9
1543 คำ
“เมื่อไหร่เฮียจะยอมหนูณีบ้าง”
“ยอมอะไร”
“ยอมทุกอย่าง”
“ยอมก็ได้”
“หือ... ทำไมยอมง่ายจัง”
“ไม่ยอมเดี๋ยวเมียไม่ให้เอา”
“ลามก บ้ากาม”
“เฮียไม่ใช่...”
“ฤาษีชีไพร” เธอต่อประโยคของเขาก่อนจะหัวเราะ
“ไอ้นั่นแข็งอีกแล้ว”
เขาจับมือเธอไปรูดเบาๆ คนสัมผัสชิ้นเนื้อใต้ผ้าห่มถึงกับตาโต
“เหนื่อย” เธอทำเสียงอ่อน ซุกหน้าที่อกกว้าง
“เลิกบ้ากามสักวันได้ไหมเฮีย ใครเป็นแฟนเฮียวันๆ ไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว เมื่อยก้น”
เธอซุกหน้าหนี ทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนด้วยความเหนื่อยอ่อน
พยัคฆ์หัวเราะเบาๆ กอดรัดแรงๆ บดจูบปากช่างเจรจานั้น
“นอนเถอะ เดี๋ยวจะปลุกเอง”
คนพูดหลุบตามองคนที่หลับไปแล้วในอ้อมแขน ก่อนจะหลับตาม
แพรแก้วมองประตูห้องพักของพยัคฆ์ด้วยสายตามาดร้าย
เธอไม่ได้คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ ภาพที่เจ้านายหนุ่มอุ้มน้องสาวต่างสายเลือดเข้าห้อง มันเป็นภาพบาดตาบาดใจเหลือเกิน มือบางจิกเข้าหากันจนเจ็บ
เธอควรส่งยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างยัยมณีรัตน์ไปลงนรกตามนังนิลเนตรนั่นไป
คนที่รอให้สบโอกาสมองสถานการณ์อย่างใจเย็น ปล่อยให้มันมีความสุขไปก่อน เพราะเธอจะนิ่งให้ตายใจแล้วค่อยลงมือทำ
พยัคฆ์ตื่นขึ้นมาเพราะโดนปลุกแบบวาบหวาม เขาคิดว่าจะตื่นขึ้นมาปลุกเธอก่อน แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ
เขาผงกศีรษะขึ้นมองคนที่ซุกตัวคุกเข่าอยู่กลางร่าง ดูดรวบแก่นกายของเขา ก่อนจะทิ้งศีรษะลงบนหมอน ครางเบาๆ
“ยัยเด็กหื่น...”
อุ้งมือใหญ่สอดประสานเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มสลวยของเธอ ทึ้งเบาๆ คนตัวเล็กละปากออกห่าง ก่อนครางประท้วง
เธอมองสบตาเขา กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้ ใบหน้าหวานหยดเหมือนตุ๊กตาทำเขาต้องเอ่ยปาก
“ยอมๆๆๆ โอเคไหม ยอมแล้ว ยอมก็ได้”
ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ จากคนที่สมใจ ก่อนที่เธอจะป้วนเปี้ยนกับเรือนร่างของเขา
พยัคฆ์ยกมือขึ้นสัมผัสเนื้อตัวของเธอ แต่โดนเธอกดเอาไว้
“ยอมก็นอนเฉยๆ ค่ะ”
คนอยากสำรวจตรวจตราทำสีหน้าซุกซน เขานอนแผ่ยอมให้เธอสำรวจเชยชมเรือนร่าง
“โอ๊ย! ตีหน้าท้องเฮียทำไม”
“ห้ามไปใช้กับคนอื่นอีก ไม่งั้นจะจับตอน”
“ดุชะมัด บอกแล้วไงถ้ามีเป็นตัวเป็นตนไม่ยุ่งกับคนอื่น”
“จะเชื่อได้รึไง ถ้าสวยๆ มาแก้ผ้าถ่างแข้งถ่างขา เฮียไม่เอารึไง”
คนถามลูบไล้สัดส่วนความเป็นชายของเขาขณะเอ่ยถาม
“เฮียเลือกกิน ไม่ใช่กินไม่เลือก อ่า... บีบแรงเดี๋ยวโดน”
เขาขึ้นคร่อมทับ เธอดิ้นเร่าๆ ทำเสียงขัดใจ
“วันนี้เฮียต้องยอมหนูณีนะ”
“เอาไว้หลังจากนี้ ตอนนี้มันแข็งอยากเสียบให้มิด”
“ไอ้เฮียลามก”
ด่าได้ไม่กี่คำก็ต้องครางอยู่ใต้ร่างเขาอีกแล้ว
“โอ๊ย! ดึงหูเฮียทำไม”
พยัคฆ์ลูบหูตัวเองไปมา มองคนที่มองเขาตาเขียวปั๊ด
“มองนมยัยนั่นทำไม”
เขาพาเธอมาเก็บค่าเช่าบ้าน พยัคฆ์ทำธุรกิจหลายอย่าง และดูแลเองทั้งหมด ถึงมีลูกน้องเยอะ แต่ถ้าเป็นเรื่องเงินๆ ทองๆ เขาจะจัดการเอง แม้จะมีคนที่ไว้ใจได้ก็ตามที เห็นเขาบ้ากามแบบนี้ละเอียดลออเรื่องเงินเอาการอยู่ แต่ก็ไม่ใช่คนขี้เหนียว เขาค่อนข้างจะใจดีและสปอร์ตเอาการ โดยเฉพาะกับสาวๆ แต่กิจการที่เขาดูแล เขาต้องรับรู้ทุกอย่างไม่ปล่อยทิ้งให้คนอื่นจัดการ
“แค่นม นมใหญ่ดี โอ๊ย! หยิกเฮียทำไม”
“มองของหนูณีทุกวัน เบื่อแล้วใช่ไหม”
“แค่มอง ไม่ได้จับเหมือนของหนูณีเสียหน่อย”
เขาดึงเธอออกมาขึ้นมอร์เตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ มาเก็บค่าเช่าบ้านแบบนี้ขับรถแบบนี้มาสะดวกกว่า
เธอล่ะนึกหมั่นไส้เสียจริง คนเช่าทุกรายล้วนเป็นผู้หญิงสวยๆ มองพยัคฆ์ตาเป็นมัน มาเปิดประตูจ่ายค่าเช่าแทบจะลากคนเก็บค่าเช่าเข้าห้องนอน ถ้าไม่ติดว่าเธออยู่ด้วย ทอดสายตา ทอดสะพาน ใส่เสื้อสายเดี่ยวเกาะอก ใส่กางเกงสั้นจู๋ แทบจะเห็นกางเกงใน
ฮึ่ย! มองแล้วของขึ้น
“โอ๊ย! ตบเฮียทำไมอีก”
“ตบให้หายบ้ากาม ทำไมชอบมองผู้หญิงนมใหญ่นัก”
“เฮียไม่มีนมก็มองเป็นธรรมดา เขาอยากโชว์เราก็ต้องมอง ไม่เห็นหรือไง บางคนทำผ้าหลุดให้เห็น ไม่มองเป็นอาหารตาก็เสียชาติเกิด”
“นมปลอมไม่รู้หรือไง”
“รู้... ใหญ่เท่าลูกมะพร้าวขนาดนั้น”
เขาลากเสียงตอบ
“ยัยคนเมื่อกี้ก็ทำหน้ามาด้วย นมปลอม หน้าปลอม ล้างหน้าออกมาไม่อยากจะคิด”
“เวลาเฮียเอาใคร เฮียไม่เคยให้ล้างหน้า โอ๊ย! หยิกทำไม ยัยเด็กนี่ กลับไปพ่อจะฟัดให้หมดแรงคาเตียง”
“ไปเอาใครมาอีก”
“ไปเอาแมวที่ไหน เอาอยู่คนเดียวทั้งวันทั้งคืน จะเอาเวลาที่ไหน”
“แล้วไป”
“ผู้หญิงขี้ระแวงแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”
เธอนั่งซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซด์คันเก่งของเขา กอดเอวหนาเอาไว้ เขาพาขับไปเที่ยวทะเล สายลมเย็นสบายที่พัดมากระทบใบหน้าทำเธอยิ้มกว้าง สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดแรงๆ ชูแขนขึ้นข้างตัว รับอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด
กลับจากไปเก็บค่าเช่า พยัคฆ์ออกไปที่ฟาร์มหอยมุกของเขา
เขาทำฟาร์มนักนางแอ่นด้วย และทำฟาร์มหอยมุก ปกติเธอจะติดตามเขาไปดูโน่นดูนี่ แต่วันนี้ขอนอนพักอยู่กับบ้านเพราะเหนื่อยกับการเดินทางไปเก็บค่าเช่าบ้าน
“คุณหนูณีคะ”
เสียงเรียกและมือที่สะกิดมาโดนตัวทำเอา มณีรัตน์สะดุ้งสุดตัว เธอผวาก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นแพรแก้ว
เธอเป็นคนที่ถ้าหากนอนหลับอยู่ ใครมาปลุกจะหงุดหงิดและสะดุ้งตกใจทุกครั้ง
“นายหัวให้มาตามคุณหนูณีไปที่ผาค่ะ”
“ที่ผา ไปทำไมกัน”
มณีรัตน์ถามอย่างมึนงง ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง มองคนที่พูดกับเธอตาปริบๆ สีหน้าของแพรแก้ววันนี้แปลกไป มันแปลกตรงที่พูดดี ยิ้มแย้มแตกต่างจากวันแรกๆ แต่นี่แหละคือสิ่งที่แปลก เด็กสาวคิดในใจ อีกฝ่ายไม่ชอบเธอ และคงไม่มีวันชอบ อาการที่เปลี่ยนไปแบบนี้ทำให้เธออดที่จะสงสัยไม่ได้ แต่เธอทำเป็นไม่รับรู้ สนทนากับอีกฝ่ายเหมือนไม่ติดใจอะไร
“นายหัวอาจจะอยากเซอร์ไพร้ส์อะไรคุณหนูณีมั้งคะ มาเถอะค่ะ”
“ขอล้างหน้าล้างตาก่อนนะ”
“ค่ะ”
เมื่อเหยื่อติดเบ็ด แพรแก้วแอบยิ้มร้ายตามแผ่นหลังของเด็กสาวที่เดินไปเข้าห้องน้ำ
มันง่ายดายเสียจริงในความคิดของแพรแก้ว มณีรัตน์หลอกง่าย ให้เดินตามมาที่หน้าผาก็ตามมาโดยง่าย
“ไหนล่ะคะเฮียเสือ ไม่เห็นใครสักคนเดียว”
เธอเดินไปที่ผาก่อนจะเอ่ยถาม
“นังโง่เอ๊ย มันก็ไม่มีน่ะสิ”
“หมายความว่ายังไง”
“วันนี้เป็นวันตายของแก”
“เธอทำแบบนี้ทำไม”
หน้าผาแห่งนี้เป็นที่ที่นิลเนตรกระโดดลงไปตาย หลังจากเขียนจดหมายลาตายเอาไว้ เธอจำมันได้ดี สีหน้าของเธอซีดเผือดลงในทันทีที่นึกถึง
“นังเนตรไปลงนรกเสียแล้ว ยังมีแกอีกคน”
“หมายความว่ายังไง”
แพรแก้วหัวเราะเบาๆ เหมือนคนโรคจิต
“นายหัวไม่ต้องการมันแล้ว มันเลยเรียกร้องความสนใจเขียนจดหมายลาตาย ว่าจะมาโดดผาตาย จริงๆ มันกลัวตายขึ้นสมอง ไม่กล้ากระโดดลงไป ฉันก็เลยสงเคราะห์ให้มันกระโดดลงไปตายสมใจเหมือนในจดหมายที่มันเรียกร้อง”
“ฝีมือเธอหรอกหรือนี่”
“คิดว่าการตายของมันจะกำจัดแกไปได้ เพราะนายหัวรักแก แต่ที่ไหนได้ เขาไปเอาแกกลับมานอนกกทำเมียจนได้”
แพรแก้วรู้ทุกอย่าง ในขณะที่เธอไม่รู้อะไรเลย มณีรัตน์เพิ่งรู้ว่าพยัคฆ์ชอบเธอจนไปบอกเลิกกับนิลเนตร แต่เธอเข้าใจผิดว่านิลเนตรฆ่าตัวตายเพราะเธอ วันนั้นเธอทำให้นิลเนตรเข้าใจผิดเรื่องเธอกับพยัคฆ์
“ทุกอย่างเป็นแผนการของเธอ เธอทำให้พี่เนตรต้องตาย”
“มันสมควรตายแล้วล่ะ ต่อหน้าทำเป็นอ่อนหวานเรียบร้อย ลับหลังร้ายนะนังนั่น”
“อย่าเข้ามานะ”
“วันนี้เป็นวันตายของแก แกก็ตามไปอยู่กับนังนิลเนตรแล้วกัน นายหัวน่ะของฉัน ฉันรักมานานแล้ว คนอื่นอย่างหวังเลยว่าจะได้นายหัวไปครอง”
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้น ร่างของแพรแก้วทรุดฮวบลงไป มือที่กำลังจะผลักร่างของมณีรัตน์โดนยิงเข้าเต็มๆ อย่างแม่นยำ
- ผู้เขียน
