“ไปเตรียมน้ำร้อนให้ข้ากับนายหญิงเล็ก” ไท่ซือเฉินออกคำสั่งขณะเดียวกันก็มิได้ละสายตาจากคนหมดสติแต่อย่างใด
“เจ้าค่ะท่านชาย” ชิงชิงรับคำแล้วรีบเดินออกไปทันที
ไท่ซือเฉินจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของจ้าวหลันด้วยความเอ็นดู นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมออกจากแก้มขาวเพื่อไม่ให้นางรู้สึกรำคาญ
หัวใจที่เคยปิดตายมานาน บัดนี้กลับเปิดออกเพื่อต้อนรับครึ่งหนึ่งของชีวิต แม้ว่าจุดเริ่มต้นนั้นจะมิได้งดงามเท่าใดนัก ทว่าหลังจากนี้ตนจะสร้างเส้นทางที่โรยด้วยกลีบบุปผาแก่นางเอง
ใบหน้ารูปสลักโน้มลงจนปลายจมูกโด่งประชิดกับแก้มขาว บุรุษหนุ่มประทับริมฝีปากลงอย่างอ้อยอิ่ง จากนั้นกระซิบเอ่ยตีตรา สาบานว่าจะพันธนาการนางให้ผูกติดกับตนไปตลอดชีวิต
“หลันเอ๋อร์ เจ้าเป็นของข้าแล้ว ของข้าตลอดไป”
ท่ามกลางเสียงลือเสียงเล่าอ้างถึงนายหญิงเล็กที่สามารถมัดใจท่านชายใหญ่ได้ ทำให้มีผู้คนมากมายแวะเวียนผ่านเรือนวสันต์จันทรามากกว่าเดิม เพียงเพราะต้
