“ท่านอยากให้ข้าชมท่านหรือ”
บุรุษหนุ่มสูดดมกลิ่นหอมเข้าปอด จากนั้นเชยคางของคนตรงหน้าขึ้นแล้วโน้มใบหน้าลงประทับริมฝีปากอย่างนุ่มนวลและผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“ข้าอยากให้เจ้าปลอบใจข้า วันนี้ข้าถูกพวกตาแก่หัวแข็งรุมทำร้ายจิตใจจนบอบช้ำไปหมด”
จ้าวหลันขนลุกซู่เมื่ออยู่ๆ ก็ถูกคนตัวโตกว่าออดอ้อนอย่างไม่คาดคิดมาก่อน ครั้นมองเห็นประกายความเจ้าเล่ห์ในดวงตาของคนตรงหน้าก็ทำให้รู้ว่าช้าเกินกว่าจะหนีเสียแล้ว
ไท่ซือเฉินโน้มใบหน้าเข้าใกล้อีกครั้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงเชิญชวน “หากเจ้าไม่ตอบข้าจะถือว่าเจ้าตกลง”
จ้าวหลันถอนหายใจเบาๆ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนยกแขนทั้งสองข้างคล้องลำคอหนาและมองกลับด้วยสายตาเย้ายวนไม่แพ้กัน
“แล้วข้าปฏิเสธได้หรือเจ้าคะ”
ไท่ซือเฉินกระตุกยิ้มร้ายก่อนช้อนอุ้มร่างอรชรขึ้นแนบอกแล้วรีบเดินตรงไปยังห้องนอนทันที
“คราวนี้ข้าไม่ยอมให้เจ้าได้เอ่ยปากปฏิเสธเป็นครั้งที่สองแน่”
“อ
