ตอนที่7

935 คำ
ไท่ซือเฉินเห็นใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน เมื่อคืนนี้ตนได้เฝ้าดูนางนอนหลับในอ้อมแขนอย่างสบายใจ ทั้งที่ตนมิเคยปล่อยให้ผู้ใดนอนเคียงกายเช่นนี้ แต่เมื่อเป็นนาง กลับไร้ซึ่งความหวาดระแวง จนเผลอกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืน และเมื่อตื่นขึ้นมาจึงสัมผัสได้ถึงความอิ่มเอมกับการนอนหลับเป็นครั้งแรก โรคนอนไม่หลับที่รักษาไม่หาย แต่เมื่อได้อยู่ใกล้นาง กลับสบายใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะนางมิใช่คนเจ้าเล่ห์กระมัง “หรือเจ้าไม่อยากออกไปจากที่นี่” ดวงตากลมเบิกกว้าง หรือเขาคิดจะไถ่ถอนตัวนางอย่างนั้นหรือ ท่านชายอย่างเขาน่ะหรือที่จะสนใจนักดนตรีที่ไร้ศักดิ์ศรีเช่นนาง ‘หากข้าบอกว่าอยากออกไป ท่านจะช่วยข้าหรือเจ้าคะ’ คำถามนี้ทำได้เพียงกล้ำกลืนเอาไว้ใจใน “หลันเอ๋อร์เป็นทาส...มิอาจเลือกนายได้...” ดวงตากลมหลุบลงอย่างเจียมตัว ทว่ากลับถูกนิ้วเรียวของคนตรงหน้าเชยคางขึ้นมาสบสายตาอีกครั้ง “เจ้าพูดเองว่าข้าเป็นเจ้าชีวิตของเจ้า หากมิใช่ข้าแล้วจะเป็นผู้ใดเล่า” “ท่านชาย...” ไท่ซือเฉินลุกขึ้นนั่งจากนั้นหยิบซองจดหมายออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้คนตรงหน้า จ้าวหลันลุกนั่งตามพร้อมรับมาถือไว้ด้วยมือที่สั่นเทา หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นเมื่อเปิดซองจดหมายออก หนังสือไถ่ถอนทาส “จำเอาไว้ว่านายของเจ้ามีเพียงข้าผู้เดียวเท่านั้น” ขณะฟังคำกล่าวของบุรุษข้างกาย ดวงตาของนางกลับสั่นไหว ขอบตาร้อนผ่านพร้อมกับน้ำที่ไหลรินออกมาอย่างมิอาจห้ามได้ สิ่งที่นางมิเคยคาดหวังมาทั้งชีวิตกลับมาอยู่ตรงหน้านางแล้ว จ้าวหลันลุกลงจากเตียงแล้วคุกเข่าคำนับกับพื้นด้วยความสวามิภักดิ์ ไม่ว่าไท่ซือเฉินจะช่วยนางเอาไว้ด้วยเหตุผลใดก็ตาม แต่เพราะเขานางจึงหลุดจากสถานที่อโคจรแห่งนี้ได้ ดังนั้นไม่ว่าคำสั่งใดนางก็จะกระทำอย่างไร้เงื่อนไขเป็นการทดแทน “ชีวิตของหลันเอ๋อร์เป็นของท่านชายเพียงผู้เดียวเจ้าค่ะ หลันเอ๋อร์จะติดตามท่านไปชั่วชีวิต” ไท่ซือเฉินยิ้มด้วยความเอ็นดู จากนั้นรีบจับตัวนางให้ลุกขึ้นมานั่งเทียบเสมอตนดังเดิม “เช่นนั้นสิ่งที่เจ้าควรกระทำเป็นอย่างแรก คือเลิกคำนับข้าเยี่ยงทาสเช่นนี้อีก สตรีเคียงข้างข้ามิใช่ทาสหากเป็นสตรีที่ต้องร้ายกาจและเย่อหยิ่ง อย่าคิดก้มหัวให้ผู้ใดแม้แต่ตัวข้าเอง เข้าใจหรือไม่” ไท่ซือเฉินกล่าวพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวเบาๆ ยิ่งเห็นนางร้องไห้ออกมาเช่นนี้ ยิ่งคล้ายคลึงกับท่านหญิงอู่หรานในความทรงจำยิ่งนัก จำได้ว่าตนเคยแกล้งนางด้วยหนอนผีเสื้อที่นางทั้งเกลียดทั้งกลัวจนร้องไห้ทั้งวัน และหลังจากนั้นนางก็ไม่พูดกับตนอีกเลย จ้าวหลันพยักหน้าตกลง “เจ้าค่ะท่านชาย หลันเอ๋อร์จะทำตามที่ท่านสั่งทุกอย่าง” นางกล่าวพร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้อย่างน่าเอ็นดู ทว่าเมื่อเห็นหนังสือไถ่ถอนในมือก็น้ำตาไหลพรากออกมาอีกครั้ง ไท่ซือเฉินทั้งยิ้มทั้งถอนหายใจ พร้อมกับโอบกอดร่างของนางเอาไว้เพื่อปลอบโยน “เจ้านี่นะ... ซ่างเจียง!” “ขอรับท่านชาย!” ซ่างเจียงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องพักของผู้เป็นนายรีบเดินเข้ามาทันทีที่เห็นท่านชายของตนเรียกหา ครั้นเห็นหญิงงามกำลังร่ำไห้อยู่ในอ้อมกอดของท่านชายก็ประหลาดใจยิ่งนัก เนื่องจากตนติดตามท่านชายมานานตั้งแต่เด็ก รู้จักนิสัยของเขาเป็นอย่างดี แม้แต่สัตว์ตัวเล็กๆ ท่านชายยังไม่แยแส แต่กลับแสดงความอ่อนโยนกับทาสสงครามชั้นต่ำเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ยังให้เขาไปข่มขู่ร้านเพื่อนำใบไถ่ถอนทาสจากเถ้าแก่เนี้ยอีกด้วย หรือท่านชายจะชมชอบทาสหญิงผู้นี้เข้าจริงๆ ทว่าหากคิดตามนิสัยของท่านชาย นี่คงจะเป็นแผนการที่ลึกล้ำมากกว่า และนางคงมีประโยชน์ถึงทำให้ท่านชายเกิดความสนใจได้ “ไปเรียกหญิงรับใช้มา...” ไท่ซือเฉินกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วลูบไล้เส้นผมของคนในอ้อมแขนตนอย่างเอ็นดู “พานางไปชำระร่างกายและแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ข้ามอบให้ หลังจากนี้นางจะมิใช่นักดนตรีอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นอนุของข้า จงปฏิบัติกับนางเฉกเช่นเดียวกับข้า เข้าใจหรือไม่” ซ่างเจียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนรับคำสั่ง “ขอรับท่านชาย ข้าน้อยจะทำตามคำสั่ง” ซ่างเจียงโค้งคำนับแล้วรีบเดินออกไปเพื่อเรียกนางรับใช้ทันที ในขณะที่จ้าวหลันก็หยุดร้องไห้ทันทีที่ได้ยินคำว่าอนุเช่นกัน นางผละตัวออกเล็กน้อยแล้วสบตากับไท่ซือเฉินด้วยความสงสัย ไท่ซือเฉินยิ้มน้อยๆ ครั้นเห็นสายตาของคนตรงหน้า “แปลกใจอะไรกัน ข้าก็แค่กำลังสร้างบทละครให้เจ้าเท่านั้น หากแต่เจ้าก็ต้องให้ความร่วมมืออย่างดี ชีวิตของเจ้าก็จะสุขสบายภายใต้ความคุ้มครองของข้า” จ้าวหลันพยักหน้า
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม