“ใจเต้นแรง”
1447 คำ
“ถ้าคุณอิ่มแล้ว ไปนั่งพักหน้าบ้านบ้างก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันล้างจานเสร็จ จะรีบมาเช็ดตัวให้นะคะ” เธอบอกเจ้าชายขณะที่มือกำลังเก็บจานซ้อนกันอย่างคล่องแคล่วชวนให้มอง
“ให้ผมช่วยคุณนะ” เจ้าชายลุกขึ้นช่วยเก็บจาน แล้วยกไปวางตรงที่ล้างจาน
หญิงสาวมองการกระทำของเขา รู้สึกดีกับเขามากขึ้น
“เดี๋ยวฉันล้างเองค่ะ แผลคุณห้ามโดนน้ำ” เธอบอกเขา เมื่อเห็นว่าเขาเตรียมจะช่วยเธอล้างจาน
“ครับ”เขาพยักหน้ารับ แล้วเดินออกไปรอด้านนอก เขาเดินไปนั่งที่หน้าบ้าน บ้านของหญิงสาวมีต้นไม้ร่มรื่น มีกำแพงรั้วไม้ล้อมบ้าน ข้างกำแพงยังมีผักต้นเล็กๆ ปลูกอยู่ และมุมกำแพงด้านซ้ายของบ้านมีมุมดอกไม้ มุมเล็กๆ อยู่ด้วย ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ เวลาได้มอง
“เราไปเช็ดตัวกัน” ลดาเดินมาด้านหลัง
“ครับ” เขาลุกขึ้น จากเก้าอี้ แต่ลุกไวไปหน่อย ทำให้ลืมระวังแผล
“โอ้ย” เจ้าชายขาทรุดลง ลดารีบเข้ามาประคองตามสัญชาตญานของหมอ
“ค่อยๆ ค่ะ ไม่ต้องรีบ” เจ้าชายเงยหน้าขึ้นสบตากับลดา ที่หน้าอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงคืบ ปลายจมูกโด่งของเขา เกือบสัมผัสแก้มเนียนกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ โชยเข้าจมูกเขา
ตึก~~ ตึก~~ ตึก~~ หัวใจทั้งคู่เต้นแรงขึ้น ไม่เป็นจังหวะ
“เอ่อ.. คุณรีบตามมานะคะ” ลดาปล่อยมือออก แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านด้วยความเขินอาย
เจ้าชายยกยิ้มมุมปาก ก่อนเดินตามเข้าไป
“นั่งลงก่อนสิคะ” ลดาบอกเขา เมื่อเห็นเขาไม่กล้านั่งลง
เจ้าชายนั่งลงห่างจากลดาประมาณ 1 ศอก
“ถอดเสื้อด้วยค่ะ” ลดาที่กำลังก้มหน้าง่วนอยู่กับการจัดเตรียมอุปกรณ์ทำแผลบอกเขา
เจ้าชายลังเล ก่อนจะถอดเสื้อออก แต่พอยกแขนแล้วแผลที่ถูกยิงมันตึงจนรู้สึกเจ็บจนไม่สามารถถอดเสื้อออกเองได้ จึงถกเสื้อให้เปิดขึ้นแทนการถอดเสื้อออก
เมื่อเห็นเขาถกเสื้อขึ้นจนเธอสามารถทำแผลให้ได้ เธอจึงไม่ได้ทักท้วง
“เจ็บหน่อยนะคะ” เธอค่อยๆ ดึงเทปปิดแผลออกอย่างเบามือ แต่เห็นเขาสะดุ้งตัวด้วยความเจ็บ ลดาจึงก้มลงเป่าบริเวณบาดแผลให้เขา ลมอุ่นจากปากเธอกระทบที่สีข้าง ทำให้เจ้าชายลอบกลืนน้ำลาย หันไปมองทางอื่น มือกำเสื้อที่ดึงขึ้นไว้แน่น
“เวลาทายาจะแสบหน่อยนะคะ”
เจ้าชายหันหน้ากลับมามองลดาที่ค่อยๆ เช็ดแผลแล้วทายาให้เขา
“เสร็จแล้วค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมา สบตาชายหนุ่มอีกครั้ง เธอรีบขยับตัวออกห่าง
“ขอบคุณครับ” เจ้าชายดูออกว่าเธอกำลังเขิน
“เสื้อตัวนั้นเหม็นหมดแล้ว ใส่ตัวนี้ดีกว่า” เธอยื่นเสื้อตัวใหม่ที่ซักแล้วส่งให้เขา
เจ้าชายอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย เหม็นเหรอ.. เขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งประเทศอาเชอร์แถมได้รางวัลผู้ชายที่สาวๆ ใฝ่ฝัน 3 ปีซ้อน จากการโหวตของสาวๆ ทั่วโลกของนิตยสารเฟมัส นิตยสารระดับโลกที่มีวางจำหน่ายกว่า 100 ประเทศ ตอนนี้กลายเป็นผู้ชายตัวเหม็นสำหรับหญิงสาวไร้เดียงสาคนนี้ไปซะแล้ว ช่างน่าขำจริงๆ ถ้าสาวๆ ทั่วโลกที่โหวตให้เขารู้เข้า ปีหน้าคงไม่มีใครโหวตให้เขาอีกแน่ๆ
เจ้าชายรับเสื้อมา ยกแขนขึ้นจะถอดเสื้อแต่มันทำให้เขาเจ็บ จนต้องเม้มปาก
“ถ้าไม่รบกวนคุณเกินไป..” เขายิ้มให้เธอ
“มาขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องมีอะไรให้เกรงใจแล้ว” เธอยิ้มตอบเขา แล้วช่วยเขาถอด และสวมเสื้อตัวใหม่ใส่ให้เขา
“เรียบร้อยแล้ว ใส่พอดีเลย” เธอยิ้มภูมิใจ
“ขอบคุณครับ”
“และนี่ด้วยค่ะ” เธอยื่นกางเกงขาสั้น และกางเกงในที่พับซ่อนไว้ข้างในให้เขา
“อะไรครับ”
“กางเกง กับ เอ่อ ..” เธอไม่กล้าเอ่ย
เจ้าชายยื่นมือไปรับ
“ฉันคิดว่าใส่กางเกงยีนส์ขายาวนอนมันคงจะอึดอัด เลยซื้อกางเกงขาสั้นมาให้คุณเปลี่ยนค่ะ”
เจ้าชายซึ้งใจมาก ไม่คิดว่าเธอจะดีกับเขาขนาดนี้ ทั้งที่เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
“ขอบคุณมากครับ ถ้าผมเจอเพื่อน ผมจะคืนเงินให้คุณนะ”
“ฉันช่วย เพราะเห็นคุณเดือดร้อน ไม่ได้หวังให้คุณมาตอบแทน”
“ผมไม่ได้มองคุณแบบนั้นนะครับ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนมีน้ำใจมากๆ” เขากลัวเธอเข้าใจผิด
“ค่ะ แล้วในนี่มีของใช้ส่วนตัว ที่คิดว่าคุณต้องใช้” เธอยื่นถุงให้เขา
เจ้าชายรับถุงมาเปิดดู แม้ตอนเขาอยู่ในพระราชวัง จะมีคนคอยดูแลให้เขา ของทุกอย่างต้องดีที่สุด แพงที่สุด แบรนด์เนมทุกอย่าง แต่ของที่เธอเตรียมให้เขา ไม่ได้มีราคาแพงแต่แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจของเธอ ที่เธอซื้อให้เขาแม้กระทั้งมีดโกนหนวด และครีมโกนหนวด ดูจากความเป็นอยู่ ของใช้ภายในบ้าน เธอเองก็ไม่ได้ร่ำรวย ดูจากหน้าตาแล้วอาจจะยังเรียนอยู่เสียด้วยซ้ำ แต่เธอยังดูแลเขาขนาดนี้ ถ้าเขาได้กลับประเทศไป เขาจะต้องกลับมาตอบแทนเธอแน่ๆ เขาจะให้สัญชาติประเทศอาเชอร์เธอด้วย สามารถเข้าออกได้ตามที่เธอต้องการไปเลย
“ขอบคุณนะครับ”
“วันนี้คุณพูดขอบคุณฉันมาเกือบยี่สิบครั้งแล้ว รู้ตัวไหม”
“ก็นอกจากคำนี้ ผมไม่รู้จะพูดคำไหนจริงๆ”
“ฉันแค่หวังว่า คุณจะได้เจอเพื่อน ได้กลับประเทศอย่างปลอดภัยนะคะ” เธอยิ้มให้เขา
“ผมขอถามคุณหน่อยได้ไหม”
“เรื่องอะไรคะ”
“คุณดูแลผมตลอดแบบนี้ คุณไม่ต้องไปเรียนเหรอครับ” เธอยังดูเด็กมาก เขากลัวเธอจะเสียการเรียน
“จะเรียกว่าเรียนอยู่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว”
“คุณทำงานแล้วเหรอ” เขาตกใจ
“ยังค่ะ ฉันกำลังจะสอบชิงทุนไปเรียนต่อเฉพาะทางค่ะ”
“ถ้าให้ผมเดา คุณเรียนหมอใช่ไหม”
“ทำไมคิดแบบนั้นหละคะ เพราะฉันช่วยคุณทำแผลเหรอ”
“ใช่ แล้วเวลาคุณทำดูชำนาญ”
“ใช่ค่ะ ฉันเรียนหมอ”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปเรียนต่อเฉพาะทางใช่ไหม”
“ใช่ ฉันสอบผ่านข้อเขียนในรอบแรกแล้ว กำลังส่งผลงานเพื่อชิงทุนในรอบสอง”
“แล้วคุณไม่ต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลเหรอ”
“ถามเยอะจัง”
“ขอโทษครับ” เขารีบปิดปากทันที
“ทางโรงพยาบาล ให้แพทย์หยุดเตรียม เตรียมงานวิจัย ได้หนึ่งเดือนค่ะ”
“ดีจังเลยนะครับ”
“ใช่ค่ะ เพราะตอนนี้โรงพยาบาลขาดแพทย์เฉพาะทาง ทาง ผอ. เลยสนับสนุน”
“แล้วคุณจะต่อเฉพาะทางอะไรครับ”
“ไม่บอก” เธอยิ้ม
“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าชายยิ้มเหมือนกัน
ตอนนี้เธอกับเขา เริ่มพูดคุยและยิ้มให้กันได้มากขึ้น
เจ้าชายยืนขึ้นหยิบกางเกงขึ้นมา เพื่อจะไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แต่ไม่ทันระวัง ทำให้กางเกงในสีขาวร่วงลงมาที่พื้น
ทุกอย่างในห้องเงียบสงบ ทั้งสองช็อค เจ้าชายรีบก้มเก็บแต่แผลเจ้ากรรม ทำให้เขาก้มไม่ได้ ลดาที่ยืนมองอยู่ออกอาการเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก จะช่วยเขาเก็บดี หรือจะเดินออกไปดี เธอเดินไปมา แล้วเดินออกมาจากห้อง แต่ก็หยุดชะงัก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินกลับเข้าไปหยิบกางเกงในที่ตกที่พื้นยื่นให้เขา โดยที่ไม่มองหน้าชายหนุ่ม เจ้าชายรีบรับมา ลดารีบเดินออกมาทันที
“ขะ ขอบคุณ” เจ้าชายพูดยังไม่ทันจบ ลดาก็ออกไปพ้นประตูห้องนั่งเล่นแล้ว เจ้าชายได้แต่มองกางเกงในที่อยู่ในมือ แล้วถอนหายใจแรงออกมา ‘เฮ้อ’~~ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ภายในห้องน้ำ เจ้าชายถอดกางเกงยีนส์และกางเกงในออก แล้วหยิบกางเกงในสีขาวที่เธอให้มา
“ปกติก็มีคนเตรียมให้มาตลอด แต่ทำไมครั้งนี้ถึงใจเต้นแรงนะ” เขาส่งกระจกดูใบหน้าตนเอง ก่อนสวมเข้าไป แล้วสวมกางเกงขาสั้นทับ
“เธอนี่ก็เลือกเก่งนะใส่ได้พอดีเลย”
ตอนนี้ เขามีปัญหาหนักใจเกิดขึ้น เขาจะจัดการเสื้อผ้าชุดเก่าของเขาอย่างไรดี โดยเฉพาะไอ้นี่ เขาชูกางเกงในขึ้นมา
- ผู้เขียน
