สะดุดรัก...นายฆาตกร

ฆาตกรต่อเนื่อง

"สารวัตรคะ ก่อนหน้านี้เคยมีคดีคล้ายๆกันแบบนี้มั๊ยคะ?"

"ไม่เคยมีนะ"

"สารวัตรคะช่วยสืบหาผู้ญิงที่ชื่อนี้ให้หน่อยค่ะชื่อชนกนันท์ จันทร์เจริญ "

"มีรูปมั๊ย?"

"ไม่มีค่ะ"

"ไม่เป็นไรพิมพ์ชื่อเข้าระบบทะเบียนราษฎร์ก็จะเจอเองแหละ"

"ขอบคุณมากค่ะสารวัตร"

"นี่ลินเมื่อไรจะเลิกเรียกว่าสารวัตรสักทีเรียกพี่ติเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เหรอ?"

"ก็มันชินกับการเรียกตำแหน่งแล้วนี่คะอีกอย่างลินเป็นนักข่าวนะคะถ้าจะมาทำตัวสนิทสนมกับพี่มากเกินไปมันจะดูเหมือนใช้เส้นสายน่ะค่ะ"

"ก็สามารถใช้ได้นะพี่สะดวกและเต็มใจ"

"ลินเกรงใจน่ะค่ะ"

"งั้นวันนี้เราไปรำลึกความหลังกัน"

"รำลึกอะไร?"

"สมัยเรียนลินชอบให้พี่พาไปดูหนังไงแต่ว่าครั้งนี้พี่ขอเลือกเองนะพี่เบื่อหนังฆาตกรรมแล้วทุกวันนี้ก็เห็นศพทุกวันแล้ว ขอดูอะไรที่มันสดชื่นหน่อยพอได้พักสมองบ้าง"

"แหมรู้ทันอีกและ อดเลย"

ลลิลชอบดูภาพยนตร์แนวฆาตกรรมสืบสวนสอบสวน เธอดูมาทุกเรื่องดูหลายรอบจนจำได้แล้ว

ครั้งนี้ถ้าไม่โดนดักไว้เธอก็อยากไปดูการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนที่เขานำมาทำเป็นเดอะมูฟวี่ให้ดูในโรงหนังมันกำลังเข้าโรงฉายอยู่พอดี

สารวัตรกิตติซื้อตั๋วหนังป๊อบคอร์นน้ำและขนมอีกหลายอย่างจองที่นั่งvipอย่างดีไว้บริการลลิลหญิงสาวที่ตนเองแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียนแต่ทว่าหนังเล่นไปได้ไม่ทันจะครึ่งเรื่องเธอก็หลับซะนี่ หนังรักโรแมนติกลลิลดูทีไรหลับทุกทีมันไม่มีอะไรเร้าใจเธอเลยกิตติแอบมองหน้าหญิงสาวอย่างรักใคร่แต่ใจไม่กล้าจะทำอะไรเกินเลยเขาทนุถนอมเธอเรื่อยมา

"พี่ติน่ะลินหลับทำไมไม่ปลุก ก็โซฟามันนุมมีผ้าห่มให้ด้วยใครจะทนไหวคะแอร์ก็เย็นโทษพี่คนเดียวเลยอดดูหนังเลย"

"งั้นเอาไว้เรามาดูกันใหม่ครั้งหน้าพี่ให้บินเลือก"

"จริงนะ"

ลลิลเข้าออฟฟิศ ไปส่งบทความข่าว

"ไอ้ลิน คดีไปถึงไหนแล้ว?"

"ยังไม่ได้อะไรเลย"

"เออคนตายหลายคนแล้วนะจะรอให้ถึงสิบรึไง?"

"อ้าว บก.น่ะลินเป็นนักข่าวนะคะไม่ใช่ตำรวจสักหน่อยจะรู้ไหมเนี่ย "ก็ไม่ได้ว่าเธอว่าตำรวจนั่นแหละช้าจังรอทำข่าวใจจดใจจ่ออยู่นี่"

"งั้นเดี๋ยวลินจะไปคอยดูสถานการณ์อยู่ที่ สน.ประกบไม่ให้คลาดสายตาเลยค่ะ"

"เออ...ดี...ต้องให้ได้เรื่องนะ"

คืนนี้ลลิลขอตามสารวัตรไปซุ่มดูคนร้ายด้วยคนตำรวจได้ส่งนางนกต่อไปเป็นเหยื่อล่อคนร้ายหลายคืนแล้วแต่ก็ไม่ปรากฏตัวเลย

"ไม่ได้พี่ไม่ให้ไปมันอันตราย...ไม่ให้ไป"

"โธ่...สารวัตรน่ะ"

ลลิลกลับบ้านอย่างผิดหวัง ลลิลเขียนบทความข่าวเธอแอบมองเขาคิดอยู่ในใจว่าป่านนี้เขาทำอะไรอยู่

แต่ลลิลไม่เห็นเลยภายในบ้านปิดบ้านเงียบมีแต่แสงไฟนอกบ้านสลัวๆ "เขาไปตามหาน้องสาวสินะทำไมไม่ให้ตำรวจช่วยหานะใช่แล้วเราไปช่วยเขาตามหาดีกว่าเผื่อได้ข้อมูลคนร้ายด้วยเท่าที่เคยดูหนังแนวนี้มาเรื่องราวมันจะเกี่ยวโยงกันแน่ๆ "

ว่าแล้วลลิลก็ขับรถออกไป

"ไอ้ลินจะไปไหนอีก..มืดค่ำแล้ว มันอันตราย"

"ไปธุระเดี๋ยวมาแม่"

"ทั้งปี"

ลลิลขับรถไปในย่านอโคจร เธอเดินตามสืบหาน้องสาวของเขาไปทั่วขณะที่เธอกำลังเดินอยู่นั้นสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นเขาวิ่งตามผู้หญิงขายบริการคนหนึ่งลลิลวิ่งตามเขาไปติดๆ

"นี่คุณเดี๋ยวก่อนรอก่อน"

หญิงบริการวิ่งหนีสุดชีวิตเพราะนึกว่าเป็นคนร้าย ชานนท์วิ่งไปตามไปจับแขนเธอ

"กรี๊ดดดดดดด...ช่วยด้วยคนร้าย...คนร้าย..."

"ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ไม่ใช่คนร้าย..."

"อ้าวคุณมาได้ไง?"

"ลินมาช่วยคุณสืบไง?"

"มันอันตรายครั้งก่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอด"

"นี่คุณ...เมื่อไร?จะปล่อยแขนชั้น"

"เอ่อขอโทษครับ...ผมจำคุณได้คุณเคยอยู่กับนันท์น้องสาวผม"

"นันท์ไหน"

"ชนกนันท์น่ะครับคุณจำได้มั๊ย?"

"อ๋อจำได้แล้วค่ะ...เธอเคยทำงานกับฉันเมื่อหลายปีก่อนแต่ว่านันท์เธอย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วล่าสุดเห็นว่าอยู่ภูเก็ตนะ"

"คุณคะลินขอไปด้วยนะ"

"ไปไหน?"

"ก็ภูเก็ตไง"

"ใครบอกว่าจะให้คุณไปด้วยผมชอบไปไหนมาไหนคนเดียวมีคนอื่นไปด้วยมันอึดอัด"

"ไม่อึดอัดหรอกลินตัวเล็กจะตาย"

"นี่เราสนิทกันแล้วหรือ...แล้วก็เมื่อก่อนชั้นอย่างนู้นชั้นอย่างนี้แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเป็นลิน...ซะงั้น"

"ก็เราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันแล้วไงครั้งนั้นน่ะ..นะนะนะขอไปด้วยคน"

"คุณเป็นผู้หญิงนะจะไปกับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดีนะเดี๋ยวแม่คุณจะว่าเอา..และอีกอย่างคุณไม่มีงานทำรึไง"

"มีสิ..ลินทำงานฟรีแลนซ์น่ะ "

"ไม่ได้..ไม่ให้ไป"

"ถ้าคุณไม่พาลินไปลินจะไปเอง..."

"นี่คุณที่ผมพูดไม่เข้าใจหรือไงว่ามันอันตราย"

"นี่ๆคุณทั้งสองจะเถียงกันอีกนานมั๊ยชั้นไปได้แล้วใช่มั้ย?"

"อ๋อ..ได้แล้วครับขอโทษที่รบกวนเวลาและขอบคุณที่ให้ข้อมูล"

"คุณเป็นพี่ชายของนันท์ใช่มั๊ย?"

"ใช่ครับ"

"คุณตามหานันท์อยู่สินะ...แฟนของนันท์ก็ตามหานันท์อยู่เหมือนกันหลายเดือนแล้วที่นันท์หายไปถ้าคุณเจอนันท์ฝากคุณบอกเธอด้วยว่าชั้นจัสมินคิดถึงเธอให้เธอติดต่อมาบ้าง"

"ได้ครับ"

จัสมินเพื่อนของนันท์ไปแล้วชานนท์และลลิลยังคงเถียงกันต่อเรื่องไปภูเก็ต ชานนท์กลัวว่าจะเกิดเหตุเหมือนครั้งก่อนกลัวว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับลลิลอีก

"ขอบคุณนะที่ให้ไปด้วย"

"คุณนี่มัน...จริงๆผมสงสารแม่คุณจริงๆ"

"ทำไมลินทำไม"

"คุณควรนึกถึงท่านบ้างสิ..ท่านจะเป็นห่วงคุณแค่ไหนเวลาคุณออกนอกบ้านดึกๆดื่นๆ"

"แม่รู้ว่าลินเอาตัวรอดได้"

"เขาเบื่อที่จะพูดต่างหากเพราะคุณมันดื้อเกินไป"

ชานนท์พูดได้แทงใจดำมากพูดเหมือนแม่เลยแต่ช่างเถอะลลิลอยากรู้ว่าเรื่องของชนกนันท์มันจะเกี่ยวข้องกับการฆาตกรรมหญิงขายบริการหรือเปล่า นั่งเครื่องจากกรุงเทพไปภูเก็ตใช้เวลาแป๊บเดียว

"นี่คุณได้จองโรงแรมไว้ยัง" "ผมจองแล้วแล้วคุณล่ะ?"

"ยังง่ะ"

"อ้าวเฮ้ย...!ไม่รู้เหรอจะมาภูเก็ตต้องจองห้องล่วงหน้าน่ะช่วงนี้ช่วงไฮซีซั่นห้องมันจะเต็มผมยังเกือบไม่ได้ห้องดีที่เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนพ่อผม"

"ใช้เส้นสายว่างั้น...เดี๋ยวไปหาแถวๆนั้นก็ได้"

"คุณนี่พูดง่ายนะ..ทำอะไรไม่รู้จักวางแผนก่อน..ถ้าหาห้องไม่ได้อย่ามานอนห้องผมนะผมไม่สะดวก"

"นี่ลินเป็นผู้หญิงนะไม่กล้าขอผู้ชายนอนด้วยหรอกน่าอายจะตาย"

ลลิลฝากกระเป๋าไว้ในห้องของชานนท์ก่อนแล้วก็ไปหาห้องพักตามชายหาดมีห้องพักเรียงกันเป็นแถวเยอะแยะมากมาย

"ห้องเยอะขนาดนี้ต้องมีเหลือสักห้องแหละ"

"เต็มค่ะ

"เต็มครับ"

"เต็มครับ"

"เต็มค่ะ"

ลลิลเดินจนขาลากเธอเดินไปทั่วทุกที่แต่ไม่เหลือห้องให้พักเลย

"คุณๆลินขอนอนด้วยคนนะช่วยจ่ายค่าห้องให้ครึ่งหนึ่งนะ..นะ"

"ไหนว่าเป็นผู้หญิงไม่มีทางจะมาขอนอนกับผู้ชายไงอายไง...ไม่ให้นอน"

"คุณใจร้ายจะให้ลินไปนอนข้างถนนเหรอ?ลินนอนที่โซฟาก็ได้คุณนอนเตียงไปเลยนะนะอยู่กับคุณปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอกเป็นไหนๆ "

"ไม่....ไม่...ต้องผมนอนโซฟาเอง"

"ที่แท้ก็ห่วงเรานั้นแหละคริคริ..."

ช่วงค่ำลลิลและชานนท์ไปกินอาหารที่ร้านอาหารตรงชายหาดพรุ่งนี้ทั้งสองจะเริ่มตามหาชนกนันท์เลย

"กินเสร็จก็เข้านอนเลยนะพักก่อนเดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"

ลลิลนอนดูข่าวที่โซฟาจนเผลอหลับไปชานนท์เห็นเขายิ้มที่มุมปากนิดนึงพลางพูดว่า

"ยัยนี่กินง่ายนอนง่ายจริงไม่รู้จักระแวดระวังอะไรบ้างเลย...ผมก็ผู้ชายนะมีความรู้สึกเหมือนกัน..ยิ่งเวลาคุณนอนหลับน่ะ"

ชานนท์อุ้มลลิลขึ้นไปนอนบนเตียงกลิ่นหอมจางๆจากแป้งบนผิวกายของเธอทำให้เลือดในกายของเขามันสูบฉีดหัวใจเต้นระรัวเขาเผลอลักหอมแก้มนวลไป1ทีเบาๆเพราะกลัวเธอตื่นเขาห่มผ้าให้เธอปิดไฟหัวเตียงแล้วก็ไปนอนที่โซฟา

"โอยย...หัวใจจะวาย...เขาแอบหอมแก้มด้วยอ่ะ...นี่เขาชอบเราหรือนี่...อุ๊ยตายตื่นเต้นจังมีผู้ชายแอบชอบเรา...คริคริ...สวยนะเราเนี่ย"

ลลิลยิ้มกริ่มในใจเธอตื่นตั้งแต่ชานนท์ยกตัวเธอขึ้นแล้วแต่เธอแค่อยากรู้ว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษพอมั๊ย

เช้าวันรุ่งขึ้น ลลิลกับชานนทร์เดินตามหาชนกนันทร์ตามบาร์ตามที่อโคจรแต่ก็ยังไม่เจอหาดที่ภูเก็ต

ทั้งสองเดินถามหาจนทั่วภูเก็ตแต่ก็ไม่มีวี่แววของชนกนันท์เลย

"คุณไหวมั๊ยไปพักก่อนเถอะ"

"ไหวค่ะ...คืนนี้ลองไปดูที่ที่ยังไม่ได้ไปไหมคะ?"

"อย่าเลยตอนกลางคืนอันตรายน่ะพรุ่งนี้ค่อยไปหาตามหาดอื่นที่เรายังไม่ได้ไปก็ได้"

ชานนท์และลลิลกลับห้องพักอย่างเหน็ดเหนื่อยเวลาอาหารค่ำวันนี้เขาเหนื่อยจึงสั่งอาหารมาที่ห้อง

"นี่คุณปกติคุณดื่มมั๊ย?" ........... "ดื่มบ้างตามงานสังสรรค์"

"คุณรู้สึกผิดใช่มั๊ยที่ปล่อยให้น้องต้องผจญชะตากรรมอยู่คนเดียว"

"ใช่...ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ถ้าวันนั้นผมพาน้องหนีไปก่อนที่จะมีคนมารับอุปการะเธอไม่ได้อยากไปเลยนันท์ติดผมมากด้วยความหวังดีของผมกลับกลายเป็นว่าผมผลักเธอให้ตกนรกทั้งเป็น...ผมไล่เธอไป"

แล้วภาพความหลังก็ผุดขึ้นมาในหัวของชานนท์

"ไปซะ..ไปให้พ้น..พี่ไม่ต้องการเธอ..มีแต่เป็นภาระอีกหน่อยก็มีคนมารับพี่ไปเลี้ยงแล้วสุดท้ายเราก็ต้องจากกันอยู่ดี...ไปให้พ้นไปเลย "

ชนกนันท์ถูกอุ้มขึ้นรถไปเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเหนื่อยหอบ ชานนท์ยืนหันหลังให้น้องสาวน้ำตานองหน้าที่เขาเสือกไสไล่ส่งน้องก็เพราะรักมากคิดว่าโชคดีแล้วที่มีคนมารับเลี้ยงไปน้องจะได้มีครอบครัวทีาจะรักและดูและน้องเป็นอย่างดีแต่แล้วเมื่อเวลาผ่านไป10ปีชานนท์ได้มาอยู่กับพ่ออุปถัมภ์ในวันหนึ่งมีข่าวการจับกุมคนร้ายที่เที่ยวไปหรอกเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเด็กกำพร้าว่สจะมารับเลี้ยงเด็กใช้เอกสารปลอมทำเหมือนตัวเองเป็นคนรวยพวกนั้นเ าเด็กที่อุปถัมภ์ไปเร่ขายให้เป็นขทานบ้างพอโตหน่อยก็ให้ไปขายบริการ ชานนท์เห็นข่าวแล้วถึงกับเข่าทรุดสองคนผัวเมียนี้คือคนอุปถัมภ์ชนกนันท์ไป

เขาเที่ยวตามหาน้องสาวแทบบ้าคลั่งมาหลายปีแล้วแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา

"นี่คุณดื่มมั๊ยสักขวด...ปะลินดื่มเป็นเพื่อนดื่มที่ห้องนี่แหละตรงระเบียงน่ะมันยื่นออกมาตรงทะเลเลยนะสวยด้วย คุณจะได้ผ่อนคลายไงไม่เครียด"

"อืมก็ได้"

ทั้งสองดื่มกันคุยกันปรึกษากันเรื่องตามสืบหาน้องสาวของชานนท์ จากคนละขวดกลายเป็นสองจากสองกลายเป็นสาม

"คุณคอแข็งแท้เปผ้นผูหญิงจริงปะเนี่ย?"

"ลินดื่มบ่อย...คอไม่แข็งหรอกเวลาเมาได้ที่ก็จะแบบชัตดาวน์ไปเลยสลบไม่รู้เรื่องเลยแต่จะตื่นเองทุกเช้าไม่เคยเสียงาน"

"งั้นก็นอนเถอะนะเดี๋ยวจะดึก"

ชานนท์เก็บแก้วเก็บขวดเก็บจานอาหารทั้งสองช่วยกันเคลียร์สถานที่จนห้องกลับมาเป็นสภาพเดิม

ชานนท์ไปอาบน้ำกลับออกมาลลิลหลับไปแล้วที่โซฟา ชานนท์ก้มลงไปจะช้อนร่างขอฃลลิลขึ้นมาทันใดนั้นเองลลิลใช้แขนทั้งสองรวบตัวเขามากอด

"มามะขอจุ๊บหน่อยน่ารักจัง...จุ๊บ..จุ๊บ..จุ๊บ..เธอจุ๊บแกมจุ๊บปากของชานนท์จุ๊บ..เหมือนจุ๊บเด็กๆ นี่อย่าดินสิเดี๋ยวเถอะไม่เอาอาหารให้กินเลยปล่อยให้หิวตายไปเลย..อย่าเลียปากสิไอ้กิ๊กกี้.."

"นี่เธอฝันถึงหมาเหรอเนี่ยแล้วก็คิดว่าชั้นเป็นหมาด้วย...เชอะ..."

วันรุ่งขึ้นชานนท์และลลิลไปตามหาชนกนันท์ต่อที่ ที่ยังไม่ได้ไป แล้วก็เจอที่ที่ชนกนันท์ทำงานอยู่มีหญิงบริการเพื่อนร่วมงานของชนกนันท์เล่าว่า

"มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาซักประมาณ5-6คนมาที่บาร์นี้เหมือนจะไม่ค่อยชอบหน้ากันกับนันท์สักเท่าไรมีคำพูดที่เสียดสีถากถางนันท์อยู่ตลอดเวลา จนนันท์ทนไม่ไหวเอาน้ำสาดพวกนั้นไป ...ต่อมาอีก3วันนันทร์ก็หายตัวไปย่างไร้ร่องรอยไปดูที่พักก็เห็นของอยู่ครบ"

"หรือว่า5-6คนนั้นจะอุ้น้องสาวคุณไป"

"ไม่น่าจะใช่นะก่อนหน้านี้มีลูกค้ากระเป๋าหนักและก็ดูเหมือนจะมีอิทธิพลในเขตนี้มาติดพันธุ์นันท์อยู่นันท์อาจจะไปอยู่กับเขาก็ได้และอีกอย่างสามในหกคนที่มาวันนั้นทยอยเสียชีวิตแล้ว ตามในข่าวน่ะผู้หญิงขายบริการถูกฆ่าตายนั่นนะ"

"หรือว่าน้องสาวคุณจะแก้แค้นหกคนนั้น"

"ไม่มีทาง..นันท์มีจิตใจดี...มันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก และอีกอย่างนันท์ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวจะจัยคนไปและฆ่าเป็นไปไม่ได้เลย"

"ก็จริงนอกจากมีคนช่วย.."

ลลิลสันนิษฐานในใจพูดออกไปไม่ได้มันจะเป็นการทำร้ายจิตใจเขาท่าชนกนันท์เกี่ยวข้องกับการตายของหญิงบริการทั้งสาม

"คุณเราว่าไปตั้งหลักที่กรุงเทพฯดีกว่านะ"

"ทำไมล่ะ?"

"เอ่อนี่คุณคะพอจะรู้มั้ยผู้มีอิทธิพลคนนั้นน่ะ เขาอยู่ไหน?"

"ไม่ทราบเลยค่ะแต่ไม่ได้อยู่เกาะนี้แน่ทุกครั้งที่มาจะพาลูกน้องมาหลายคนและเขาก็รวยมากแจกเงินเด็กๆในบาร์ทุกคนเลยค่ะ"

"ไปถามหาเขาทำไมพวกเรากำลังตามหานันท์อยู่นะไม่ได้ตามหาเขาสักหน่อย "

"เชื่อสัญชาติญาณของลินสิมันมีปมบางอย่างลินสังหรใจตาที่เคยดูหนังฆาตกรรมมาผู้ชายคนนี้เป็นปมของเรื่องนี้"

"โอยยยนี่คุณนี่มันชีวิตจริง...ที่ว่าตั้งหลักที่กรุงเทพนี่ตั้งหลักยังไง?"

"คุณก็ไปตามหาอีกสามคนที่เหลือสิตายไปสามแล้วอีกสามคนอาจจะมีอันตรายก็ได้ หรือถ้าไม่ใช่อย่างนี่ลินคิดก็อย่างน้อยสามคนนั้นอาจจะให้เบาะแสได้ว่าวันนั้นคุยอะไรกับน้องสาวคุณไง"

"นี่พร็อตหนังฆาตรกรรเรื่องไหนเนี่ย?"

"อย่างกับรู้เลย หนังมันก็ดัดแปลงมาจากเรื่องจริงทั้งนั้นกว่านักเขียนจะมาเขียนนิยายแต่ละเรื่องก็ต้องไปหาอ่านแฟ้มคดีฆาตกรรมกันก่อนทั้งนั้น"

"ขอบคุณมากครับที่ให้ข้อมูลกับเราผมลาล่ะครับ"

"ลาล่ะค่ะ"

ทั้งสองกลับมาห้องเตรียมเก็บของกลับกรุงเทพฯ

"นี่คุณได้จองตั๋วขากลับรึยังคะลินวังไม่ได้จองเพราะว่าไม่รู้ว่าจะกลับวันไหนแน่"

"ไม่ยังไม่ได้จอง...เดี๋ยวจะจองให้..ขอดูก่อนจะกลับเที่ยวไหนได้บ้าง......ไม่มีเลยคุณ...เต็มทุกไฟว์เลยมีพรุ่งนี้เช้า9โมงเราต้องพักที่นี่อีก1คืน"

"ก็ได้ไม่มีปัญหางั้นเราไปเล่นน้ำก่อนกลับกันปะเล่นน้ำ"

ชานนท์แอบคิดในใจถ้าเล่นน้ำลลิลจะต้องใส่บิกินี่เขาจะเห็นรูปร่างเธอจะอดทนไหวมั๊ยนะจริงๆแล้วเขาก็อดทนมาสองคืนแล้ว เขาสะบัดหน้าแรงๆให้ความคิดไม่ดีออกจากหัวไปทั้งคู่เปลี่ยนชุดไปเล่นน้ำ

"นี่คุณใสชุดแบบนี้ไปเล่นน้ำเหรอ?"

"อ้าว..กฏหมายไม่ได้ห้ามคนสวมใส่กางเกงขาสั้นเสื้อยืดเล่นน้ำนี่นา รึว่าคุณอยากเห็นลิ้นใส่บิกินี่...ใช่แล้วหน้าแดงเชียวอยากเห็นล่ะซี่..ลินไม่ใส่หรอกอายน่ะ "

ชานนท์โล่งอก

ทั้งคู่เล่นน้ำกันสนุกสนานจนค่ำจึงกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกไปกินของทะเลที่ชายหาด

"คุณชอบกินปูเหรอแกจะก็ยากกินกุ้งที่มันแกะง่ายๆไม่ดีกว่าเหรอ"

"ลินชอบกินปูเนื้อมันหวานกว่าเนื้อกุ้ง"

"นี่ดูสิเลอะเทอะไปหมดแล้วอายุเท่าไรเนี่ย"

"อ้าว...กินปูใครจะมาละเมียดละไมกินล่ะคะทุบกัดแทะเลอะทั้งปากทั้งมือนั่นแหละเขินอายก็อดอร่อย"

"ทีอย่างนี้ไม่อายผมเหรอปกติปู้หญิงจะกินปูกินกุงก็กลัวเล็บฉีกหักต้องให้ผู้ชายแกะให้"

"อันนั้นเขาเรียกว่าเรียกร้องความสนใจปกติผู้หญิงก็ทำได้ทุกอย่างแหละ แต่เวลาอยู่ต่อหน้าคนที่เรารักก็อยากให้เขาเอาใจเรียกอีกอย่างหนึ่งคือ...มารยาของผู้หญิง.."

"คุณไม่มีบ้างเหรอเรียกร้องความสนใจ"

"ก็นี่ไงลินกำลังทำอยู่นี่ไง"

"แทะปูเนี่ยนะ?"

"นี่แหละ...ก็เรียกร้องให้คุณสนใจปูหน่อยไม่กินมันเลยก็เลยแทะให้ดูเผื่อจะอยากกินมันบ้าง"

"ผมแกะไม่เป็นนี่นา"

"แล้วก็ไม่บอก"

ลลิลแกะปูให้ชานนท์ด้วยความชำนาญเขามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วแอบยิ้ม ขณะนี้เขาเองแหละที่ใช้มารยาหรอกให้เธอแกะปูให้กิน

"คืนนี้ไม่ดื่มเหรอ?"

"ไม่..พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ..นี่คุณ เมรีขี้เมารึเปล่าอยากดื่มอีกรึไง?"

"ไม่หรอกเมื่อคืนหลับไม่รู้เรื่องเลยเมื่อคืนลักหลับลินรึเปล่าก็ไม่รู้"

"ใครจะไปลัก อยากได้ก็ขอดีๆจะลักทำไม?"

ลลิลอายหน้าแดงกับสายตาเป็นประกายวาบหวิวที่เขาส่งมา..ทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้วก็กลับห้องเตรียมตัวเข้านอน ลลิลแปรงฟันล้างมืออย่างหนักเพราะกลิ่นอาหารทะเลมันคาว

"นี่คุณนนท์ดมทีหายเหม็นยัง"

ลลิลยื่นมือให้เขาดม ชานนท์จับมือเธอหอมฟอดใหญ่ ลลิลเขิล หัวใจของหญิงสาว พองโตเต้นตูมตาม ชานนท์ดึงร่างบางเข้ามาประชิดตัวเขารั้งเอวบางของเธอไว้อีกมือหนึ่งเชยคางของลลิลขึ้นมาแล้วพูดว่า

"ขอดมที่ปากด้วยนะว่าหายเหม็นคาวรึยังกินไปเยอะนี่นาอาหารทะเลน่ะ"