บทที่ 2 จุดเริ่มต้น
1192 คำ
ฉันกับเพื่อนๆในกลุ่ม มาเรียนที่มหาลัยเอกชนที่เดียวกัน และคณะเดียวกันอีกต่างหาก เรียกว่าเพื่อนไปไหนเราไปกัน วันนี้ยัยแพตตี้ เพื่อนสาวสวยลุคเปรี้ยวแซบ ชวนมากินข้าวที่โรงอาหารคณะวิศวะ
มันให้เหตุผลว่าจะมาดูผู้ชาย ถึงภายนอกฉันจะดูเรียบร้อย คนคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันแอบมีความเปรี้ยวซ่าแต่ไม่ถึงขนาดยัยแพตตี้ ที่เปรี้ยวเข็ดฟัน
"แกจะถ่อสังขารไปกินข้าวไกลอะไรนักหนา กับข้าวที่คณะเราไม่อร่อยหรืองัย" ฉันหันไปแขวะเพื่อนๆที่กระดี้กระด้า อยากไปส่องผู้คณะวิศวะ
"หรือว่าแกจะไม่ไป" แพตตี้มันหันมาค้อนขวับใส่ฉัน
"ไปก็ไปสิ เผื่อได้หลัวหล่อๆ" ใช่ว่าฉันไม่สนใจ นิสัยของฉันจะขัดกับภายนอกที่ดูเหมือนจะเรียบร้อย แต่นิสัยฉันจะเป็นตรงๆ ชอบก็จะพูดตรงๆไม่ชอบเก็บไว้แบบยัยนิชา ที่มันแอบชอบรุ่นพี่สุดฮอตของโรงเรียน มันชอบตัวเป็นอีแอบ นิชาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจตัวเอง จนกระทั่งขึ้นปี1 มันกลายเป็นสาวมั่นมาก
พวกเราเดินเข้ามาที่โรงอาหารคณะวิศวะ จนไปสะดุดตารุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเข้า นิชามันเอาแต่จ้องพี่คนนั้นที่มันเคยแอบชอบ กลุ่มพี่รุจและเพื่อนๆพี่เขา ฉันมองตามไปกลุ่มนั้น ก็เจอกับสายตาคู่หนึ่งที่ดูเย็นเฉียบ กับใบหน้านิ่งๆ ฉันหลงใหลในบุคลิกนั้น พี่เต หนึ่งในเพื่อนพี่รุจ ผู้ชายที่ดูเข้าถึงยาก ด้วยบุคลิก ที่แสนจะเย็นชาไม่สนใจใคร
"แกนั่นมันพี่รุจนี่ พวกพี่เขาเรียนอยู่ที่นี่ด้วย ตั้งแต่จบ ม.6 ไม่เคยได้ข่าวพวกพี่ๆเขาเลย ที่แท้ก็เรียนที่เดียวกับเรา ดูจากเสื้อแล้ววิศวะแน่นอน" แพตตี้มันตื่นเต้นมากที่ได้เจอพวกพี่เขาที่นี่ ยอมรับเลยว่าทั้งกลุ่มเหมือนคัดคนหน้าตาดี มารวมกัน แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ดูจะไม่สนใจใครเลย ฉันมัวแต่ยืนมองจนพี่เขารู้ตัว มองกลับด้วยสายตาแข็งๆ จนฉันต้องหลบสายตา
"แกมองใครอยู่กันยา ไปหาโต๊ะนั่งกัน" ฉันหลุดจากความคิดเรื่องพี่เต ฉันหันไปมองที่ลูกอมที่มันชวนหาที่นั่ง แล้วพี่ดิวเพื่อนพี่รุจที่น่าจะจำพวกเราได้ก็เดินเข้ามาทักทาย
"นิชาใช่ไหมครับ จำพี่ได้ไหม พี่ดิว" พี่ดิวเคยชอบนิชาและมาสารภาพรักกับนิชา ตอนวันปัจฉิมแต่
นิชาปฏิเสธไป เพราะว่าชอบพี่รุจเพื่อนพี่ดิว ไม่รู้วันนี้พี่เขาจะยังชอบนิชาอยู่ไหม แต่จากการช่างสังเกตุของฉัน สายตาพี่ดิวจับจ้องอยู่ที่ยัยแพตตี้ไม่รู้ว่ามันจะรู้ตัวหรือเปล่า พี่ดิวชวนคุยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งขอช่องการติดต่อ ครบทุกคน
"พี่ดิวคะ กันยาขอเบอร์พวกพี่ไว้ด้วยได้ไหมคะ เผื่อมีอะไรปรึกษาเรื่องเรียน และเรื่องกิจกรรม" เป้าหมายของฉันคือการได้เบอร์พี่เต ถ้าจะขอตรงๆกลัวคนอื่นจับได้ว่าสนใจพี่เต
"ได้สิครับ กันยาเอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวพี่แอดให้" ที่พี่ดิวรู้จักชื่อทุกคน เพราะครั้งหนึ่งเคยพาพวกเราไปเลี้ยงไอศศรีม และตามจีบนิชาอยู่บ่อยๆ จึงค่อนข้างจะสนิทกัน
"กันยาขอของพวกพี่ทุกเลยนะคะ เผื่อจะได้ขอคำปรึกษาได้ทุกคน" ฉันรีบรุกพี่ดิวไม่ให้ตั้งตัวทัน เดี๋ยวไม่ได้เบอร์ของคนที่ต้องการ
"แต่ว่าไอ้เต มันไม่ค่อยชอบให้เบอร์สาวด้วยสิ" พี่ดิวทำท่าหนักใจไม่กล้าให้ของพี่เต ดูก็รู้คงไม่ชอบให้เข้ามายุ่งวุ่นวายแน่นอน แต่กันยาคนนี้ไม่เคยคิดยอมแพ้
"ทำไมเหรอคะหรือพี่เขากลัวสาวๆมารุม แต่กันยาไม่ทำแบบนั้นหนอกค่ะ แค่เห็นว่าพวกพี่เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเดิม"เอาความ เป็นรุ่นพี่มาอ้าง ถ้าไม่คิดจะสนใจน้องๆศิษย์เก่าให้มันรู้ไป
"งั้นก็ได้ครับ แต่มันไม่ชอบอ่านไลน์ หรือรับเบอร์ใครแปลกๆนะครับ มันโลกส่วนตัวสูง" บอกดิวบอกตัวตนของพี่เต น่าจะเป็นอย่างที่พี่ดิวพูด ขนาดสาวนั่งแอบกรี๊ดพี่เขาอยู่ข้างๆ ยังไม่หันไปมองเลย จนสาวพวกนั้นหน้าเหวอกับความเย็นชา
"ไม่เป็นไรค่ะกันยาคงไม่ไปกวนพี่เขาหรอกค่ะ เย็นชาจนดูเป็นน้ำแข็ง เข้าใกล้มีหวังแข็งตาย" ฉันแกล้งแหย่พี่เขาขำๆ และมองไปที่พี่เต เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันนินทา พี่เขามองตาขวางกลับมาทันที จนฉันต้องหันขวับมาสนใจพี่ดิว
"หึ หึ" เสียงหัวเราะที่เอาแต่ขำคำพูดฉัน ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆ พี่ดิวก็คงรู้ว่าเพื่อนเขาเป็นแบบนั้น จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ พี่ดิวชวนไปนั่งที่โต๊ะด้วย
แต่นิชาไม่ไป คงยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับพี่รุจ ที่ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปมาก ดูนิ่งร้าย แต่ยังนิ่งน้อยกว่าพี่เตเสียอีก รายนั้นคงพูดนับคำได้มั๊ง ฉันนั่งสังเกตุดูมานาน
"ไปกันเถอะใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้วเดี๋ยวไม่ทัน" แพตตี้ชวนพวกฉันกลับไปเรียนช่วงบ่าย ฉันที่แอบมองพี่เตบ่อยๆ จึงหันกลับมาดูเจ้าของเสียงพูด ที่แพตตี้คงสังเกตุอะไรฉันอยู่แน่ มันยิ้มมุมปากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ก่อนกลับมีผู้ชายคณะวิศวะ น่าจะเป็นรุ่นเข้ามาขอเบอร์นิชาแต่นิชาก็ไม่ได้ให้ไป นิชาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ตั้งแต่นิชามีความมั่นใจ จึงสลัดคราบเด็กสาวขี้อาย กลายเป็นสาวมั่น และนั่นมันทำให้นิชายิ่งดูสะดุดตา
นิชากับลูกอมและแพตตี้เดอนนำฉันไปก่อน เพราะฉันมัวแต่แอบมองพี่เต
"น้องครับ น้องชื่ออะไรครับ พี่ขอเบอร์โทรน้องได้ไหมครับ" ฉันมองพี่ผู้ชายที่เดินเข้ามาขอเบอร์ฉัน ดูเจ้าชู้เกินไป ไม่น่าค้นหาถึงจะหล่อมากก็ตาม
"พอดีไม่สะดวกให้ค่ะ ต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะ" ฉันเป็นคนที่ตรงต่อความรู้สึก ถ้าไม่ชอบฉันจะบอกและปฏิเสธไปตรงๆ ไม่อยากเสียเวลาอ้อมค้อม มันเหนื่อยเปล่า ฉันเดินหนีรุ่นพี่คนนั้นรีบตามเพื่อนๆที่เดินออกไปไกล โดยไม่ได้หันกลับมามองข้างหลังอีก ได้เบอร์และช่องทางพี่เต ระวังฉันไว้เถอะเตรียมรับมือกันยาไว้ให้ดี มันคือจุดเริ่มต้น ของการเดินเข้าใส่มนุษย์น้ำแข็งที่แสนหล่อเหลา กระแทกใจกันยา
- ผู้เขียน
