GODDESS 17 ผิดที่ไว้ใจ
1535 คำ
“หึ วันนี้ฉันกลับก่อนก็ได้เจ้าแม่แต่อย่าลืมข้อเสนอที่ฉันบอกไว้ละถ้าอยากรักษาผีตัวอื่นก็เอาวิญญาณบริสุทธิ์ไปแลก!!” ไอ้บัญชาพูดจบลูกน้องก็ช่วยกันพยุงออกไปมันก็บาดเจ็บมากอยู่เหมือนกัน
“เหอะ!!กลับ!!” ฉันพูดกับกุมารอย่างหงุดหงิด
“เจ้าแม่...ขอบคุณมากที่มาช่วยข้า” แม่ตานีเรียกก่อนจะกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกท่านอยู่อาณาเขตของฉันแต่ทีหลังก็ระวังหน่อยละฉันไม่ได้จะมาช่วยได้บ่อย ๆ”
“เจ้าค่ะครั้งข้าประมาทไปหน่อยเลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“อืม งั้นฉันกลับก่อนนะท่านก็พักผ่อนเถอะ” ฉันบอกก่อนจะเดินออกไป
“เจ้าแม่ฮับ!!อัลมอนด์ละฮับ!!”
“ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ขอรับวุ่นวายเสียจริงบอกให้อยู่บ้านก็ไม่อยู่”
“ลองไปตามดูแล้วกันและพากลับมาฉันอยากพักสักหน่อย” ก็อยากไปตามหาเองนะจะได้ดึงหูกลับบ้านแต่ตอนนี้สภาพฉันไม่ไหวแล้วต้องการพักผ่อนเป็นเวลานานนน~
“ฮับผม!!!” / “ขอรับเจ้าแม่”
ศาลเจ้าแม่ชะอมทองสุดแซ่บ
พรึ่บ!!!
เมื่อมาถึงห้องนอนตัวเองฉันก็ทิ้งตัวนอนที่เตียงทันทีเหนื่อยมาก!!สูญเสียพลังไปเยอะมาก!!เหมือนว่าไอ้หมอผีเด็กนั่นจะมีพลังอำนาญมากขึ้นแล้วน่ะสิ เฮ้อออออ
หมอผีบัญชาอายุอานามก็น่าจะประมาณ 40 ปีเท่านั้นแหละอายุน้อยกว่าฉันเยอะอยู่เจอมาตั้งแต่เป็นหมอผีมือใหม่นั่นแหละ จนตอนนี้เป็นมืออาชีพแล้วแต่เป็นหมอผีชั่วที่ชอบจับผีไปเป็นทาสเพื่อใช้การในทางไม่ดีไหนจะเลี้ยงควายธนูเพื่อให้มาไล่ทำร้ายคนอื่นอีกเป็นหมอผีที่สารเลวจริง ๆ เลย แต่ก็คงเป็นมาตั้งแต่กำพรืดนั่นแหละ...
“สายเลือดเลวตั้งแต่ปู่ยันหลาน...” ฉันบ่นนิดหน่อยก่อนจะหลับไป
100 ปีก่อน...
“ชะอม!!ชะอม!!”
“อยู่บ้านไหมชะอม!!!!”
“จ้า ๆ อยู่จ้าพี่ฤทธิ์เรื่องอะไรรึ?” ฉันรีบออกจากบ้านเมื่อได้ยินเสียงเรียกและคนนั้นก็คือพี่ฤทธิ์ผู้ชายที่รักฉัน
“พี่หามาคนรักต้องมีเรื่องด้วยอะไรด้วยหรือไง?”
“พี่ก็....-/////-”
“ฉันแค่เห็นว่ามาตะโกนเสียงดังก็นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีอะไรหรือเปล่าปกติพี่ไม่ได้เอะอะขนาดนี้นิ” ฉันบอกกลับไปพร้อมออกจากบ้านมาหาฉันเป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาไม่ได้มีความรู้หรือว่าหน้าตาทางสังคมอะไรหรอกพ่อแม่ก็ชาวนาชาวไร่แค่นั้นเอง
“พี่แค่คิดถึงและอยากเห็นหน้าชะอมไว ๆ เท่านั้นเอง”
“บ้า!!พี่ฤทธิ์อะพูดอะไรก็ไม่รู้” ฉันบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย
“วันนี้มีงานวัดพี่เลยอยากชวนชะอมไป...ไปกับพี่นะ” หมับ!!พี่ฤทธิ์พูดพร้อมมือจับของฉันเอาไว้แน่น
“จ๊ะ >.
“พี่ฤทธิ์จ๊ะชะอมมาแล้วววววว~ สวยไหม?” ฉันถาม
“สวยมากจ๊ะในบ้านโดนเอาว์ไม่มีใครสวยเท่าชะอมแล้วจ๊ะ รู้ไหมว่าพี่หวงชะอมแค่ไหนเวลาไปไหนด้วยกันพวกตัวผู้ก็ชอบมองเหมือนว่าจะมาแย่งชะอมไปจากพี่”
“โถ่ ๆ พี่ฤทธิ์ก็ต่อให้มีคนเข้าหามากมายชะอมก็ไม่คิดจะมองใครหรอกจ๊ะเพราะว่าชะอม...รักพี่คนเดียว” ฉันบอกรักด้วยความเขิน
“พี่ก็รักชะอมมากจนไม่อยากให้ใครแย่งไปเลย”
“ระเราไปวัดกันไหมจ๊ะเดียวกลับดึกพ่อแม่จะเป็นห่วงเอา”
“ไปสิ” และทั้งสองก็พากันเดินจับมือเพื่อไปงานวัดกัน
วัดโดนเอาว์
“ว้าวววว!!งานวัดปีนี้ดูยิ่งใหญ่จังเลยนะพี่”
“ใช่ พี่ได้ยินมาว่ามีคนจากพระนครเงินมาร่วมทำบุญตั้งเยอะแหนะงานปีนี้เลยยิ่งใหญ่มาก”
“ดีจังชะอมอยากให้จัดแบบนี้ทุกปีเลยยย นั่น ๆ ปาโป่งใช่ไหมชะอมอยากเล่น” ฉันพูดด้วยท่าทางดีใจตามประสาเด็กอายุ 19-20 นั่นแหละ และที่นี่ก็ไม่ได้มีแบบนี้บ่อย ๆ ด้วย วัน ๆ ก็อยู่แต่นาแต่ไร่มากสุดก็ตลาดที่มีแต่ร้านเดิม ๆ เพราะแบบนั้นฉันเลยสนุกและดีใจมาก
“งั้นเราไปกันเลยเถอะ”
“จ๊ะ!!!” ฉันและพี่ฤทธิ์เราเดินเที่ยวเล่นจับมือกันป้อนขนมกัน ไปเล่นเครื่องเล่นที่ฉันไม่เคยเห็นอย่างตื่นตาตื่นใจมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมากกกกกกก ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ร่วมกันและหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
“เราไปดูหนังกลางกันไหม?” พี่ฤทธิ์ถาม
“ไป ๆ ชะอมไม่เคยดูเลย” หมับ!!ฉันกอดแขนพี่พี่ฤทธิ์และเราก็ไปดูหนังกลางแปลงกัน
ลานหนังกลางแปลง
“แฮ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดด!!!พี่ฤทธิ์ชะอมกลัววววววว>_
“ฮ่า ๆ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลยขวัญจังนะคนสวยของพี่” พี่ฤทธิ์ลูบหัวของฉัน
“พี่ไม่กลัวเพราะบ้านพี่เป็นสำนักจ๊ะแต่บ้านชะอมไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยกลัว >.
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยแต่ถ้าชะอมแต่งงานเข้าบ้านพี่แล้วจะมากลัวแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ตะแต่งงาน 0/////////0”
“ใช่หรือว่าชะอมไม่อยากแต่งงานกับพี่?”
“มะไม่ใช่จ๊ะ!!ก็แค่ตกลงนิดหน่อยแต่ความจริงชะอมดีใจมากกกกกก^^”
“จ๊ะ ชะอมของพี่...” และเราก็ดูหนังกันก่อนจะพากันกลับบ้านแต่ท้องฟ้าไม่เป็นใจฝนตกลงมาซะได้นิ
ซ่าาาาา~
ใต้ต้นชะอมใหญ่
“ชะอมทางนี้!!!!”
“ฮืออ!!ฝนตกแรงมากเลยงะ!!” กำลังกลับบ้านแท้ ๆ ฝนดันเทลงมาซะได้ทำให้เราต้องมาหลบฝนใต้ต้นไม้ใหญ่มันเป็นต้นชะอมประจำหมู่บ้านเลยนะเพราะต้นใหญ่และอยู่มานานนนนนน
“นั่นสิดูสิชะอมของพี่เปียกหมดเลย”
“พี่ฤทธิ์ก็เปียกเหมือนกันจ๊ะ...”
เปรี้ยงงงง!!!
“ว้ายยยยย!!” หมับ!!เสียงฟ้าร้องทำให้ฉันตกใจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่ฤทธิ์
“กอดกันไว้แบบนี้จนกว่าฝนจะหยุดเลยนะ” พี่ฤทธิ์กระซิบข้างหูของฉัน
“เอ่อ จ๊ะ -///////-”
“พี่ฤทธิ์...” ฉันเรียกเขา
“ว่าไงหืม?” น้ำเสียงของเขาช่างอบอุ่นยิ่งนัก
“ระเรื่องแต่งงานพี่พูดจริงเหรอจ๊ะ?” ฉันถามอย่างไม่แน่ใจและถามเพื่อเป็นการยืนยันว่าฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
“จริงสิ...พี่คุยเรื่องของเรากับพ่อแม่เรียบร้อยแล้วอีกไม่กี่วันพ่อแม่พี่จะไปสู่ขอชะอมแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“สัญญานะจ๊ะว่าจะไม่ทิ้งและอยู่ด้วยกัน” ฉันเงยหน้าถาม
“สัญญาจ๊ะพี่จะรักและดูแลอยู่กับชะอมตลอดไป....” พี่ฤทธิ์พูดก่อนจะก้มมาหาฉันเหมือนจะจูบฉันก็เอียงหน้ารอรับ....
ปึกกกกกก!!!!และก็มีบางอย่างกระแทกเข้าจากด้านหลังของฉันอย่างแรง
“ฮึก!!!พะพี่ฤทธิ์” ฉันมองเขาที่ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรเลยแถมยังทิ้งให้ฉันนอนกองกับพื้นอีกต่างหาก
“ยังไม่ตายใช่ไหม?!” เสียงของบุคคลปริศนาเพิ่มเข้ามาอีก
“ยังหรอกพ่อ!!”
“เออดี!!!อย่าให้ตายเพราะว่าเราต้องฝังทั้งเป็นไม่อย่างนั้นพิธีจะไม่สมบูรณ์” วะว่าไงนะฝังทั้งเป็นไม่นะ!!!
ฉันพยายามส่งเสียงแต่ว่าตอนนี้ร่างกายฉันมันชาไปหมดแล้ว...
“เอาแท่นบูชามาเร็ว ๆ เข้าเดี๋ยวอีกสักพักฝนหยุดฟ้าเปิดเราจะทำพิธีกัน ต่อไปนี้พวกเราจะเป็นหนึ่งเดียวที่มีวิชาอาคมที่แข็งกล้าที่สุดในโลก!!!”
“จ๊ะพ่อ!!เฮ้ยยย!!เอาสายสิญจน์หมัดมือชะอมดิ”
“มะไม่นะ...พี่ฤทธิ์....” ฉันพยายามเรียกและส่งสายตาเขาทำอะไร?
“ขอโทษนะชะอมแต่ว่าเราจำเป็นต้องทำเพื่อให้อาคมแข็งแกร่ง...ถ้ารักพี่ก็ยอมเสียสละตัวเองซะ” ไม่นะ...ฉันยังไม่อยากตายพ่อแม่...
ช่วยชะอมด้วย
“ชะชะช่วยด้วย...พ่อ....แม่...”
“เอาอะไรยัดปากสิรำคาญวะ!!”
หมับ!!และก็มีคนเอาผ้ามาปิดปากของฉันเลือดของฉันไหลนองออกจากตัวเป็นจำนวนมากนี้ฉันจะไม่รอดแล้วจริง ๆ สินะ...
เกิดชาติหน้าเราอย่าได้เจอกันอีกเลย...ไม่สิ ฉันไม่ขอเกิดเป็นคนอีกแล้ว
ไม่อยากใครรักและไว้ใจใครอีกแล้ว...
พ่อจ๋า...แม่จ๋า...
ชะอมลาก่อน...
- ผู้เขียน
