ฟานขับรถมาถึงหน้าบ้านโมใกล้ ๆ เที่ยงพอดี เค้าจอดรถเลยหน้าบ้านน้องไปนิดหน่อย ก่อนจะเดินลงจากรถ เพื่อเข้าไปหาน้องในบ้าน เผื่อมีโอกาสได้เยี่ยมอาการแม่ของน้องด้วย
“อ่าวน้องโม พี่ว่าจะเข้าไปหาเราในบ้าน เผื่อสวัสดีแม่ยาย” ฟานหยอดน้องไปพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเห็นน้องเดินออกมาหาที่หน้าบ้าน
“ใครแม่ยายพี่ฟานคะ เดี๋ยวเถอะ” โมโวยวายกลับ “แม่เพิ่งหลับไปไม่ถึงสิบนาทีนี่เองค่ะ น้าพลอยเพิ่งพาเข้าไปนอนในห้อง ไว้วันหลังนะคะ” โมบอกอีกคน
“งั้นไปครับ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกัน เรายังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย” โมพยักหน้า “กินโจ๊กไปเมื่อเช้าค่ะ กลางวันยังไม่ได้กิน เห็นพี่ฟานจะมารับเลยรอกินพร้อมพี่เลย” โมตอบพร้อมรอยยิ้ม
“น่ารักมาก น่ารักแบบนี้เอารางวัลเป็นอะไรดีครับ กอดแน่น ๆ หรือหอมแก้มสองที” ฟานโน้มตัวไปหาน้อง
“ไม่เอาซักอย่างเลยค่ะ ถึงเนื้อถึงตัวตลอด คนทะลึ่ง! จะไปมั้ยคะ ไม่ไปโมกลับเข้าบ้านแล้วนะ” โมโวยวายหนีความเขิน
