ่งโทรศัพท์มาว่าอยากให้กลับ” เธอกอดเอวชายหนุ่มขออนุญาตเสียงออดอ้อน เอาจริงเขาไม่อยากให้เธอไปห่างไกลเลย พักหลังติดหญิงสาวต้องอยู่ด้วยกันตลอด แบบนี้สงสัยเขาต้องไปทำหน้าที่ลูกเขยที่ดีในการไปช่วยงานและไปแนะนำตัวเองให้พวกท่านรู้จัก “งั้นพี่ไปด้วยนะจะได้ไปแนะนำตัวเองให้ผู้ใหญ่รู้จักไง งานวันเกิดญาติพี่น้องอะไรน่าจะมาเยอะนะพี่ไปจะได้เจอครบทุกคนเลยไง” “อยากไปจริงๆเหรอคะ” ญาดามองหน้าชายคนรักเพื่อความชัวร์ เธอไม่มีปัญหาอะไรนะถ้าเกิดว่าเขาอยากจะไปเจอครอบครัวของเธอ และเธอไม่มีความลับกับที่บ้านคบใครก็พาไปเจอเป็นเรื่องปกติ เคยมีแฟนสองคนก็มีพี่แบงค์ที่เคยเจอครอบครัวและเฮียอาร์ตอีกคน แต่เขาจะไปพบครอบครัวของเธอในฐานะว่าที่ลูกเขย… “ไปสิอยากไปมากให้พี่ไปด้วยนะ” “ได้สิคะไปก็ไป” ญาดายิ้มกว้างออกมาก่อนจะชวนเขาออกไปที่งานเลี้ยง และตอนนี้ทุกคนทยอยกันมาเยอะมากแล้ว หญิงสาวปล่อยมือของชายคนรักก่อนจะเดินไปทักทายเพื่อนร่วมงานอย่างสนิทสนม เขากอดอกมองตามเธอไปก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ความจริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่เข้ากับคนง่ายมากถ้าไม่ติดเรื่องผู้ชายคนนั้นเขาเชื่อว่าญาดากับเอิงเอยจะสนิทสนมกันได้ไม่ยากเลย แต่มันคงเป็นแค่ความฝันเพราะทั้งสองคนเกลียดกันมาก “เฮ้อ! ไม่รู้จะแก้ไขยังไงเรื่องนี้” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มทักทายพนักงานคนอื่น จากนั้นก็เข้าสู่เวลาของการเล่นกิจกรรมต่างๆมีทั้งสนุกและชิงเงินรางวัล แน่นอนว่าญาดาเข้าร่วมทุกคน เธอดูมีความสุขมากอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน “เฮียมาเต้นกับญาดาสิ” หญิงสาววิ่งมาดึงมือชายหนุ่มให้ลุกขึ้นเดินไปเต้นหน้าเวทีด้วยกัน มันเหมือนเขาได้ปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน และครั้งนี้เขาคิดว่าเลือกผู้หญิงไม่ผิด ญาดาเข้ามาเติมเต็มทุกอย่างให้เขาและตอนนี้มีความสุขมากที่สุด “เฮียเต้นไม่เป็นเหรอคะ” นางฟ้าของเขาส่ายสะโพกไปมาอย่างสนุกอยู่ตรงหน้าเขาหมุนมือเขาไปมาก่อนจะหัวเราะร่าออกมาอย่างอารมณ์ดี เฮียอาร์ตยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยื่นมือไปลูบผมเธออย่างเอ็นดู “เฮียไม่ค่อยถนัดค่ะ” “เฮียต้องฝึกไว้นะเพราะญาดาชอบเต้นมาก งั้นมานี่เดี๋ยวสอนเอง” เธอจับเขาให้ทำตามที่ต้องการและดูมีความสุขกับการได้แกล้งชายคนรัก ตลอดทั้งงานญาดาทำหน้าที่แทนเขาทุกอย่างแม้กระทั่งมอบรางวัลซึ่งเขาตั้งใจทำแบบนั้นเพื่อให้พนักงานทุกคนทราบว่าญาดามีความสำคัญยังไงต่อเจ้าของไร่และทุกคนจะได้รู้ว่าควรปฏิบัติตัวยังไงต่อเธอ งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราแต่สิ่งที่ไม่ลืมคือความทรงจำดีๆที่ได้ทำร่วมกัน และวันถัดมาญาดาก็พาเฮียอาร์ตนั่งเครื่องบินเดินทางกลับมาที่กรุงเทพมหานครแต่เช้าตรู่ รถที่บ้านมารอรับที่สนามบินแล้วชายหนุ่มไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเธอเลยสักอย่างและหญิงสาวก็ไม่คิดจะบอกด้วย อยู่ๆมาทันทีไม่มีเวลาให้ทันตั้งตัวเลยแต่ยังไงก็ต้องพร้อมเสมอ “คุณพ่อกับคุณแม่ของหนูใจดีมั้ยคะ” “คุณแม่ใจดีค่ะส่วนปะป๊าขี้หวงนิดหน่อยแต่ไม่มากหรอกค่ะ” ญาดายิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะนึกไปถึงพี่สาว กว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่รักก็เล่นเอาหนักหน่วงอยู่พอสมควร แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเพราะพี่เขยน่ารักเอาชนะใจปะป๊าได้ “ปะป๊าเหรอ… พี่ต้องเรียกแบบหนูมั้ย” “เรียกปะป๊าก็ได้ค่ะญาดาคิดว่าเฮียน่าจะถูกใจปะป๊าแน่นอนเลย ถ้าไม่ใช่ลูกของเพื่อนที่เขาไม่ชอบท่านเปิดใจเยอะกว่าคนอื่น” “ยังไง… เฮียไม่ค่อยเข้าใจ” เขาไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวอธิบายและเธอก็ไม่ใส่ใจที่จะทำให้เขาเข้าใจในคำพูดของเธอด้วย จนเครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัยเขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบ “ให้พี่เรียกแกรบมั้ยคะ” “ไม่เป็นไรค่ะมีคนมารับแล้ว” เธอกุมมือชายหนุ่มพากันเดินออกไป หญิงสาวนัดคุณลุงคนขับรถที่ประตูทางออกสามและเมื่อเดินมาถึงก็เจอคุณลุงยืนโบกไม้โบกมือให้อยู่ “คุณหนูทางนี้ครับ” “คุณลุงมาเร็วจังเลยค่ะ” “มารอสักพักแล้วครับ งั้นขึ้นรถก่อนดีกว่าข้างนอกอากาศมันร้อนเดี๋ยวไม่สบายเอาได้” ญาดาหันไปหาชายหนุ่มก่อนจะกุมมือเขาเดินเข้าไปในรถตู้ที่จอดอยู่ตรงหน้า จากนั้นทั้งสองคนก็นั่งคุยกันไปพลางๆในระหว่างที่รอให้คุณลุงขับไปถึงที่บ้าน “เฮียขา” “ว่าไงคะมีอะไรรึเปล่า” เขาก้มมองหญิงข้างกายที่กอดแขนเขาซบใบหน้าถูไถไปมาอย่างออดอ้อนก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยแก้มเขาเล่น “ถ้าเฮียเจอครอบครัวของญาดาแล้วกลับไปพาญาดาไปเจอครอบครัวของเฮียบ้างได้มั้ยคะ” เธอก็อยากเจอครอบครัวของเขาบ้างเช่นกันแต่ไม่ใช่ยัยน้องสาวจิตประสาทคนนั้น ที่หมายถึงคือพ่อแม่มากกว่า “ได้สิคะเฮียจะพาไปค่ะ” “น่ารักที่สุดเลย อ๊ะถึงแล้ว” รถหรูขับผ่านประตูบานใหญ่เข้าไปข้างในตัวบ้าน เฮียอาร์ตนิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างแปลกใจที่โดยรอบคือคฤหาสน์หลังใหญ่และมีพื้นที่บ้านกว้างขวาง อย่าบอกนะว่าครอบครัวของเธอทำงานที่นี่ “ที่นี่ที่ไหนอ่ะ พ่อแม่หนูทำงานที่นี่เหรอ” “ไม่ใช่หรอกค่ะนี่บ้านหนูเอง” เฮียอาร์ตได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างออกมาอย่างตกใจสุดขีด ที่นี่เป็นบ้านของเธอแสดงว่าครอบครัวต้องรวยมากแน่ๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย “หมายความว่ายังไงพี่งงไปหมดแล้ว” “หมายความว่าปะป๊าของญาดาเป็นเจ้าของที่นี่ไงคะ แล้วท่านก็เป็นเจ้าของโรงแรมในเครือไพบูลย์นิภัคค่ะเฮียรู้จักมั้ย” ได้ยินแบบนั้นเขาก็รู้ทันทีเพราะเป็นโรงแรมที่ดังมากและคนส่วนใหญ่ชอบไปจัดประชุมที่นั่นและเขาไปบ่อย นี่ตกลงว่าเขาเป็นอาเฮียตกถังข้าวสารได้เป็นเขยมหาเศรษฐีเหรอเนี่ย… “รู้จักค่ะว่าแต่พี่กลับก่อนดีมั้ยค่อยมาใหม่” “ไม่ต้องกลับหรอกค่ะหนูบอกปะป๊าไปแล้วว่าเฮียจะมาด้วยกัน” “อะไรนะ!”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม