ตกดึกคืนนั้น
ร่างของเด็กสาวนอนกระสับกระส่ายอยู่ภายในห้องแคบ เหงื่อตามเนื้อตัวแตกซึมเธอนอนเพ้อเพราะด้วยพิษไข้ที่เกิดจากบาดแผลของเมื่อวาน จีน่าค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาช้า ๆ เธอรู้สึกว่าหัวสมองของเธอตอนนี้หนักอึ้งเหมือนกับว่ามีใครเอาหินมาถ่วง เธอพลิกตัวไปอีกฝั่งคว้ามือสะเปะสะปะหาแผงยาแก้ปวดที่ตะวันให้ไว้ก่อนกลับขึ้นมาแกะกินพร้อมกับดื่มน้ำตา ร่างกายอ่อนแรงล้มตัวนอนดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงคอเพื่อคลายความหนาวแล้วหลับไปโดยง่ายเพราะความอ่อนเพลียจากพิษไข้ที่รุนแรง
เช้าต่อมา
ปัง ปัง ปัง
เสียงทุบประตูดังรัว ๆ ดังขึ้นทำให้จีน่าซึ่งนอนซมอยู่ด้วยพิษไข้ถึงกับนิ่วหน้า
"อีจีน่า อีเด็กเหลือขอแกตื่นเดี๋ยวนี้นะ"สิริตะโกนเรียกแถมทุบประตูห้องเก็บของจนเสียงดังลั่น
ปัง ปัง ปัง
"ตื่น กูบอกให้มึงตื่นได้ยินไหมห๊ะสายจนป่านนี้แล้วยังไม่ลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้พวกกูกินอีก"
ปัง ปัง ปัง
จีน่าพยายามเปิดเปลือกตาให้กว้างขึ้
