“ท่านเป็นอะไรรึถึงได้เหม่อลอย” หยางเฉิงที่กำลังคีบผักใส่ถ้วยให้ข้าเอ่ยถามขึ้น
“เปล่า”
“ตอนนั้น ฝ่าบาททำอะไรท่านหรือเปล่า”
“ไม่ได้ทำอะไร…ก็แค่พูดเรื่อยเปื่อย”
“จริงรึ แต่ปากเจ้าทำไมถึง…”
“ทำไมรึ”
“เอ่อไม่มีอะไร…”
“หึ แล้วปากท่านล่ะ….หยางเฉิงท่านกินอย่างไรกันข้าวถึงติดปากขนาดนี้” ข้าหยิบเมล็ดข้าวที่ติดมุมปากออกให้
“จะ..จริงรึ”
“ชายชาติทหารกินมูมมามยิ่งนัก”
“ตอนที่ข้าอยู่กับพวกทหาร ข้าเคยกินข้าวติดถึงคิ้วมาแล้ว”
ข้าหัวเราะเมื่อฟังเจ้าตัวเล่าอย่างออกรส ทั้งยังเล่าต่ออีกว่า สงครามนั้นโหดร้ายเสบียงมีน้อย บางครั้งข้าวหล่นก็ต้องเก็บมากิน บางคนถึงกับเป็นโรคเพราะกินของไม่สะอาด
ข้าก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ พอเขาเห็นข้ามองก็นิ่งแล้วหน้าแดง
“กะ..กินข้าวเถอะ”
แม่ทัพหนุ่มผู้นี้คงไม่เคยมีความรักถึงเขินอายบ่อยนัก อายุวัยนี้สมควรตบแต่งภรรยาและมีบุตรได้แล้ว
“หยางเฉิง ท่านไม่มีนางในดวงใจ
