บทที่8
1442 คำ
ปึก ปั้ง โครม
อยู่ ๆ กล่องกระดาษที่ตั้งอยู่บนตู้เสื้อผ้าของจีน่าก็หล่นตกลงมาจนข้าวของที่อยู่ด้านในกระจัดกระจายไปหมดจีน่าปาดน้ำตาก่อนที่เธอจะถือโกศของแม่ไปตั้งไว้ที่โต๊ะกระจกแล้วเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่เธอจะนั่งคุกเข่าเก็บของที่ตกอยู่
จีน่าหยิบกล่องขึ้นมาตั้งเอาไว้เธอมองไปยังสมุดไดอารี่เล่มเล็กหนึ่งเล่มที่ตกเป็นสมุดไดอารี่ที่เธอไม่เคยเห็นแต่เธอคิดว่ามันต้องเป็นของ ๆ แม่เธอแน่ ๆ จีน่าหยิบขึ้นมาเปิดอ่านดูว่าข้างในเขียนอะไร
"สวัสดีฉันซื่อจันทร์ เป็นคนไทยมาทำงานที่รัสเซียที่นี่ได้สองปี ฉันทำงานเป็นคนใช้อยู่ที่บ้านของมาเฟียคนหนึ่งฉันได้พบรักกับนิพลซึ่งเป็นคนไทยที่มาทำงานอยู่ที่นี่เหมือนกัน ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่เขาพยายามเข้ามาพูดคุยกับฉัน ทำดีกับฉัน เรียกง่าย ๆ ว่าเขามาจีบฉัน แรก ๆ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก แต่พอนานวันเข้า นานวันเข้า หัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันรู้สึกเขินอายเมื่อเขาพูดดี และส่งยิ้มมาให้ฉัน"
เมื่อจีน่าอ่านมาถึงตรงนี้เธอก็รู้ว่าสมุดไดอารี่เล่มนี้เป็นของผู้เป็นแม่ที่เล่าเรื่องตั้งแต่ที่ได้พบรักกับผู้เป็นพ่อของเธอตั้งแต่สมัยที่ทั้งคู่ยังทำงานอยู่ด้วยกันแต่ที่น่าตกใจคือจีน่าได้รู้ว่าพ่อและแม่ของเธอทำงานอยู่ที่ต่างประเทศและทำงานให้กับมาเฟียใหญ่
"ฉันและนิพลเริ่มศึกษาคบหาดูใจจนในที่สุดเราทั้งสองคนก็ตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนั้นฉันกับเขามีความสุขมาก แต่มันยิ่งมากไปกว่านั้นเมื่อฉันรู้ตัวว่าตัวเองกำลังตั้งท้อง ลูกเหมือนกับของขวัญที่พระเจ้าส่งมาให้กับเราสองคนแต่แล้วในคฤหาสน์หลังใหญ่ของมาเฟียรัสเซียก็มีการฉลองเมื่อมาดามเทียน่าได้ตั้งท้องพร้อม ๆ กับฉันซึ่งทุกคนต่างพากันดีใจรวมทั้งตัวฉันด้วย"
"แต่แล้วก็เกิดเหตุการที่ไม่คาดคิด เมื่อทั้งฉันและมาดามเทียน่าเกิดเจ็บท้องคลอดพร้อมมันทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงกำหนดทั้งคู่ถูกส่งเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกันแต่ด้วยการที่ฉันทำงานหนักทำให้ลูกของฉันไม่แข็งแรงตั้งแต่แรกบวกกับคลอดก่อนกำหนดทำให้ลูกของฉันต้องตายต่างจากมาดามเทียน่าคลอดลูกผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่าชังออกมา ทุกคนต่างดีใจกันหมดที่คุณหนูตัวน้อย ๆ ได้ออกมาลืมตาดูโลก ต่างกับฉันที่ต้องสูญเสียลูกไปฉันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากไม่ต่างกับนิพลที่ตอนนั้นก็เสียเสียใจไม่ต่างกันแต่เขาไม่พูดแต่ฉันดูออกจากสายตาที่แดงก่ำของเขาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อที่จะไม่แสดงความอ่อนแอมาให้ฉันเห็น"
"ฉันทำใจนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลสองวันทุกวันฉันคิดถึงลูกของฉันมาก เอาแต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าทำไมพระเจ้าต้องรังแกฉันพรากลูกของฉันไปด้วยฉันมองไปนอกหน้าต่างมองไปยังที่ท้องฟ้ามืดมนไม่มีแม้แต่แสงของดวงดาวก่อนที่ฉันจะหลับไปแต่มันก็มีเสียงเรียกฉันดังขึ้นในตอนดึก"
"จันทร์ ๆ ตื่น ๆ"นิพลคนรักของฉันนั่นเองที่มาเรียกฉันในตอนดึก แต่สิ่งที่อยู่ในมือมันทำให้ฉันต้องตกใจ
"พี่เอาลูกใครมาพี่พล"ฉันมองไปยังเด็กน้อยตัวสีชมพูแก้มจ้ำม่ำที่ถูกห่ออยู่ในผ้าห่อเด็กสีขาวบริสุทธิ์
"ฉู้ว อย่าดังสิลูกของเราไงจันทร์"
"แต่ลูกของเราเขา"ฉันพยายามที่จะแย้งแต่ก็ถูกนิพลขัดเอาไว้ก่อน
"ต่อไปนี้เด็กผู้หญิงคนนี้คือลูกของเราจันทร์ เธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะเราจะไปจากที่นี่กัน"นิพลเขายื่นถุงเสื้อผ้ามาให้ฉัน
"แล้วเด็กคนนี้ล่ะพี่พล"
"เขาจะไปกับเราด้วย"
"พี่พล"
"ไม่ต้องพูดมากไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเราจะได้ออกไปจากที่นี่"นิพลใช้สายตาดุแกมบังคับส่งมาให้ฉันซึ่งฉันก็ต้องจำใจยอมทำตามคำสั่งของเขา
เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เสื้อผ้าที่พี่พลซื้อมาให้ฉันใส่ ๆ เป็นเสื้อผ้ารัดกุมเสื้อยืดกางเกงยีนขายาวและมีแจ็คเก็ตสีดำตัวใหญ่อีกด้วยฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพี่พลก็ยืนแมสสีดำมาให้ฉัน
"เอาไปใส่ซะจันทร์"
"เราทำแบบนี้มันจะดีหรือพี่ นี่มันเท่ากับว่าเราขโมยลูกใครมาก็ไม่รู้นะ"
"ใส่ ๆ ไปเถอะอย่าถามมาก ถ้าออกไปจากที่นี่ได้พี่จะบอกเองว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใคร"พี่พลเอาแมสมาใส่ให้ฉันเราสองคนกุมมือฉันไว้แน่นสายตาของพี่ภพในตอนนั้นดูจริงจังมาก
"เราไปอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกนะจันทร์"หลังจากนั้นพี่พลก็พาฉันกับเด็กน้อยคนนั้นหนีออกมาจากโรงพยาบาลในตอนดึกของคืนนั้นเราทั้งสองคนหนีไปเช่าโรงแรมพักก่อนหนึ่งคืนในรุ่งเช้าเราทั้งสามคนรีบมุ่งหน้ามายังสนามบิน เป้าหมายสุดท้ายที่เราตัดสินใจที่จะเดินทางมาคือ ประเทศไทยเมื่อเราหนีมาถึงประเทศไทยพี่พลก็เดินทางหาบ้านที่อยู่แถบชานเมืองที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน เมื่อได้บ้านเราก็ตัดสินใจซื้อมันทันที
"พี่พล พี่จะบอกจันทร์ได้ยังว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร"จันทร์มองไปยังเด็กน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา ตลอดการเดินทางเด็กคนนี้ไม่ร้องออกมาสักแอะให้ฉันได้ยินแม้แต่น้อยแถมยังลืมตาขึ้นมามองใสแป๋วอีกมันชักที่จะทำให้ฉันหลงรักเด็กคนนี้
"เด็กคนนี้เป็นลูกของ นายใหญ่กับมาดาม"พี่พลก้มหน้าบอกฉัน
"ห๊ะ พี่บ้าไปแล้วเหรอไปขโมยลูกของท่านมาได้ยังไง"ฉันเมื่อได้ยินแบบนั้นก็จิตใจแทบไม่อยู่กับตัวเมื่อรู้ว่าเด็กคนนี้ที่นอนอยู่คือลูกสาวของเจ้านายเก่าของฉัน
"ก็เอามาแล้ว"
"เอาไปคืนนายเถอะพี่ เราค่อยมาสร้างลูกอีกคนใหม่ก็ได้"ฉันเดินไปนั่งลงข้าง ๆ พี่พลเขย่าแขนเขาด้วยสายตาอ้อนวอนขอให้เขาเอาเด็กคนนั้นไปคืน
"พี่ทำไม่ได้หรอกจันทร์ เพราะตอนนี้นายใหญ่คงจะรู้แล้วว่ามีคนขโมยลูกของท่านไปถ้าพี่เอาคุณหนูไปคืนท่านตอนนี้เท่ากับว่าพี่ส่งตัวเองไปตาย"ถ้าเขากลับไปตอนนี้ยังไงเขาต้องตายแน่ ๆ
"พี่พล"ฉันเรียกชื่อคนรักด้วยเสียงเบาหวิว
"เลี้ยงเด็กคนนี้เถอะนะจันทร์ คิดเสียว่าเขาคือลูกของเรา"พี่พลดึงฉันเข้าไปกอดใจของฉันตอนนี้กำลังถกเถียงกันว่าจะเอายังไงดีสุดท้ายก็...
"ค่ะจันทร์จะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง"ฉันเลี้ยงเด็กคนนี้ ฉันตั้งชื่อของเธอว่า จีน่า เด็กน้อยจีน่าลูกของฉันกับคนรัก ฉันรักเธอมากรักเหมือนลูกของตัวเอง ครั้งแรงที่ฉันอาบน้ำให้เธอที่คอของเด็กน้อยคนนั้นมีสร้อยจี้มังกรตราประจำตระกูลของนายใหญ่แขวนอยู่ ด้วยความที่กลัวพี่พลเห็นเพราะเขาคงไม่รู้ว่าเด็กคนนี้มีสร้อยติดตัวมาฉันรีบถอดสร้อยเส้นนั้นมาเก็บเอาไว้แอบเอาไว้อย่างดีเพราะเมื่อถึงเวลาฉันคงจะคืนสร้อยเส้นนี้ให้กับเจ้าของตัวจริง
"ทุกอย่างที่แม่ทำไปแม่ขอโทษนะลูก หนูจะโกรธจะเกลียดแม่ก็ได้ที่ไม่ได้บอกความจริงว่าหนูไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่ แต่แม่ก็รักหนูนะ.... "
"จีน่า"
พรึบ
- ผู้เขียน
