“เขาไม่ใช่ตาเฒ่า”
1759 คำ
ลดา รู้สึกตัวขึ้นมาก็เป็นเช้าวันใหม่เสียแล้ว เธอบิดขี้เกียจใต้ผ้าห่ม ก่อนเธอจะหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมาดูเวลา
“ 6 โมงกว่าแล้วเหรอนี่” เธอรีบเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ตรงสู่ห้องครัวทันที
“ มอนิ่งครับ” เสียงทักทายดังขึ้น จากคนที่อยู่ในครัว ที่เหมือนจะเพิ่งผ่านสงครามมา
“นายกำลังทำอะไร” เธอมองเขาที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตา และข้าวของที่วางกระจัดกระจาย
“ ทำอาหารเช้าไง” เขาตอบเธอ โดยที่สายตายังจ้องมองไปที่กระทะในมือ
“ฉันนึกว่า มีโจรขึ้นบ้านเสียอีก” เธอเดินเข้าไปเก็บของที่กระจัดกระจาย
“ ไหนโจร โจรอยู่ไหน” เจ้าชายตกใจรีบหันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ นายลองมองไปรอบๆดูสิ” เจ้าชายมองตามเธอบอก
“ แฮ่ม” เขากระแอมในคอ
“อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว เดี๋ยวผมค่อยเก็บทีเดียว” เจ้าชายตอบอ้อมแอ้ม หลังจากมองสภาพในครัว
“ทำไมคุณไม่ปลุกฉัน” เธอรีบเข้าไปช่วยเขาทันที
“ คุณไปนั่งเถอะที่เหลือเดี๋ยวผมทำเอง” เขาบอกเธอ
“แล้วแผลคุณดีขึ้นแล้วเหรอ ยังเจ็บอยู่ไหม”
“ ไม่ค่อยเจ็บแล้ว”
“ นายไปพักเถอะ ขยับตัวมากๆ เดี๋ยวแผลจะอักเสบได้”
“ เธอนั่นแหละ ไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว”
ลดารีบเอามือปิดปากทันที ‘ เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าตัวเองยังไม่ได้แปรงฟัน’
“ แน่ใจนะว่าไม่ต้องการให้ฉันช่วย” เธอเอามือปิดปากขณะพูด เพราะกลัวเค้าจะได้กลิ่น
“ แน่ใจสิ ไปเถอะน่า แล้วเดี๋ยวค่อยลงมากินของอร่อย”
”ก็ได้ หวังว่าตอนฉันลงมาครัวจะยังไม่พังนะ ฮ่าๆ“ เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดกลับขึ้นห้องไปทันที
“เธอจะได้เป็นคนแรกที่ได้ชิมฝีมือฉันเลยนะ“ เจ้าชายอมยิ้ม
อาหารที่เจ้าชายทำเป็นอาหารง่ายๆ ที่พระองค์เคยเรียนในวิชาการใช้ชีวิต แต่ยังไม่เคยลองทำจริงๆสักที นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าครัวทำอาหารเอง
เขากอดอกยืนมองอาหารที่เขาทำเสร็จแล้ว ด้วยความรู้สึกภูมิใจ
“ หน้าตาก็ใช้ได้อยู่นะ”
หลังจากลดาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เธอก็ลงมาที่ห้องครัวอีกครั้ง เห็นอาหารสีสันแปลกตามีไข่ดาววางอยู่ด้านบน มันช่างเป็นอาหารในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“ นั่งลงสิ” เจ้าชายบอกเธอ เมื่อเห็นว่าเธอยืนตะลึงกับอาหารของเขา
ลดานั่งลงอย่างช้าๆ สายตายังจดจ่อที่อาหาร
“ อันนี้คือเมนูอะไรหรอ” เธอมองสารพัดสิ่งที่เค้าใส่ลงไป
“ ข้าวผัดไง คุณไม่รู้จักจริงๆ หรอ” เจ้าชายนั่งกอดอกมองด้วยสายตาภูมิใจกับฝีมือทำกับข้าวครั้งแรกของเขา
“ฮะ ที่บ้านนายเวลา ทำข้าวผัด ใช้ข้าวสารผัดเลยหรอ” เธอมองอาหารในจานตาปริบๆ
“ อ้าว ก็เวลาเราผัด ข้าวโดนความร้อนมันก็จะสุกเองไม่ใช่หรอ” เจ้าชายอธิบายให้เธอฟัง
เธอใช้ช้อนส้อมเขี่ย “แล้วนี่อีกข้าวผัดนายใส่ถั่วฝักยาวโดยไม่หั่นเลย นายคิดว่านี่คือเส้น สปาเกตตี้หรือไง” เธอหันไปมองหน้าเขาสลับกับถั่วฝักยาวในจาน
“ ก็เดี๋ยวเราใช้มีดหั่นในจานเอาก็ได้” เจ้าชายอธิบาย
“แล้วนี่อีก มันเปลือกไข่ไม่ใช่หรอ”
“ อ๋อ อันนั้นสงสัยผมจะหยิบออกไม่หมด” เขาเคยเห็นในทีวีเวลาเชฟทำเขาจะใช้มือเดียวในการตอกไข่ลงกระทะ เขาเลยลองทำบ้างเพราะคิดว่าไม่น่าจะยาก แต่ตอนทำจริง เปลือกไข่ดันลงไปด้วยเค้าพยายามหยิบออกแล้ว แต่อาจจะหลงเหลืออยู่นิดหน่อย
“ คือนายลองชิมแล้วใช่ไหม ว่ามันกินได้”
“ อ้าว ต้องชิมด้วยเหรอ” เจ้าชายตกใจกับคำถามของเธอ
เธอใช้สองมือปิดหน้า แล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่คิดว่าผู้ชายที่อายุปูนนี้แล้ว จะตอบเธอแบบนี้
“ เธอหัวเราะอะไร” เจ้าชายไม่เข้าใจปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้า เมื่อกี้เธอยังทำหน้าเหมือนไม่พอใจอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้กลับหัวเราะเสียงดัง
“ ปะ ป่าว ป่าว ” เธอพยายามกลั้นหัวเราะแล้วตอบคำถามเขา ใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ ถ้ายังไม่ได้ชิมนายก็ลองชิมดูหน่อยสิ” เธอเอามือปิดปากไว้ไม่ให้เสียงหัวเราะเล็ดรอดออกมา
“ได้ ไม่มีปัญหา” เจ้าชายจึงลองตักข้าวผัดใส่ปากไปหนึ่งคำ ข้าวผัดที่เขาแสนจะภูมิใจ เขาถึงกับใบหน้าบิดเบี้ยว เมื่อข้าวผัดโดนลิ้น
‘ทำไมมันเค็มขนาดนี้นะ ข้าวก็ยังไม่สุกจริงๆ ด้วย’ เขารีบคายทิ้งในถังขยะทันที แม้จะคายทิ้งแล้ว ทว่ารสชาติก็ยังติดอยู่ในปาก จนเขายังรู้สึกพะอืดพะอมอยากอาเจียน
“แหวะ” เจ้าชายอาเจียนออกมา อมน้ำบ้วนปากไปหลายรอบ
หญิงสาวที่นั่งมองดูอยู่ ทั้งสงสารทั้งขำขันในท่าทีของเขา เธอลุกขึ้นไปลูบหลังให้ แต่หันหน้าไปอีกทางแล้วหัวเราะจนน้ำตาไหลอีกครั้ง หัวเราะจนปวดท้องไปหมด
เจ้าชายหลังจากได้อาเจียนออกมา บ้วนปากไปหลายรอบ อาการเริ่มดีขึ้น เขาหันหลังกลับมา แต่เธอไม่เห็น เพราะหันหน้าไปอีกทางอยู่ มือที่ลูบหลังให้เขา กลายเป็นลูบด้านหน้าบริเวณแผงอกของเขาแทน
เจ้าชายสะดุ้ง รู้สึกวูบไหวอย่างบอกไม่ถูก รีบจับมือเธอให้หยุดการกระทำ
ลดาตกใจหันกลับมา ดวงตาพองโตขึ้น มองไปที่มือตัวเองที่โดนเจ้าชายจับอยู่
เจ้าชายรีบปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ แล้วพูดขึ้นด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
“มันตลกมากเลยหรอ ก็ผมไม่เคยทำ” เจ้าชายรู้สึกเสียหน้า
“คุณชายจริงๆ นะนายเนียะ อายุก็ปูนนี้แล้ว” หญิงสาวบ่นออกมา โดยที่เธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเธอยิ่งกว่าคุณชายอีก เพราะเขาเป็นถึงเจ้าชายที่กำลังจะขึ้นเป็นกษัตริย์
‘ฉันไม่ใช่คุณชาย แต่เป็นเจ้าชายต่างหาก ยัยบื้อเอ้ย’ เขานึกบ่นในใจ แต่อีกประโยคของเธอนี่สิ อะไรกันเขาดูแก่ขนาดนั่นเลยเหรอ
“อายุปูนนี้ เธอหมายความว่าไง” เขาคือคนที่สาวๆ ทั่วโลกคลั่งไคล้เชียวนะ
“ก็แก่กว่าฉันแล้วกัน” เธอเถียงกลับ
“เธอมันเด็กน้อยต่างหาก”
“นายสิเป็นตาเฒ่า” นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเรียกเขาแบบนี้
‘นี่ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นใครนะ จะกล้าเรียกเขาตาเฒ่าอีกมั้ย’
สองคนเถียงกันไปมาไม่มีใครยอมใคร แล้วหลุดหัวเราะออกมา
“ ไม่เถียงด้วยแล้ว นายไปรอที่ห้องรับแขกก่อน เดี๋ยวฉันทำอาหารเช้าเอง ขืนเถียงกันอยู่แบบนี้ ไม่ได้กินข้าวเช้าแน่” ลดาสงบศึกกับเจ้าชาย
“ ก็ได้ แล้วให้ผมช่วยอะไรไหม” เจ้าชายไม่อยากไปนั่งอยู่ในห้องนั้นคนเดียว
“ งั้นคุณก็ช่วยเก็บของที่กระจัดกระจายระเนระนาดให้ฉันที”
เจ้าชายพยักหน้ารับคำสั่ง แล้วเดินเก็บของตามที่เธอสั่งจนเสร็จ แล้วนำไปวางที่ซิงค์ล้างจาน
“ เดี๋ยวฉันล้างเองดีกว่า ถ้าแผลโดนน้ำเดี๋ยวอักเสบได้” ลดารีบห้ามเขาเมื่อเห็นว่าเขาเตรียมจะล้างข้าวของที่เขาเพิ่งเก็บเสร็จ
“ ไม่เป็นไร ผมจะระวัง”
“ ถ้าอยากช่วยจริงๆ นายช่วยหั่นต้นหอมผักชี แทนแล้วกัน”
“ เธอจะทำเมนูอะไรเหรอ” เจ้าชายเดินไปยืนอยู่ที่หน้าเขียงและมีด เพื่อจะช่วยหั่นผักชีต้นหอม
“ ข้าวต้มไง ข้าวต้มปลา”
“ ขอโทษนะ” เขาเอ่ยบอกเธอขณะหั่นต้นหอมผักชี
“ นายจะขอโทษทำไม”
“ ตอนแรกตั้งใจว่า จะทำอาหารไว้รอเธอตื่นขึ้นมาซะหน่อย เพื่อเป็นการขอบคุณที่ดูแลผมในช่วงนี้ แต่ผมดันทำพลาดไปนิดหนึ่ง”
“ขนาดนี้เรียกนิดหน่อยเหรอ ฮ่าๆ” เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ เอาไว้ผมจะฝึกทำ แล้วจะมาทำให้คุณใหม่” ตอนนั้นเขาน่าจะตั้งใจเรียนซะหน่อย วันนี้จะได้ไม่ต้องมาอับอายขายหน้าแบบนี้
“ก็ได้แต่นายอย่าลืมชิมก่อนนะ ฮ่าๆ” เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“รู้แล้วน่า ฮ่าๆ” เขาก็นึกขำตัวเองเหมือนกัน
“ นายช่วยหยิบขิงในตู้เย็นให้หน่อยสิ” ลดาสั่งเจ้าชาย
เจ้าชายเดินไปเปิดตู้เย็น พยายามเลือกดู ว่าอะไรพอที่จะเป็นขิงได้ เขาไม่กล้าบอกเธอว่าเขาไม่รู้จักเพราะ แค่เรื่องข้าวผัดเขาก็อับอายมากพอแล้ว
“อันนี้เหรอ” เขาชูข่าให้เธอดู
“ ไม่ใช่ นั่นข่า ส่วนขิงใส่ไว้อยู่ในถุงขาวๆ ชั้นล่างน่ะ”
“ในถุงหรอ” เขาพยายามค้นหาตามที่เธอบอก ‘น่าจะอันนี้’
เค้าหยิบออกมาแล้วเอาไปยื่นให้กับลดา ที่กำลังคนข้าวต้มอยู่หน้าเตา
“ ไม่ใช่ อันนี้เค้าเรียกขมิ้น”
“ อ้าว ไหนเธอบอกว่ามันอยู่ในถุง” เขาเถียงขึ้นมาทันที
“ งั้นนายช่วยคนในหม้อให้หน่อย เดี๋ยวฉันไปหยิบเอง” เธอหันมาไม่ทันระวัง และไม่คิดว่าเค้าจะยืนอยู่ด้านหลังเธอ
“อุ้ย” เธอจึงชนเข้ากับแผงอกของเขา เซหงายหลัง ดีที่เจ้าชายมือไวคว้าเธอไว้ทัน ทำให้เธอไม่ล้มไปโดนหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือดอยู่ เจ้าชายดึงเธอเข้ามาซบที่อกกว้างของเขา
“ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็โดนน้ำร้อนลวกหรอก”
“ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่านายยืนอยู่ข้างหลัง”
“ ก็ได้ๆ ผมผิดเอง” เจ้าชายบอกเธออย่างอ่อนโยน เพราะคิดว่าเธอคงกำลังตกใจเสียขวัญ
แต่เจ้าชายหารู้ไม่ ว่าการกระทำที่อ่อนโยนนี้ มันทำให้อีกฝ่ายใจเต้นแรง ‘ ทำไมตัวหอมจังนะ’
“ฉันจะไปหยิบขิง นายช่วยคนข้าวต้มในหม้อให้ที” ลดาผละออกจากอกเขา
หลังจากเธอเดินให้หลังเขาไป เจ้าชายก็อดที่จะเผลอยิ้มออกมาไม่ได้ ‘เด็กสมัยนี้ มันน่ารักจริงๆ“
- ผู้เขียน
