จ้าวหลันคลี่ยิ้มบางพร้อมมองเหล่าบ่าวรับใช้ด้วยสายตาอ่อนโยน พวกนางช่างเหมือนกับเหล่าน้องๆ ของนางที่หอรุ่ยเยว่ยิ่งนัก คนโตสุดก็มีสายตาช่างสังเกตเช่นนี้เหมือนกัน
“คิดถึงเหลือเกิน” จ้าวหลันพึมพำกับตนเองก่อนจะส่งยิ้มให้ทั้งสามอีกครั้ง
ชิงชิงมองสตรีตรงหน้าด้วยความสงสัย ทั้งที่นางได้รับความโปรดปรานจากท่านชายมากมายเช่นนี้ แต่เหตุใดในแววตาของนางกลับดูเศร้าเช่นนั้น ราวกับมีเรื่องทุกข์ใจ
จ้าวหลันรู้สึกตัวว่ากำลังเหม่อลอยไม่สมบทบาทจึงหลับตาลงแล้วดึงสติให้กลับมาอยู่กับร่องกับรอยอีกครั้ง จากนั้นออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ข้าอยากอาบน้ำแล้ว พวกเจ้าช่วยเตรียมน้ำร้อนให้ข้าที”
สามพี่น้องพยักหน้า
“เจ้าค่ะนายหญิงเล็ก”
จ้าวหลันมองเด็กน้อยทั้งสามเดินออกไปจนสุดสายตา จากนั้นค่อยถอนหายใจออกมาอีกครั้ง วันนี้ตั้งแต่ตื่นนอนนางก็ถอนหายใจอยู่หลายคราราวกับคนชรา แต่การที่ได้มาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ก็ไม่ต่างจากก
