“หลันเอ๋อร์ ข้าต้องไปประชุมแล้ว หากต้องการสิ่งใดให้ใช้กระดิ่งเรียกบ่าวรับใช้ เข้าใจหรือไม่” เสียงทุ้มของไท่ซือเฉินเอ่ยกระซิบชิดใบหูของคนสะลึมสะลือ
คนฟังพยักหน้าเล็กน้อยแต่เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้นางอ่อนเพลียเป็นอย่างมากจึงไม่คิดแม้จะลืมตาขึ้นมา ก็ใครเล่าที่ไม่ยอมปล่อยให้นางได้นอนหลับอย่างสบายใจ ทั้งที่เขาบอกนางว่าตนเองเป็นโรคนอนไม่หลับ แต่เหตุใดน้ำเสียงถึงได้สดใสเช่นนั้นทั้งที่ได้นอนไม่กี่ชั่วยามเช่นเดียวกับนาง ช่างน่าหงุดหงิดยิ่งนัก
ไท่ซือเฉินมองคนหลับด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนเคลื่อนสายตาลงไปยังลำคอระหง ครั้นคิดบางอย่างได้จึงโน้มใบหน้าลงแต่งแต้มร่องรอยแห่งความรักลงบนลำคอและเนินอกของนางด้วยริมฝีปากของตน
“อ๊ะ…” เสียงหวานร้องออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบ ดวงตากลมเปิดปรือขึ้นก่อนจะเห็นศีรษะของใครบางคนอยู่เหนือเนินอกของนางก็สะดุ้งด้วยความตกใจ พร้อมกับพยายามใช้ฝ่ามือดันไหล่กว้างของเขาออกไปด้ว
