ตามติดนายฆาตกร

3924 คำ
"วันนี้เวลา 15.30 น.ได้มีการพบศพหญิงสาวขายบริการถูกฆ่า สภาพศพถูกแทงหลายแผลถูกมัดมือมัดเท้า เล็บถูกถอดออกไปทั้ง20เล็บ "เหมือนกันเลยเหมือนเหยื่อรายแรกเลย อย่างนี้ฆาตกรต่อเนื่องชัดๆ" ลลิลพูด "แต่ไม่พบ DNAในที่เกิดเหตุไม่มีร่องรอยอะไรเลยไม่มีการล่วงละเมิดทางเพศไม่มีรอยนิ้วมือ หาตัวคนร้ายยากมาก แต่มีคนปรากฏตัวในที่เกิดเหตุขณะที่เจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานกันอยู่" สารวัตรกิตติพูด "ใครคะ " ลลิลถาม "คนเดิม แต่ก็อาจจะเป็นพวกไทยมุงธรรมดาๆก็เป็นได้ จ่าสำลีสังเกตุเห็นน่ะว่ามาด้อมๆมองๆที่ศพเหยื่อ อยู่นาน แล้วก็เดินไปขอให้เจ้าหน้าที่ ปอเต็กตึ๊ง พลิกแขนข้างขวาให้ดู แล้วก็เดินจากไปแค่นั้น" สารวัตรพูด "เป็นไปได้มั๊ยคะว่าเขานั่นแหละเป็นคนทำแล้วไปดูผลงานที่ตัวเองทำ ในใจอาจจะเยาะหยันตำรวจอยู่ก็ได้ที่จับเขาไม่ได้" ลลิลวิเคราะห์ "ก็คิดว่าจะลองเรียกเขามาสอบอยู่เหมือนกัน ถ้าเขามีหลักฐานที่อยู่พยานในเวลาเกิดเหตุก็รอดไป" สารวัตรบอก จากที่พูดคุยกับสารวัตรมาทำให้ลลิลกังวลถ้าเป็น ฆาตรกรต่อเนื่อง จะต้องมีเหยื่อรายต่อไปแล้วผู้ชายข้างบ้านไปป้วนเปี้ยนทำไมที่เกิดเหตุ ลลิลคิดไม่ตก "เออ...แล้วจะคิดเยอะทำไมเนี่ยเป็นแค่นักข่าวไม่ใช่ตำรวจสักหน่อย ไม่ใช่หน้าที่เรา..เป็นนักข่าวก็อันตรายอยู่แล้วยังจะทำตัวเป็นนักสืบอีก" แม่บ่น "ก็ลินอยากรู้นี่แม่จะได้มีข่าวเขียน" ลลิลพูด "อยากรู้อยากเห็นไปทุกเรื่อง " แม่ว่า "ไม่งั้นจะเรียกว่านักข่าวเหรอแม่ " ลลิลตอบ "ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ว่าใช่คุณรึเปล่าที่เป็นฆาตกร วันนั้นคุณอยู่ไหนนะ" ลลิลคิดไปพลางส่องกล้องไปด้วย "เอ๊ะ..เขาดูอะไรอยู่นะ เหมือนจะเป็นรูปอะไรสักอย่าง มองไม่ชัดเลย ระระหรือว่าจะเป็นเหยื่อรายต่อไป แต่ทำไมสีหน้าเขาดูเศร้าจัง ฆาตกรจริงๆต้องมีสายตาแข็งกร้าวเหี้ยมโหดกว่านี้นี่นา คืนนี้นอนก่อนดีกว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน" เช้าวันรุ่งขึ้นลลิลก็ยังคงประจำที่เดิม ที่สน.เพื่อหาข่าว "สารวัตรคะเมื่อวานสอบสวนเป็นไงบ้างคะบอกได้มั๊ยคะ" ลลิลถาม "เขาชื่อชานนท์ กิจไพศาล เป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ รวยมาก เขาได้รับมรดกจากพ่อบุญธรรม ช่วงเวลาเกิดเหตุ เขาบอกว่าอยู่บ้านไม่มีพยาน แต่เราไม่สามารถจะจับเขาได้เพราะไม่มีDNAเขาในที่เกิดเหตุ" ลลิลครุ่นคิดใช่แล้ววันที่เกิดเหตุเขาออกจากบ้านไปวันที่เธอแอบเข้าบ้านเขา "ใช่แน่ๆนายชานนท์ นายนั่นแหละ ชั้นจะจับนายให้ได้ ก่อนที่นายจะไปฆ่าใครอีก ชั้นจะเป็นเงาตามตัวนายไปทุกที่คอยดู ว่าแล้วก็ไป" ลลิลคิดได้ก็รีบผลุนผลันออกไป "สารวัตรคะลาล่ะค่ะขอบคุณที่ให้ข้อมูลค่ะพรุ่งนี้จะมาใหม่นะคะ" ลลิลรีบกลับบ้านไปส่องข้างบ้านอีกแล้ว ครั้งนี้เขาอยู่บ้าน เขาเดินเล่นอยู่ในสวนน่าแปลกใจทำไมไม่เห็นมีใครมาหาเขาเลยมี่แต่พนักงานทำความสะอาดที่มาทำความสะอาดบ้าน "เขาไม่มีญาติพี่น้องรึไงนะ ใช่ล่ะสารวัตรบอกว่าเขามีพ่อบุญธรรมเขาน่าจะกำพร้าแน่ๆอาจจะขาดความอบอุ่น นี่ก็เย็นและถ้าเขาเป็นฆาตกรต่อเนื่องคืนนี้เขาต้องล่าเหยื่ออีกแน่เสร็จชั้นแน่คืนนี้" ลลิลรอดูว่าเขาจะออกจากบ้านหรือไม่ รอแล้วรอเล่าจนง่วงแต่ก็ต้องถ่างตาสุดท้ายเขาก็เตรียมตัวออกจริงๆครั้งนี้เขาขับรถออกไปลลิลรีบคว้ารถขับตามไปลลิลสะกดรอยตามมาถึงผับแห่งหนึ่งเขาเดินเข้าไปพนักงานทุกคนโค้งคำนับ "คงมาบ่อยล่ะสิ แน่ล่ะคงหาเหยื่อในนี้แหละ" ลลิลคิด "ขอดูบัตรประชาชนหน่อยครับ" พนักงานตรวจบัตรพูด "นี่ค่ะ" ลลิลส่งบัตรประชาชนให้พนักงานดู "มัวแต่ตรวจบัตรเลยคลาดกันเลย อยู่ไหนล่ะนี่" ลลิลตามหาเขาอยู่สักพักก็เจอเขาอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง ท่าทางสนิทกันมาก "อ่อย จังเลยไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเอง" ลลิลไม่รู้ว่าจะช่วยหญิงสาวยังไงดีจึงพยายามเข้าไปใกล้เพื่อฟังสิ่งที่ทั้งสองสนทนากัน "พี่นนท์คะแพรคิดถึงพี่จังเลยค่ะแพรมารอพี่ที่นี่ทุกคืนเลยค่ะว่าแต่คืนนี้ให้แพรไปค้างบ้านพี่ได้มั๊ยคะนะคะนะนะแพรเมาแล้วกลับบ้านไม่ไหว" แพรหญิงสาวสวยในชุดแซครัดรูปแหวกหลังสั้นติ๋วจนเกือบเห็นอะไรต่อมิอะไร เธอเซ็กซี่มากขนาดผู้หญิงด้วยกันเห็นยังตาค้าง "คืนนี้ใครจะเสร็จใครกันแน่นี่..ใครเป็นเหยื่อใครกันแน่นี่ชิ เออแล้วเราจะโมโหทำไมล่ะนี่ " ลลิลคิดอย่างหงุดหงิด ลลิลแอบดูพฤติกรรมของทั้งสอง ชานนท์ไม่มีท่าทีอะไรมีแต่ฝ่ายหญิงที่นััวเนียเล้าโลม "ผมขอตัวเข้าห้องน้ำนะครับเดี๋ยวมานะครับ" ลลิลประกบฝ่ายหญิงตลอดเวลาเพราะคิดว่าแพรคือเหยื่อที่ชานนท์หมายตาไว้แล้วเขาไม่ทิ้งเหยื่อของเขาแน่ตามพร็อตหนังฆาตรกรรมแต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือแพรนำบางสิ่งบางอย่างเป็นผงเทลงในแก้วของชานนท์ "อ้าว..แล้ว แล้วไหงงั้นล่ะตกลงใครเป็นเหยื่อใครโอ๊ยกูงง" ลลิลดูสถานการณ์ต่อไป ชานนท์ออกมาจากห้องน้ำแล้ว แล้วก็ดื่มจนหมดแก้วสักพักเขามีอาการแปลกๆซึ่ง ลลิลก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรตอนนี้ลลิลสับสนเมากพอได้สติก็วิ่งไปคว้าแขนชานนท์ออกมาจากตรงนั้นพาออกมาข้างนอก "ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย" ชานนท์จับแขนลลิลพลางบอกให้ช่วย "ชะชะช่วยอะไรช่วยยังไง" ลลิลถาม "พาผมกลับบ้านที กลับบ้านเร็วๆไม่ไหวแล้วร้อนร้อน" ลลิลเห็นท่าไม่ดีเลยพาเขากลับบ้านทันที "ไปโดนตัวไหนมาเนี่ยอาการแปลกๆรึว่าจะเป็นที่ผู้หญิงคนนั้นใส่บางอย่างลงไปในแก้วคุณมันคืออะไรคุณรู้มั๊ย" "ไม่รู้ผมไม่รู้ เร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยผมจะไม่ไหวแล้ว" "ก็เร็วอยู่นี่ไงเร็วกว่านี้ก็เหาะแล้วล่ะ" ชานนท์ทุรนทุรายเหงื่อท่วมตัวดึงเสื้อจนกระดุมขาดกระจุยเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆเขาปลดกระดุมออกหมด "ถึงแล้วขอกุญแจหน่อย" ลลิลพูด "19192531รหัสประตู" ชานนท์บอก ลลิลประคองเขาเข้าบ้านเขารีบเข้าห้องน้ำเปิดน้ำราดตัวอยู่พักใหญ่ลลิลอดเป็นห่วงไม่ได้จึงไปค้นเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ ทันทีที่เขาเห็นลลิลเขาก็เข้ามากอดจูบ ลลิลขัดขืนเนื้อตัวเขาเปียกชุ่มไปหมดเขาลากเธอขึ้นโซฟา ลลิลขัดขืนสุดกำลังแต่ว่าสู้ไม่ไหวเขาใช้มือล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอพลางปลดตะขอเสื้อในตัวน้อยหลุดออกมา "ไม่ไม่ไม่ชั้นช่วยคุณนะปล่อยๆสิคุณเป็นอะไรรึรึว่าคุณจะฆ่าข่มขืนชั้นปล่อยชั้นนะ อื้อๆๆอู้ๆๆอี้ๆ" ลลิลพูดไม่รู้เรื่องเพราะเขากำลังจูบเธออย่างหื่นกระหายมากเขาจูบที่ริมฝีปากของเธอไล่ลงมาที่ติ่งหูใช้ฟันขบที่ติ่งหูเบาๆแล้วลงมาที่ซอกคอเลื่อยๆลงมาที่เนินอกอุ่นของเธอ "กรี๊ดดดปล่อยทีปล่อยชั้นกลัวแล้วชั้นกลัวอย่าฆ่าชั้นเลยฮือๆๆๆ" ทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของลลิลชานนท์ก็ได้สติเขาประคองเธอขึ้นมากอดเบาๆพร้อมพูดว่า "ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่มีสติเพราะฤทธิ์ยาน่ะช่วยผมอีกอย่างนะแล้วก็กลับบ้านได้เลย ช่วยหาอะไรร้อนๆให้ผมที" พูดจบเขาก็เข้าห้องน้ำไปนานพอสมควรจึงออกมาพร้อมกับใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ลลิลทำตามที่เขาขอเธอชงน้ำขิงร้อนๆไว้ให้เธอคิดว่าน่าจะช่วยได้ แล้วก็รีบไปอย่างเร็วไวกลัวว่าถ้าเขาออกมาเธออาจจะไม่รอดแน่ ลลิลสงสัยในอาการของชานนท์จึงค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตจึงได้รู้ว่าเขาถูกวางยาปลุกกำหนัดหรือเรียกอีกอย่างว่าปลุกเซ็กส์นั่นเอง "เขารวยนี่ก็อาจจะมีสาวๆคอยจับเขาอยู่แหละแต่ว่าเขาจูบเก่งจัง คิดว่าจะข่มขืนแล้วฆ่าซะอีกกลัวแทบตาย ถ้าข่มขืนอย่างเดียวก็อาจะ...บ้าๆๆๆ เขาคือฆาตกรนะ อาจจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องด้วยนี่เราหวั่นไหวกับฆาตกรหรือนี่ไม่นะ ไม่หรอก ช่วงนี้เราแค่ดูเขาทุกวันภาพในหัวเลยมีแต่เขาแหละไม่ได้คิดอะไร " ลลิลคิดไปพลางส่องดูเขาไปพลางขณะที่แอบดูเขาอยู่นั้นเขาก็หันมามองห้องของลลิลเหมือนรู้ว่ามีคนแอบดูอยู่ "ว๊าย..เขาหันมาหลบแทบไม่ทัน โอ๊ย..ทำไมชั้นรู้สึกว้าวุ่นขนาดนี้" เช้าวันรุ่งขึ้น "ปิ๊ง..ป่อง..ปิ๊งป่อง" "ใครมาแต่เช้าน่ะลินๆไปดูให้แม่หน่อยสิ" "ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง" "ลิน..ไปดูสิใครมา" "เขาน่ะเองคนข้างบ้าน จะมาทำไมเนี่ย" "มีธุระอะไรคะ" "ผม..มาขอโทษเรื่องเมื่อคืนน่ะครับและก็ขอบคุณมากนะครับไม่ได้คุณช่วยผมแย่แน่" "ไม่เป็นไรค่ะชั้นแค่เห็นว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับคุณน่ะ" เขากลับไปแล้วลลิลว้าวุ่นใจกับพฤติกรรมของเขาจริงๆเขาดูอ่อนโยนเขาดูเป็นสุภาพบุรุษมากจากเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ทำไมเขาต้องปรากฏตัวในที่ที่มีการฆาตกรรมด้วยนะ ทำไม "หรือว่าจะเป็นโรคหลายบุคลิกเช่น ฆ่าคนโดยไม่รู้ตัว ใช่แน่เลย ต้องส่องพฤติกรรมเขาดูอีกทีถ้าเขาบุคลิกเปลี่ยนไปก็ชัวร์เลย" วันนี้ลลิลเข้าออฟฟิศเพราะเธอต้องส่งรายงานข่าวให้ บก. "ลินไปสิงอยู่ สน.ทุกวันไม่เห็นได้อะไรมาเลย ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย" "โธ่ บก. ตำรวจเขาก็มืดแปดด้านหาตัวคนร้ายไม่ได้ คนร้ายไม่ทิ้งหลักฐานอะไรไว้เลย" "มีผู้ต้องสงสัยเลยเหรอ?" "มีอยู่1คน แต่ตำรวจยังไม่ปักใจเพราะไม่พบdnaในที่เกิดเหตุเลยค่ะ" "โอ๊ย...ตำรวจนี่ทำงานล่าช้าจัง เดี๋ยวก็มีคนตายอีกหรอกข่าวก็ยังไม่ได้ประชาชนรอฟังข่าวอยู่นะนี่" "พี่สารวัตรกิตติเขาบอกแล้วว่าถ้าพบเบาะแสเขาจะ บอกลินเป็นคนแรก" "เออ ก็ยังดีที่เธอสนิทกับสารวัตร ไปได้แล้ว" "ไปไหนคะ?" "ไปประกบแหล่งข่าวไง" "Okได้เลยปฏิบัติ" ลลิลไปที่ สน.แต่สารวัตรไม่อยู่เธอเลยกลับบ้านไปตั้งหลักเพราะเธอก็ยังไม่ทิ้งผู้ต้องสงสัยหลักก็คือหนุ่มข้างบ้าน วันนี้ลลิลก็ส่องพฤติกรรมเขาอีกเช่นเคย "ทำไมวันนี้เขาดูลุกลี้ลุกลนพิกลหรือว่า ได้เวลาล่าเหยื่อเตรียมพร้อมกล้องความเร็วแสงสูง มีดพกป้องกันตัวได้เวลาล่าฆาตกร" ชานนท์ออกจากบ้านด้วยรถยนต์แต่โชคดีที่รถติดทำให้ลลิลขับรถมอไซค์อีแก่คู่ใจตามไปอยู่ไม่ห่าง เขาขับไปจอดหน้าร้านอาบอบนวดแห่งหนึ่ง แล้วเขาก็ออกมาอย่างผิดหวัง เขาขับต่อไปอีก เข้าร้านอาบอบนวดร้านต่อไปอีก แล้วเขาก็ออกมาหน้าแบบสิ้นหวังอีกเช่นเคย เขาตระเวนเข้าร้านอาบอบนวดไปทั่ว ลลิลคิดว่าเขาตามหาใครอยู่นะ ขณะที่ลลิลกำลังเดินสะกดรอยตามชานนท์อยู่นั้นก็มีอันธพาลกลุ่มหนึ่งมาลวนลาม เธอ "เฮ้ย..อย่ามายุ่งกับชั้นนะ พี่ชายชั้นเป็นตำรวจนะ" "เหรออออ..งั้นก็ตามพี่ชายมาสิจ๊ะน้องสาว พี่อยากสมัครเป็นน้องเขยสักหน่อย แต่อาจจะมีน้องเขยเยอะหน่อยนะ 55555...เฮ้ย..จัดการเหยื่อมาถึงที่แล้ว ผู้หญิงที่เดินแถวๆนี้ก็ผู้หญิงอย่างว่าทั้งนั้นแหละมามะพี่จะพาไปขึ้นสวรรค์" ลลิลถูกชุดกระชากลากถูไปที่เปลี่ยวและกำลังจะขืนใจเธอ เธอถูกกระชากเสื้อจนขาดเหลือแต่ชุดชั้นในแต่ยังไม่ทันได้ดึงกางเกงก็มีชายปริศนามาช่วย เธอมองไม่เห็นหน้าเขาเพราะมันมืด "พลั๊ก..ตุ๊บ..ตับ..โอ๊ยย" เสียงต่อสู้กันอย่างดุเดือดในตอนแรกสักประเดี๋ยวหนึ่งเสียงหายไปอันธพาลทั้งหมดหมอบราบคาบเขาเข้ามาประคองเธอ พยุงออกมาที่สว่างที่แท้ชานนท์นั่นเอง ปากแตกมีเลือดไหลตรงแขนมีรอยมีดน่าจะโดนแทงมาเขาน่าจะใช้มือรับ เขาพึ่งสังเกตุว่าลลิลมีแค่ชั้นในตัวเดียว เแผ่นหลังขาวนวลเนียนเนินเนื้อทั้งสองอวบอิ่มอูม เขาหน้าแดงหูแดงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าลลิลสังเกตุเห็นนะ ชานนท์รีบถอดเสื้อคลุมสวมให้ลลิลทันที "โอ๊ะ..โอ๊ยย.." "คุณเป็นอะไรมากมั๊ยคะ?" "เพราะชั้นเลยคุณถึงเจ็บตัว..ไปโรงพยายาลกันเถอะอาจจะต้องเย็บนะนี่" "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกแค่ถากๆน่ะกลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้หรอก" "คุณอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ?..ใครจะทำให้คุณ?" "คุณรู้ได้ไงว่าผมอยู่คนเดียว?" "เอ่อ..ก็ชั้นอยู่ข้างบ้านคุณนี่ชั้นก็เห็นสิ..ช่างเถอะเดี๋ยวชั้นไปทำแผลให้นะ" ลลิลขับมอเตอร์ไซค์ตามรถเขาไปถึงบ้าน เธอเข้าไปในบ้านเขา เธอลืมหรือไงว่าเขาคือฆาตกร "โอ๊ยยย..ผู้หญิงอะไรมือหนักแท้" "ขอโทษค่ะ..." "แล้วเธอไปทำอะไรแถวนั้น?" "ไปเที่ยวค่ะ..แฮะๆๆๆ" "ย่านนั้นเป็นแหล่งที่เที่ยวสำหรับผู้ชายนะ" "อ้าวแล้วคุณไปทำอะไรที่นั่นล่ะ อย่าบอกนะว่าไปซื้อกิน ขนาดมีให้กินฟรีๆคุณยังไม่กินเลย" "ผมไปหาคนน่ะ" จริงๆลลิลก็พอจะเดาได้อยู่หรอกว่าเขาต้องหาใครสักคนอยู่ ลลิลทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว ก็ลา กลับบ้านพร้อมทั้งขอบคุณเขาเสียยกใหญ่ "ลินแขนไปโดนอะไรมามีเลือดด้วย...และนั่นใส่เสื้อใครมา?" "ไม่มีอะไรค่ะ..ไม่ใช่เลือดหนูหรอก...แต่เอ๊ะเลือดเขานี่เก็บไว้เป็นหลักฐานได้เผื่อที่เกิดเหตุจะมีเลือดเจาตกอยู่ตามพร๊อตหนังฆาตกรรม" ลลิลแอบเก็บเลือดเขาไว้ ลลิลขึ้นห้องนอนแล้วเธอยืนมองเขาอยู่เนิ่นนาน ตอนแรกก็มั่นใจว่าเขาคือฆาตกรแน่แต่ตอนนี้คิดกังวลใจว่าไม่อยากให้เขาเป็นฆาตกรเลย "หวังว่าคุณจะไม่ใช่ฆาตกรนะ...ขอบคุณมากนะถ้าไม่ได้คุณชั้นคงแย่ แต่คุณเท่ห์จังเลยตอนต่อสู้กับอันธพาล ว่าแต่ว่าเขาเห็น milk ของชั้นรึเปล่านะ คงไม่เห็นหรอกชั้นปิดไว้นี่นา" ชานนท์มองมาที่หน้าต่างห้องของลลิล เธอยังไม่ปิดไฟเลยเธอคงยังไม่นอน "แปลกจังเห็นของผู้หญิงมาตั้งมากมายที่คอยมาอ่อยแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ยัยนั่นมีอะไรนะทำไมทำให้เราตื่นเต้นได้ ครั้งนั้นก็เกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ครั้งนี้แค่เห็นตรงนั้นก็ ตื่นตัว มันคืออะไร ต้องอยู่ห่างๆเธอไว้แล้วยัยนี่ตัวอันตราย" "ลิน..ลิน..วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ? สายแล้วนะ" แม่ปลุกลลิล เพราะเห็นว่าสายแล้วปกติรีบไป สน.แต่เช้า "แม่...วันนี้หนูหยุดค่ะ" "ตายแล้วฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลายลลิลหยุดงานได้" "หนูลางานค่ะแม่หนูป่วย" อาจจะเป็นเพราะบอบช้ำจากการต่อสู้กับพวกอันธพาลเมื่อคืนนี้ทำให้ลลิลมีไข้นิดหน่อย ชานนท์อักเสบแผลจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้มีไข้ ลลิล แอบมองทางหน้าต่างเธอคิดว่าขนาดเธอบาดเจ็บจาดการโดนฉุดกระชากเธอยังมีไข้ แต่เขาทั้งโดนต่อยโดนแทงจะเป็นอย่างไรบ้างนะ "ปิ๊งป่อง..ปิ๊งป่อง.." "มีอะไรให้ช่วยมั๊ยคะ?" "พอดีคุณผู้ชายมีไข้นะค่ะแต่ดิฉันหายาในบ้านไม่เจอถามคุณผู้ชายเขาก็ไม่รู้สึกตัว ไข้หนักมากเพ้อด้วยค่ะ" "ลิน...ลิน..ไปช่วยป้าเขาดูคุณคนข้างบ้านทีสิ" "ตึก...ตึกๆๆๆๆๆ" ลลิลรีบวิ่งลงมาอย่างไว "อ้าวหายแล้วเหรอ?" "หายแล้ว" "ป้าคุณนนเป็นอย่างไรบ้าง?" "อาการไม่สู้ดีค่ะ" "ปะเดี๋ยวหนูไปดูให้" ลลิลรีบวิ่งนำหน้าไปโดยที่ไม่ลืมหยิบยามาด้วย อาการไม่สู้ดีจริงๆ ตัวแดงเพราะพิษไข้ ลลิลวัดไข่ได้39องศาไข้สูงมาก "ป้าเดี๋ยวหนูดูเองค่ะป้าวานไปซื้อโจ๊กให้ทีค่ะก่อนกินยาเขาต้องให้มีอาหารรองท้องก่อน เดี๋ยวหนูเช็ดตัวรอ" ป้าพนักงานทำความสะอาดออกไปแล้ว ลลิล ปลดกระดุมเสื้อเขาออกมาเพื่อที่จะเช็ดตัวเขา "โอ้ว..แม่เจ้า หุ่นฟ้าประทานหรือปั้นเองนะ ใครหนอเป็นผู้โชคดี..เฮ้ยยย..คิดอะไรเนี่ยเขาคนนี้อาจเป็นฆาตกรก็ได้" "นัน..นันอยู่ไหน..นันพี่ตามหานันไม่เจอเลย อยู่ไหน?" เขาเพ้อชื่อใครบางคนพร้อมดึงลลิลเข้าไปกอด ลลิลยิ่งดิ้นยิ่งโดนรัดแน่น ลลิลจึงปล่อยให้เขากอดไปก่อน "อืมมฟินจัง...เฮ้ยยเขาอาจจะเป็นฆาตกรก็ได้..ไอ้ลินเอ้ย..ฟินกับใครไม่ฟินมาฟินกับฆาตกร แต่หุ่นเขาแซ่บมากเลยนะ ไม่ไม่ไม่ สติๆๆกลับมา กลับมา" ลลิลทะเลาะกับตัวเอง แม่บ้านกลับมาพอดีช่วยดึงออกให้พร้อมพูดว่า "เมื่อกี้ก็กอดป้าแบบนี้เลยกว่าจะหลุดออกมาได้เพ้อถึงใครไม่รู้แฟนรึเปล่าไม่รู้" นั่นสินะลลิลก็คิดแบบนั้น ลลิลพยายาหยอดโจ๊กให้เขากินแต่เขาไม่ได้สติเลยลลิลเช็ดตัวให้เขาอยู่ทั้งวันจนค่ำป้ากลับไปแล้ว ลลิล เอามือแตะหน้าผากดู ตัวเริ่มเย็นลงแล้ว ลลิล รู้สึกเพลียจึงเผลอหลับไป ชานนท์ตื่นมาเห็นลลิลฟุบหลับอยู่ข้างๆ อีกแล้วหัวใจเต้นอีกแล้ว "แค่เห็นคนหลับตื่นเต้นตรงไหนนี่เราป่วยจนบ้าไปแล้วสงสัยเป็นเพราะป่วยน่ะแหละ ว่าแต่เธอมาทำไม?" ชานนท์จ้องมองหน้าขาวเนียนของลลิลอยู่เนิ่นนาน "ไม่เคยสังเกตุเลยว่าเธอก็สวยเหมือนกันนะ" "ใครสวย" ลลิลตื่นขึ้นมาพอดี "มะมะไม่มีใครสวยแค่ละเมอผมละเมอ" "เลิ่กลักแล้ว1 นี่คุณหิวข้าวมั๊ย?" "คุณจะทำให้ผมกินเหรอ?" "ปล่าว..ฉันทำไม่เป็นหรอก" "อ้าว..แล้วถามทำไม?" "ก็แม่ฉันทำไว้ให้น่ะ แม่เอามาให้แล้วเมื่อตอนบ่ายเดี๋ยวฉันอุ่นให้" ลลิลกินข้าวเป็นเพื่อนเขา "แม่ควรทำอาหารอร่อยจังเลยไม่เคยกินอาหารอร่อยแบบนี้มานานแล้ว" "ก็แม่ฉันเปิดร้านอาหารนี่" "อ้าวเหรอ..ผมคงต้องไปอุดหนุนบ่อยไปแล้ว" "ไม่เห็นต้อง ไปเลยเดี๋ยวฉันเอามาส่งให้ก็ได้ที่ ร้านก็มีบริการส่งให้อยู่" "ข่าวสด เมื่เวลา18นาฬิกาวันนี้มีคนพบศพหญิงสาวถูกฆ่าตายสภาพศพถูกมัดมืมัดเท้าเล็บถูกถอดออกทั้ง20เล็บตามลำตัวถูกแทงหลายสิบแผล" "คุณกลับบ้านไปก่อนผมต้องไป..ผมมีธุระ โอ๊ยยย" "คุณจะไปไหนคุณป่วยอยู่นะ" "ผมจะไปที่นั่น ที่เกิดเหตุ...ผมต้องไป" "งั้นชั้นขับรถไปให้นะ" ลลิลคิดว่าเขาไม่น่าจะใช่ฆาตกรเพราะเธออยู่กับเขาตลอด แต่ใครล่ะคือฆาตกร ยิ่งคิดยิ่งปวเหัวลลิลขับรถไปถึงที่เกิดเหตุแอบจอดรถห่างๆที่เกิดเหตุเดียวเขาจะจับได้ว่าเธอแอบสืบเรื่องของเขาแล้วก็แอบดูพฤตกรรมของเขาด้วยเขามาทำไมที่เกิดเหตุหรือนี่จะเป็นเหตุผลที่ทำให้เห็นเขาทุกที่ที่มีเหตุเกิด ชานนท์วิ่งเข้าไปขอดูศพเขาขอให้เจ้าหน้าที่พลิกดูข้อมือศพแล้วเขาก็เดินออกมาอย่างโล่งใจ "คุณตามหาใครน่ะ?" "น้องสาวผมเธอชื่อชนกนัน...เราพลัดพรากจากกันตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีผู้อุปถัมภ์สองสามีภรรยาได้อุปถัมภ์เธอไปเป็นลูกบุญธรรมแต่แล้ววันหนึ่งสองสองสามีภรรยาได้ถูกจับข้อหาค้ามนุษย์เขาทั้งสองได้รับสารภาพว่าอุปถัมภ์เด็กไว้หลายคนเพื่อเอาไปขายด้วยที่ว่าพวกเขาฐานะดีและก็มีคนใหญ่คนโตหนุนหลังพวกเขาผมต้องตามหาน้องผมผมสืบจนรู้ว่าพวกเขาขายน้องผมไปอยู่สถานที่อโคจร แหล่งรวมหญิงสาวค้าประเวณี ผมไปทุกที่แล้วแต่ไม่เจอเลยช่วงนี้มีหญิงสาวขายบริการถูกฆ่าผมกลัวว่าจะเป็นน้องผม ...ส่วนผมมีลุงใจดีอุปการะผมเพราะเขาไม่มีทายาท" ชานนท์เล่ารายละเอียดให้ลลิลฟัง ลลิลรู้สึกสงสารเขาจับใจแอบน้ำตาไหล "นี่เราอ่อนไหวจังเลย...แต่เขาน่าสงสารจริงๆ" ลลิลคิดในใจ ขับรถไปส่งเขาที่บ้านแล้วก็เดินกลับบ้านไปอย่างหดหู่ "ไอ้ลิน...ไปไหนมาไม่กลับบ้านกลับช่อง นี่แม่มีลูกชายหรือลูกสาวกันนี่ทำตัวให้มันเหมือนลูกสาวหน่อยอยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนหน่อย" "โหแม่น่ะใช้คำพูดโบราณจริงเลย หนูก็อยู่แถวนี้แหละ" "แถวนี้แล้วแถวไหน?" "ก็ข้างบ้านไง..สุดหล่อของแม่น่ะ" "โอย..ให้ไปดูแลเขาแป๊บเดียวแล้วกลับบ้านไม่ใช้ไปค้างบ้านเขา ใครรู้เข้าว่าไปค้างบ้านผู้ชายเขาจะกล้ามาขอล่ะนี่" "โถ่แม่ไม่มีใครเอาก็อยู่เป็นโสดไงแม่ไม่ดีเหรออยู่กับแม่ตลอดไปไม่แบ่งความรักให้ใครเลยให้แม่คนเดียว" "ให้มันจริงเถอะพอมีแฟนแม่คงได้เจอหน้าน้อยลงทุกวันนี้ก็แทบจะไม่ได้เจออยู่แล้วลาออกเถอะนะ" "อีกและ..พูดอีกและ..ไม่เอาแม่..หนูไม่ลาออกหรอก" "เบื่อพูดกับคนดื้อเชอะ" แม่งอนตุ๊บป่องเดินเข้าครัวไป ลลิลขึ้นไปนอนแต่นอนไม่หลับ เธอคิดแต่สิ่งที่เขาเล่าให้ฟังวันนี้ แล้วก็คิดว่าใครกันนะฆาตกร "ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าฆาตกรมันฆ่าผู้หญิงค้าบริการทำไม..มีความแค้นหรือมีปมอะไร ที่แน่นนายชานนท์ไม่ใช่ฆาตกรแน่นอน ขอโทษนะที่ฉันเข้าใจนายผิดไป" วันรุ่งขึ้นลลิลไปที่ สน.เธอไปหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงที่ถูกฆาตรกรรมทั้งหมดแต่ก็ไม่เจอรายชื่อของชนกนันท์เลย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม