อรสิตาพูดจบก็กำลังจะเดินไป แต่ปรานนท์มาจับแขนเธอไว้ก่อน
"อ้อมลืมนนท์ได้แล้วจริงๆหรอ..?"
"..."
อรสิตาหันมามองหน้าปรานนท์นิ่งๆ
"เราคบกันมา 4 ปีเลยนะ เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งตอนเรียนแล้วก็ตอนนอน อ้อมจะลืมมันได้ง่ายๆเลยหรอ..?"
"ก็ 4 ปีที่่คบกันมันก็ไม่เห็นมีอะไรดีๆให้น่าจดจำนี่ ลืมมันไปซะก็ถูกแล้ว..แล้วอีกอย่างตอนนี้เราก็เลิกกันมา 5 ปีแล้วด้วยอย่าลืมซิ..?'
ปรานนท์จ้องหน้าเธอนิ่งๆโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
"..."
"คุณศิวัชเขาเป็นคนดีมาก...ดีทั้งต่อหน้าแล้วก็ลับหลัง...เขาไม่ใช่คนที่ต่อหน้าพูดดีกับเราทุกอย่างแต่พอลับหลังก็มั่วไม่เลือก..."
"..."
"ไม่เคยเป็นซินะ..คนดีนะ? แต่ก็รู้แหละเพราะของแบบนี้มันหัดกันไม่ได้หรอกเพราะมันอยู่ที่สันดาน...ไม่ใช่นิสัย"
"อ้อม..."
ปรานนท์เดินเข้าไปใกล้ตัวเธออย่างนึกโกรธที่เธอพูดแรงกับเขาเกินไป เธอจึงเดินถอยหลังห่างไปเล็กน้อย
"...."
เขาไม่พูดอะไรเอาแต่
