ภีมขมวดคิ้ว ภัคตราเรียกบุตรชายของท่านแบบสนิทสนมมากกว่าคนที่เพิ่งจะได้รู้จักกัน
“ครับ” พอภีมตอบ สิ้นเสียงท่าน ภัคตราก็ลุกขึ้นร้องโวยวาย
“โอ้ย!!” ใบหน้าหวานบิดเบี้ยว ภีมมองเห็นความผิดหวังในสายตาคู่นั่น “แล้ว แล้วคุณภีมเหลืออะไรบ้างคะนี่” ภัคตราไม่อยากถามแบบนี้เลย แต่หากต้องอยู่แบบอดๆ อยากๆ โดยที่ต้องทนมองภีรพลด้วยความเสียดาย เธอขอตัดสินใจบางอย่างก่อน
“ผมมีเงินสดนิดหน่อยในธนาคาร กับที่ดินบนเขาใหญ่ บ้านที่ผมพาคุณภัคไปบ่อยๆ ไงครับ”
ภีมตอบพร้อมกับยิ้ม ช่วงเวลาหลังวางมือ เขาคงอยู่ได้แบบสบายๆ โดยไม่เดือดร้อน ยังไงเสียก็ยังมีเงินเดือนจากกงสีกินจนตาย
ภัคตราแค่นยิ้ม “แค่นั้นเองเหรอคะ?”
เธอหมุนมองไปรอบๆ ตัวคฤหาสน์หลังงามที่เคยคิดว่าตนเองได้ครอบครองอย่างแท้จริง กลับกลายเป็นแค่ผู้อาศัย เงินทองมากมีที่เคยคิดว่าได้เป็นเจ้าของ เป็นแค่ความคิดเอาเองของเธอฝ่ายเดียว เธอลงทุนพลีตัวให้ผู้ชายแก่แตะต้อง ทดแท
